Κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα social media γεμίζουν με “συμβουλές” μεγαλύτερων προς τη νέα γενιά. Όχι απαραίτητα από αυτές που γίνονται με το δάχτυλο να πάλλεται, αλλά από εκείνες τις άλλες, που με όλη την καλοσύνη του κόσμου να τις περιβάλλει, κρύβουν μια λίγο εσωτερικευμένη σκατοψυχιά και μια αφ’ υψηλού κριτική. Χιουμοράκια στο facebook του τύπου “αν πέρασες εκεί, θα είσαι για πάντα άνεργος” και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές κατακλύζουν τη διαδικτυακή μας ζωή, κάθε χρόνο με την ανακοίνωση των βάσεων.
Αφού κορεστεί το αστειάκι μετά βλέπεις τα συναισθηματικά κατεβατά των γονιών που καμαρώνουν για τα βλαστάρια τους ή για να ανήψια ή για τα βαφτιστήρια ή για τα παιδιά του γείτονα που τα έχουν σαν δικά τους. Και δώστου κλάμα και δώστου συγκίνηση, και μπράβο παλικάρι μου, και μπράβο κοριτσάρα μου, και οι θυσίες απέδωσαν καρπούς και πάμε να τα δώσουμε όλα να γίνει χαμός στο πανεπιστήμιο να βγάλουμε έναν ακόμα επιστήμονα.
Λίγο μετά έρχεται η σειρά εκείνων που δεν πέρασαν εκεί που ήθελαν, αλλά ντάξει πέρασαν κάπου αλλού δεν είναι και τελείως στουρνάρια, έλεος κάπου. Και δεν πειράζει ρε παιδιά, άλλη μια χρονιά μόνο θα σας ξεπατώσουν στα φροντιστήρια, άλλη μια χρονιά θα ξεφραγκιαστούν οι γονείς σας για να πληρώσουν για όλα όσα δεν μπορεί να σας χαρίσει το δημόσιο σχολείο, για άλλη μια χρονιά θα κάνετε εμετούς από το άγχος και θα παθαίνετε κρίσεις πανικού, σιγά, μετά από όλο αυτό θα έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας, ποιος σας πιάνει ρε!
Στο επόμενο scroll είναι οι «ευγενείς». Όλοι αυτοί που εκρήγνυνται για εκείνους που μπήκαν στο πανεπιστήμιο με χαμηλό βαθμό. Γιατί ρε φίλε δεν είναι δυνατόν να θέλεις πανεπιστήμιο και να περνάς με 9.97, τι νομίζεις ότι είσαι εσύ που γαμήθηκες έναν ολόκληρο χρόνο και κλάταρες λίγο πριν τον τερματισμό, τι νομίζεις ότι είσαι εσύ που μια ολόκληρη σχολική ζωή κρίνεται από την πνευματική κατάσταση στην οποία βρέθηκες μια μέρα, ένα τρίωρο, έναν Ιούνιο μετά από έναν τρίμηνο εγκλεισμό στο σπίτι; Έκανες προπόνηση κάθε μέρα όλη σου τη ζωή για να πας τελικό μουντιάλ και έφαγες κόκκινη στο 15’ και θες να ξαναπαίξεις και ποδόσφαιρο; Σε παρακαλώ πολύ…
Δεν ξεχάσαμε κανέναν. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξαν άλλοι μαθητές. Δεν υπήρξαν εκείνοι που δεν είχαν να πληρώσουν φροντιστήρια, δεν υπήρξαν εκείνοι που πήγαιναν και έκαναν μεροκάματα όπου να’ναι όπως να’ναι για να πάνε στην πενθήμερη, για να μπορούν να βγαίνουν τα σαββατοκύριακα, για να μπορούν να έχουν μια ζωή όπως οι συμμαθητές τους. Δεν υπάρχουν εκείνοι που δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να ασχοληθούν γιατί η επιβίωσή τους είναι κάπως σημαντικότερη από την «πολυτέλεια» των πανελληνίων. Δεν υπάρχουν αυτοί που επέλεξαν μια τεχνική δουλειά. Δεν υπήρξαν εκείνοι που το πρωί των εξετάσεων δεν σηκώθηκαν να μεταβούν στο σχολείο γιατί έτσι. Γιατί τους τη βάρεσε.
Αυτοί οι τελευταίοι θα ξαναμπούν στον χάρτη μόνο αν έχουν τα φράγκα να φοιτήσουν σε μια ιδιωτική σχολή. Γιατί φίλε, «βγάλε ένα χαρτί να το έχεις κι ας μην το χρησιμοποιήσεις ποτέ», έτσι για να χαρεί η μανούλα σου να γράψει κι εκείνη ένα κατεβατό στο facebook που το καμάρι της πήρε το χαρτί και το κρέμασε στον τοίχο δίπλα στο άλλο κάδρο, το αόρατο, αυτό που επιβεβαιώνει τη θλίψη του.
Και εννοείται δεν υπάρχουν εκείνοι που στράφηκαν από μικροί στην τέχνη. Η τέχνη δεν είναι δουλειά, όλοι το ξέρουν αυτό. Τράβα να σπουδάσεις να γίνεις άνθρωπος και να βρεις μια κανονική δουλειά και άσε τα θέατρα και τα τραγούδια και τους χορούς και τη ζωγραφική και τη φωτογραφία και τα ποιήματα, αυτά δεν θα σου δώσουν να φας.
