Ο εφιάλτης μιας μικρής ή μεγάλης πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία μοιάζει να αποφεύγεται τις τελευταίες ώρες. Η Τουρκία αποσύρει σταδιακά το μεγαλύτερο ποσοστό των μονάδων του πολεμικού ναυτικού της από το Αιγαίο και την νοτιοανατολική Μεσόγειο και με τον διεθνή παράγοντα να έχει παίξει μεγάλο ρόλο, η μίνι ελληνοτουρκική κρίση οδηγείται σε μια εκτόνωση. Με άλλα λόγια, επικρατεί το καλύτερο δυνατό σενάριο.
Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι άλλο και έχει να κάνει με το κατά πόσο αυτή η στρατηγική τεχνητής έντασης με την Ελλάδα θα μπει στο συρτάρι των κινήσεων του Ερντογάν για τα καλά ή ο Σουλτάνος θα την βγάλει από αυτό εκ νέου στο άμεσο μέλλον. Παρά το γεγονός ότι η αναδίπλωσή του ήταν ανακουφιστική, όλες οι εκτιμήσεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως ο Σουλτάνος δεν πρόκειται να σταματήσει τις επιθετικές κινήσεις του.
Το σενάριο της αποκλιμάκωσης άλλωστε ήταν εξαρχής ορατό και η Τουρκία το ήξερε πως αυτό θα είναι το πιθανότερο. Στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς είναι η στρατηγική της, το να κάνει προσεκτικές κινήσεις που ξέρει πως θα φέρουν την Ελλάδα σε δύσκολη θέση.
Η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια πολύ φιλόδοξη δύναμη. Σε στρατιωτικό επίπεδο παίζει μεγάλο ρόλο στις πολεμικές συρράξεις της Συρίας και της Λιβύης και αυτό της δίνει την δυνατότητα να αυξάνει τη γεωπολιτική της επιρροή. Μεγάλος σύμμαχός της την παρούσα χρονική συγκυρία είναι οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίες με τη σειρά τους δεν είναι και πολύ φιλικά διακείμενες στην παρούσα ελληνική κυβέρνηση.
Αλλά η κατάσταση στις ΗΠΑ ενδέχεται να μην είναι ίδια το προσεχές φθινόπωρο. Για την ακρίβεια, ο Τραμπ μάλλον θα χάσει την εξουσία και κάπως έτσι θα χάσει τον βασικό του σύμμαχο. Και σε επίπεδο στρατιωτικών συμμαχιών τον έχει πολύ ανάγκη με δεδομένο πως η χώρα του είναι εμπλεκόμενη σε δύο πολέμους.
Τι κάνει λοιπόν ο Ερντογάν; Πιέζει την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να οικοδομήσει μαζί της σχέσεις συνεργασίας. Οι εντάσεις που δημιουργεί με την Ελλάδα και μέσω των οποίων κάνει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση να πονοκεφαλιάζει στοχεύουν στο να «πουλήσει» την υπόσχεση παύσεων τους ως αντάλλαγμα για μια μελλοντική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, γνωρίζει πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να μπει σε διαδικασία διαπραγμάτευσης μαζί του.
Εκείνο που θέλει ο ίδιος είναι αφενός να στήσει το επικοινωνιακό παιχνίδι του κερδίζοντας πόντους στο εθνικιστικό ακροατήριο εντός των τειχών, αφετέρου χτυπώντας το σαμάρι να τον ακούσει ο… γάιδαρος.
Ο Ερντογάν δεν θέλει συμφωνία με την Ελλάδα. Θέλει συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και για την επιτύχει πιέζει την Ελλάδα που είναι η κοντινότερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αυτό στόχευε πριν μερικούς μήνες όταν και αναιρούσε την συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας αναφορικά με τους πρόσφυγες, σε αυτό στοχεύει τώρα όταν τσιγκλάει την Ελλάδα στο Αιγαίο και στο μέλλον θα είναι αντίστοιχη η πρακτική του.
Δεν έχει να χάσει τίποτα άλλωστε. Παίζει προσεκτικά ώστε να μην παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, δημιουργεί κρίση στη γειτονική του χώρα και πιέζει για κεντρική διαπραγμάτευση. Αν τα καταφέρει και πάει σε αυτή και πάρει ακόμα και το παραμικρό, θα είναι κερδισμένος. Γι’ αυτό είναι δεδομένο ότι η υποχώρησή του είναι προσωρινή. Θα επανέλθει και μάλιστα ακόμα πιο επιθετικός πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ. Τότε θα παίξει το τελευταίο του χαρτί…