Case closed. Είναι δύο λέξεις που ακούγονται συχνά σε δικαστήρια όταν η εισαγγελέας ή ο εισαγγελέας θεωρούν πως τα στοιχεία είναι επαρκή για να βγάλουν απόφαση και δεν υπάρχει επιστροφή.
Σε αντίθεση όμως με τα δικαστήρια, στην κοινωνική ζωή και δη στην ζωή των κοινωνικών δικτύων δεν είναι και πολλοί αυτοί που περίμενουν να κλείσει μια υπόθεση για να εκφραστούν. Αρκούνται σε ενδείξεις σε πρώτες περιγραφές και αναφορές, χωρίς να έχουν μάθει ακόμα το μάθημα πως όσα βγαίνουν από στόματα μαρτύρων στις πρώτες στιγμές μετά από ένα γεγονός, αλλοιώνονται από τη συναισθηματική κατάσταση και παρουσιάζονται με τρόπο μη αντικειμενικό.
Αυτό μπορεί να είναι μια ανώδυνη διαδικασία για τους κριτές, αλλά είναι άκρως επώδυνη για τους κρινόμενους. Κι αν φταίνε, λες «πάει στο διάβολο». Αν όμως οι άνθρωποι απέχουν παρασάγγας απ΄αυτό που τους προσάπτεται, τότε ποια είναι η ευθύνη όλων μας;
Έχει συμβεί πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν, συνέβη ακόμα μια φορά. Ένα κοριτσάκι βρέθηκε μόνο του μέσα σε ένα μικρό σκάφος στα νερά του Αντιρρίου, οι γονείς της κάλεσαν το λιμενικό για να τη διασώσει και μέσα σε λίγα λεπτά, συν Αθηνά (ιστοσελίδες) και χείρα (σοσιαλμιντιακοί αναγνώστες) κίνει, τους είχαν βγάλει ακατάλληλους, επικίνδυνους και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ώρες μέχρι να βγει η αλήθεια στο φως και να κάνει αρκετούς να νιώσουν το λιγότερο περίεργα που καταδίκασαν έτσι, χωρίς να είναι η αρμοδιότητα τους, δύο γονείς και τους στιγμάτισαν με τρόπο που δεν σβήνει με ευκολία στον ωκεανό βόθρου του διαδικτύου.
Όπως αποδείχτηκε, το δυνατό ρεύμα της θάλασσας παρέσυρε τον φουσκωτό μονόκερο με το παιδί, με αποτέλεσμα να φύγει από τα χέρια του πατέρα και να τεθεί εκτός ελέγχου του. Μαζί με άλλους λουόμενους, ο πατέρας προσπάθησε να πιάσει το φουσκωτό, αλλά υπό τον φόβο να αναποδογυρίσει και να παρασυρθεί το κοριτσάκι από τα κύματα και να πνιγεί, προτίμησαν να μην το επιχειρήσουν άλλο.
Αφού κατέστη κάθε δυνατή προσπάθεια – μέχρι και βάρκες ναυλώθηκαν σύμφωνα με το npress.gr-, το φουσκωτό είχε ξεφύγει αρκετά και η ενημέρωση του λιμενικού ήταν η μόνη λύση.
Έτσι, αυτό που ήταν ένα ανθρώπινο λάθος, μια αβλεψία αν θέλετε του πατέρα, σίγουρα όμως όχι εγκληματική ή δείγμα ανικανότητάς του, κατέληξε να γίνει ικρίωμα για να κρεμαστεί η προσωπικότητα του και η αξιοπρέπεια του και της μητέρας.
youtube.com/watch?v=XMnW_3n10Fg&feature=emb_title
Ενώ δηλαδή οι δύο γονείς είχαν το συναίσθημα του τρόμου για το παιδί τους, με τον πατέρα να παθαίνει νευρικό κλονισμό, έπρεπε να αντιμετωπίσουν ψυχολογικά και όλα όσα τους απέδιδαν, τα οποία ίσχυαν δεν ίσχυαν, σίγουρα θα επηρεάσουν τη συμπεριφορά τους για κάποιο διάστημα και πάνω απ΄όλα δεν έκαναν κανένα καλό στην καλύτερη διαχείριση του τρίχρονου παιδιού τους που κι αυτό βίωσε τον φόβο.
Άραγε θα πάρει ποτέ το μάθημα του ο κάθε αδηφάγος που θεωρεί το πληκτρολόγιο του το σφυρί του δικαστή και εξαπολύει όλη τη μνησικακία και την ξερολίαση; Ρητορικό το ερώτημα…