Δεν θα ήταν καθόλου εκτός τόπου να πει κανείς πως ο Ταγίπ Ερντογάν επιδίδεται σε ένα παιχνίδι στρατηγικής υποτίμησης της Ελλάδας μέσα στο 2020. Το μόνο που δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αφορά στα κίνητρά του.
Θέλει απλώς να ισχυροποιήσει την δική του θέση εντός Τουρκίας και να κρύψει την κατρακύλα της τουρκικής λίρας; Θέλει όντως να αξιώσει περισσότερα πράγματα στο Αιγαίο; Θέλει να αναμετρηθεί με τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Ή θέλει απλώς να δημιουργεί σύγχυση στην ελληνική πλευρά και κυβέρνηση;
Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δεν πρόκειται να δοθούν και αν ποτέ συμβεί, θα είναι κατά προσέγγιση και όχι με ακρίβεια.
Γι΄αυτό όμως που μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, είναι η αλλαγή στρατηγικής που θα φέρει η δήλωση του Εμανουέλ Μακρόν και η στάση που δεσμεύτηκε να ακολουθήσει όσο διαρκέσει αυτό το πρελούδιο θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο γύρω από τη Ρόδο και τα άλλα 12νησα.
https://www.facebook.com/EmmanuelMacron/posts/2842476725984895
Η παραπάνω ανάρτηση δεν είναι κάποιο hoax ή κάποιο χακάρισμα της σελίδας του Γάλλου Προέδρου. Είναι ανάρτησή του στα ελληνικά στη σελίδα του, όπου παίρνει θέση στο πλευρό της Ελλάδας και της Κύπρου, δύο χωρών που ανήκουν στο ευρωπαϊκό τόξο και αποτελούν χρόνια συνεργατικές δυνάμεις της Γαλλίας.
Το παράξενο δεν είναι βέβαια ότι στηρίζει δύο χώρες που ανήκουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην Ε.Ε. Το αξιοσημείωτο είναι ο τρόπος που το κάνει, με τη φράση του «η Ευρώπη οφείλει να προασπίσει την κυριαρχία της» να αποτελεί το σημείο-κλειδί. Όπως πολλά μπορούν να ειπωθούν και για το ότι επιλέγει να τοποθετήσει πρώτα την Κύπρο και μετά την Ελλάδα.
Δεν θα ήταν άστοχο να υποστηριχθεί πως ο Μακρόν δεν προβαίνει σε τέτοια ανάρτηση μόνο και μόνο για να δείξει στήριξη στις δύο χώρες. Το κάνει γιατί αντιλαμβάνεται τι θα μπορούσε να συμβεί αν η Ευρώπη άφηνε ανεξέλεγκτο τον Ερντογάν και την υπόθεση της ελληνικής ΑΟΖ στην τύχη της. Το κάνει γιατί θεωρεί πως είναι μια τεράστια ευκαιρία η Ευρώπη να ενώσει πιο γρήγορα τα σπασμένα της κομμάτια μετά από μια δεκαετία κρίσεων και μετά την πανδημία που οδήγησε σε μια σχετική σύμπνοια ως προς την οικονομική ένεση στις χώρες-μέλη της.
Σε μια κρίσιμη στιγμή κατά την οποία άλλες κι άλλες χώρες διατηρούν μια πολύ μετριοπαθή στάση και στέκονται ανεξήγητα σε μια ουδετερότητα, οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στην ανάρτηση του Μακρόν αποτελούν την πρώτη διπλωματική σθεναρή αντίσταση της Ευρώπης απέναντι στον Ερντογάν και φυσικά είναι δώρο για την Ελλάδα και την Κύπρο που βλέπουν ότι δεν είναι μόνες τους και μπορούν να πατήσουν πάνω σε αυτή τη ρητορική, ώστε οι δύο κυβερνήσεις να γίνουν πιο επιθετικές προς την Τουρκία.
Παράλληλα, ίσως αυτή η δημόσια στήριξη να αποτελέσει και το εφαλτήριο για να οδηγηθούμε σε μια αποκλιμάκωση της κατάστασης και μια υποχώρηση του τουρκικού στόλου, αφού, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως το πλάνο του Ερντογάν είναι όντως μια σύρραξη, θα ήταν πολιτική αυτοκτονία να την επιχειρούσε απέναντι και στον ισχυρό γαλλικό στρατό. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να χρησιμοποιηθεί ο Μακρόν από την ελληνική πλευρά ως μοχλός πίεσης και προς τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις και να υψώσουν απροσπέλαστο τείχος όλοι μαζί απέναντι στον Ερντογάν.
Σε αυτό το σημείο αξίζει και μια άλλη ανάγνωση σχετικά με τον Μακρόν. Από την πρώτη στιγμή φάνταζε ως το χρυσό μέλλον της ευρωπαϊκής πολιτικής, σε μια περίοδο λαϊκισμού και ανόδου της ακροδεξιάς. Παρόλα αυτά, στη διάρκεια της διακυβέρνησής του είναι που υπήρξαν οι πιο έντονες αντιδράσεις του γαλλικού λαού στην κοινωνική ανισότητα και εμφανίστηκαν μεγάλα διαστήματα κοινωνικών αναταραχών.
Τη στιγμή όμως που στα του κράτους του ίσως να μην μπορεί να εμπνεύσει στον βαθμό του προσδοκώμενου το έθνος του, το ευρωπαϊκό και διεθνές του προφίλ είναι από τα πιο ισχυρά στην παγκόσμια πολιτική και δείχνει αρετές που θα μπορούσαν σίγουρα να εμπνεύσουν τους λαούς της Ευρώπης.
Κι αυτή είναι μια οπτική που χρήζει περαιτέρω διεργασίας στον καθένα μας σχετικά με την αντίληψη που έχουμε για τους πολιτικούς όταν αυτοί δεν ορίζουν τις τύχες μας, οι οποίες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με αυτή για τους πολιτικούς που αποφασίζουν για εμάς και στο κάτω κάτω της γραφής κάποιοι τους επέλεξαν.
Τέλος, έρχεται να καταδείξει ξανά αυτό που συμβαίνει σε επίπεδο διπλωματίας-πολιτικής, ότι κανείς μας δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δει τη μεγάλη εικόνα και να δημιουργήσει στο μυαλό του μια, έστω, πιθανή αλληλουχία πολιτικών κινήσεων και αποφάσεων με ρασιοναλιστικές περγαμηνές.
Το μόνο που μπορούμε είναι να δούμε το εμφανές που στην προκειμένη είναι ότι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηγέτες του κόσμου έλαβε θέση δίπλα μας με σκοπό, πρωτίστως, να μειώσει κάθε πιθανότητα σύγκρουσης στρατιωτικών δυνάμεων!