Με την ένταση και τα «τύμπανα πολέμου στο Αιγαίο», όπως αρεσκόμαστε να λέμε και να γράφουμε, να ακούγονται εδώ και μήνες ήταν δεδομένο ότι θα άνοιγε ξανά η ατζέντα για τα θέματα που αφορούν στην εθνική άμυνα της χώρας.
Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έμενε εκτός συζήτησης ούτε το θέμα της στρατιωτικής θητείας που εδώ και χρόνια έχει καταντήσει ένα «λάστιχο» που τεντώνει και μαζεύεται ανάλογα με τις επιθυμίες της εκάστοτε κυβέρνησης, χωρίς ουδέποτε να υπάρχει επαρκής αιτιολόγηση ή ξεκάθαρο πλάνο σχετικά με τους λόγους και τις αιτίες πίσω από τις αποφάσεις.
Προφανώς και μπορεί να διακρίνει κανείς έναν συσχετισμό μεταξύ της στάσης των κυβερνώντων και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με πολλούς να «φωνάζουν» σε περιόδους κρίσεων για την ανάγκη για αλλαγές για την καλύτερη δυνατή θωράκιση των συνόρων και των εθνικών συμφερόντων. Εδώ, όμως, αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας το να πιστεύει κανείς (και να συντηρεί τέτοιου τύπου μύθους) το ότι θα αλλάξει οτιδήποτε στις τουρκικές διεκδικήσεις ή στην συμπεριφορά της γειτονικής χώρας το ότι η στρατιωτική θητεία θα αυξηθεί στους 12 (ή και παραπάνω) μήνες ή ότι υποχρεωτικά όλοι οι έφεδροι θα παρουσιάζονται μόλις κλείσουν τα 18 χρόνια τους.
Αυτή η παλινδρόμηση από μόνη της είναι αρκετή για να αποδείξει την ελαφρότητα με την οποία λαμβάνονται τέτοιου τύπου αποφάσεις και μαρτυρά την προχειρότητα με την οποία προσεγγίζεται το θέμα. Δεν είναι δυνατόν κάθε μερικά χρόνια να ανοίγει ξανά η ίδια συζήτηση και να γίνεται ξεκάθαρο πως πίσω από κάθε σκέψη δεν κρύβεται κάποιο «εθνικό συμφέρον», αλλά μικροπολιτικά συμφέροντα και η ανάγκη ο καθένας να απευθυνθεί στο δικό του κομματικό ακροατήριο, δίνοντάς του εκείνο που επιθυμεί να ακούσει.
Σίγουρα τόσο η άποψη ότι όλοι θα πρέπει να παρουσιάζονται στον στρατό αμέσως μετά το Λύκειο, όσο και εκείνη που αφήνει ανοιχτό το χρονικό όριο του πότε κάποιος θα εκπληρώσει την θητεία του, έχει τους υποστηρικτές της. Και η κάθε πλευρά διαθέτει στην φαρέτρα της το δικό της «οπλοστάσιο» επιχειρημάτων, χωρίς –είναι αλήθεια- να κατορθώνουν ποτέ οι μεν να πείσουν τους δε ή το αντίθετο.
Οι ουδέτεροι παρατηρητές, ωστόσο, στέκονται με σκεπτικισμό απέναντι και στους δύο καθώς δείχνουν να στέκονται στο επουσιώδες και δευτερεύον και να αφήνουν στην άκρη το μοναδικό σημαντικό (κατά την άποψη του γράφοντος έστω) που αφορά την στρατιωτική θητεία. Το πώς θα περνούν τον χρόνο τους οι έφεδροι, ανεξάρτητα από την ηλικία που θα πηγαίνουν στην «αγκαλιά» της… μαμάς πατρίδας ή του διαστήματος που θα φορούν την στολή στον στρατό ξηράς, το ναυτικό ή την αεροπορία.
Μάλιστα σε μια αποστροφή του λόγου του πρωθυπουργού κρύβεται και όλο το «ζουμί». Στο σημείο, δηλαδή, που επισήμανε την «ανάγκη να αναπτύξουν οι νεοσύλλεκτοι δεξιότητες που θα τους είναι χρήσιμες στη ζωή τους μετά το στρατό»…
Όσοι άκουσαν ζωντανά αυτές τις δηλώσεις ή ενημερώθηκαν για το περιεχόμενο τους αργότερα και έχουν περάσει από τον Ελληνικό Στρατό αποκλείεται να μην έπιασαν τον εαυτό τους να χαμογελά με δυσπιστία ενθυμούμενοι τις «δεξιότητες» που εκείνοι αποκόμισαν κατά την διάρκεια της δική τους θητείας.
Ανεξάρτητα από το αν κάποιος παρουσιάστηκε ως εθελοντής στα 18 ή πέρασε για πρώτη φορά την πύλη ενός στρατοπέδου εκπαίδευσης στα 30 μετά από δύο μεταπτυχιακά, θυμάται πολύ καλά αυτές τις «δεξιότητες». Οι οποίες εδώ που τα λέμε, δεν φάνηκαν και τόσο χρήσιμες στην μετά Ε.Σ εποχή, σταδιοδρομία και καριέρα του καθενός μας. Και αυτό διότι σπανίως συναντά κανείς συμπολίτες μας να περπατούν με βήμα στον δρόμο έχοντας σχηματίσει τριάδες προηγούμενα, να επιδίδονται σε οπλασκήσεις ή σε ανελέητο «γόπινγκ» και «σκοπέτα», ασχολιές δηλαδή που «γέμισαν» μια ολόκληρη θητεία, όσους μήνες κι αν κράτησε αυτή και αδιάφορα από την ηλικία στράτευσης.
Όσο το… πρόγραμμα «σπουδών» στον Ελληνικό Στρατό θα εξαντλείται σε τέτοιου τύπου δραστηριότητες που μοναδικό στόχο έχουν το να γίνει συνείδηση και δεύτερη φύση του καθένα η ιεραρχία και η υποχρέωση για «τυφλό» σεβασμό και υπακοή στους ανώτερους, καμία δεξιότητα δεν πρόκειται να αναπτυχθεί. Πέραν, ίσως, της διαπίστωσης ότι η θητεία παραμένει ένα χάσιμο χρόνου για όλους. Ακόμη και για εκείνους που τάσσονται φανατικά υπέρ της υποχρεωτικής φύσης της, της κλήσης στα 18 ή στην ανάγκη να επεκταθεί σε 12, 24 ή 36 μήνες…