Για πολλοστή φορά τα τύμπανα πολέμου ηχούν στο Αιγαίο, την θάλασσα που οι Τούρκοι πάντοτε θεωρούσαν ιδιοκτησία τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις ίδιες τις δικές τους υπογραφές σε συνθήκες αλλά και το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας.
Ας μην γελιόμαστε. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν διεξάγεται τίποτα λιγότερο από εικονικός πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όχι απλά ένας πόλεμος νεύρων, αλλά ένας κανονικός εικονικός πόλεμος, όπου η μία πλευρά δημιουργεί φυσικές παρεμβολές στην άλλη ή επιχειρεί να «ρίξει» τις τηλεπικοινωνίες της, την ίδια ώρα που οι στόλοι των δύο χωρών στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον, έτοιμοι για το χειρότερο και προσευχόμενοι ίσως για το καλύτερο.
Βέβαια το είναι «καλύτερο» ή «χειρότερο» αποτελεί μια εντελώς διαφορετική συνθήκη για τον καθένα. Για τους Τούρκους, πάντως, το δεδομένο είναι ένα. Οι γείτονες είναι αποφασισμένοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ότι ένα κομμάτι της θάλασσας και φυσικά των πλούσιων κοιτασμάτων της τους ανήκει.
Στα χρόνια του Ερντογάν αυτή η πάγια θέση των Τούρκων για έξοδο στο Αιγαίο συνδυάστηκε με τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου του «νεοσουλτάνου» που συντηρεί στους ψηφοφόρους του το αφήγημα της αναστήλωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ταΐζοντάς τους με προπαγάνδα και καταφεύγοντας σε φτηνά και αήθη τρικ, όπως το πρόσφατο με την πέρα από κάθε λογική και καταδικαστέα από όλον τον κόσμο μετατροπή της Αγιά-Σοφιάς σε τζαμί.
Το επόμενο βήμα είναι αυτό που διανύουμε τώρα, με την παρουσία του σεισμογραφικού Oruc Reis, εντός-εκτός-και επί τα αυτά της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, μετά την σχετική έκδοση NAVTEX, με το πρόσχημα των ερευνών. Με αυτήν την κίνηση η Άγκυρα ουσιαστικά δίνει την δική της δυναμική απάντηση στην συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου, η οποία βεβαίως ήρθε ως αντίδραση στο μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης και εντάσσεται στην γενικότερη συζήτηση (αν και το «συζήτηση» είναι μάλλον επιεικής χαρακτηρισμός) για τον καθορισμό των ορίων υφαλοκρηπίδας, στην ενδεχομένως πιο προβληματική περιοχή του πλανήτη, δηλαδή την Ανατολική Μεσόγειο.
Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν κερδίζει χρόνο με τα «παιχνίδια» του, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την τυπική αναγνώριση της συμφωνίας Ελλάδας-Αιγύπτου που θα έρθει βέβαια σε πλήρη αντίθεση με εκείνη των Τούρκων με την Λιβύη.
Άλλωστε κάθε φορά αυτό προσπαθούσε η Άγκυρα. Να δημιουργεί αντίβαρα σε δεδομένες συμφωνίες και να θέτει στο τραπέζι ολοένα και περισσότερα ζητήματα, τα πιο πολλά εκ των οποίων υπάρχουν μόνο στο μυαλό των μιλιταριστών της Τουρκίας και εκπροσωπούν τις επεκτατικές πολιτικές της. Με την λογική ότι η προσφυγή στη Χάγη θα καταστεί αναγκαστικά αναπόφευκτη ως μοναδικό ειρηνικό μέτρο επίλυσης των περίφημων Ελληνοτουρκικών διαφορών. Οι γείτονες ξέρουν ότι με βάση την διεθνή πρακτική, όσες περισσότερες είναι αυτές οι «διαφορές» τόσα περισσότερα μπορούν να κερδίσουν και οι ίδιοι αφού η Χάγη σπανίως εκδικάζει υποθέσεις με τη λογική του «ο νικητής τα παίρνει όλα».
Με το Oruc Reis να σουλατσάρει στην περιοχή, να μπαινοβγαίνει στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές όλων, οι Τούρκοι δεν επιδιώκουν φυσικά μια γενικευμένη σύρραξη που στο κάτω-κάτω της γραφής θα ήταν πολύ δύσκολο να εκδηλωθεί χωρίς την έντονη παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα. Για ακόμη μία φορά το «κρυφτούλι» του πλοίου με εκείνα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού μάλλον θα έχει την πλέον προβλέψιμη κατάληξη.
Για το επόμενο διάστημα θα συνεχιστεί, με τους Τούρκους να επιμένουν ότι πραγματοποιούν «ειρηνικές» και «αθώες» έρευνες, την Ελλάδα να απαντά δυναμικά όπως τώρα και να τις εμποδίζει, μέχρι την στιγμή που ενδεχομένως οι διεθνείς οργανισμοί θα αρχίσουν τις κλασικές συστάσεις περί αμοιβαίας ψυχραιμίας, εξισώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον θύτη με το θύμα. Κάτι που –μην γελιόμαστε- θα συμβεί μελλοντικά και στην Χάγη. Όσο κι αν θα θέλαμε να ισχύει κάτι διαφορετικό, ας είμαστε προετοιμασμένοι ότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο η Ελλάδα κάτι θα χάσει.
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περιορίσει στο ελάχιστο αυτές τις απώλειες, διατηρώντας την ίδια σταθερή και αταλάντευτη δυναμική στάση της μέσω της έντονης στρατιωτικής παρουσίας και βάζοντας –επιτέλους- στο παιχνίδι και τους εταίρους της, που κάποια στιγμή οφείλουν να αποδεχθούν την πραγματικότητα. Όσο παραμένει στην εξουσία της Τουρκίας ο Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία δεν είναι φίλη ή σύμμαχος ούτε της Ελλάδας ούτε της Ευρώπης ούτε κανενός.