Δεν είναι η πρώτη -και κάτι εδώ στο menshouse.gr μας λέει ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία- φορά που το μάθημα των Θρησκευτικών, σε κάποια βαθμίδα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος μετατρέπεται σε αιτία για «ιερό πόλεμο».
Η απουσία μιας εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής έχει ως αποτέλεσμα ο κάθε υπουργός Παιδείας να προωθεί την δική του ατζέντα και την δική του προσέγγιση, ανάλογα με τις κομματικές γραμμές ή τις συνειδησιακές επιλογές του, και να τα βαφτίζει ως «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», δίνοντας έτσι μια βαρύγδουπη ετικέτα και μια βαριά ταμπέλα στις δικές του απόψεις και αφήνοντας πολλά περιθώρια σε αντιδράσεις και αμφισβητήσεις και παράλληλά δίνοντας νέες αφορμές για διχασμούς.
Πότε η υποχρεωτική ή όχι φύση του μαθήματος των Θρησκευτικών, πότε ο αγιασμός και η προσευχή, πότε ο αριθμός των ωρών διδασκαλίας, πότε το ίδιο το περιεχόμενο και η διδακτέα ύλη, πότε το ένα πότε το άλλο, και οι «αντιμαχόμενες» πλευρές επανέρχονται στις.. επάλξεις προκειμένου να αντιπαρατεθούν και να κονταροχτυπηθούν για όλα. Ακόμη και για ένα εξώφυλλο… Στην προκειμένη περίπτωση αυτό των Θρησκευτικών της Γ’ Γυμνασίου, με τίτλο «Η μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο».
Πρόκειται για ένα έργο του Μπάμπη Πυλαρινού, Ζακυνθινού στην καταγωγή καλλιτέχνη, ο οποίος εκτός από ζωγράφος είναι και αγιογράφος και ενημερώθηκε από το αρμόδιο υπουργείο ότι το συγκεκριμένο δημιούργημά του επιλέχθηκε ανάμεσα σε άλλα για να ντύσει το βιβλίο.
Οι αντιδράσεις προκλήθηκαν όχι από την παρουσία συμβόλων ξένων προς το Ορθόδοξο δόγμα, αλλά εξαιτίας της απουσίας τους. Το γεγονός ότι από την εικόνα λείπει ο σταυρός, το σήμα κατατεθέν κατά κάποιο τρόπο και πλέον αναγνωρίσιμο σύμβολο της χριστιανικής πίστης, έφερε αντιδράσεις και «όπλισε» τα δάχτυλα μερίδας πιστών οι οποίοι μέσω πληκτρολογίου εξέφρασαν την αντίθεσή τους. Φυσικά, δεν έμειναν εκεί, αλλά πίσω από την συγκεκριμένη επιλογή διέκριναν ακόμη ένα επεισόδιο στην προσπάθεια ξένων κέντρων για αφελληνισμό και περιθωριοποίηση όλων όσων συνθέτουν το ελληνοχριαστιανικό «μωσαϊκό».
Επιπλέον, οι ίδιοι άνθρωποι φρόντισαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, τονίζοντας ότι στο εξώφυλλο, όχι μόνο λείπει ο σταυρός από το καμπαναριό της εκκλησίας, αλλά κιόλας το πάνω μέρος και οι ελικοειδείς απολήξεις του θυμίζουν έντονα μουσουλμανικό τέμενος.
Εκείνο που προσπερνούν με ευκολία όσοι ανακαλύπτουν συνωμοσίες και οργανωμένα σχέδια είναι ότι η απόφαση για την επιλογή του συγκεκριμένου εξωφύλλου λήφθηκε υπό την εποπτεία της νυν υπουργού, κυρίας Νίκης Κεραμέως, η οποία ως τώρα έχει μπει στο στόχαστρο ακριβώς για τους αντίθετους λόγους. Έχει κατηγορηθεί, δηλαδή, για μια έντονα συντηρητική στάση που δεν συνάδει με την ουδετερότητα που οφείλει να έχει ένας κρατικός λειτουργός, ανεξάρτητα από τις προσωπικές απόψεις του. Ένα «σχέδιο» ισλαμοποίησης και χριστιανοφοβίας, όπως υποστηρίζουν οι αρνητές, θα έπρεπε να γίνει με την σύμφωνη γνώμη και έγκρισή της, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την Ιερά Σύνοδο, η οποία επίσης έχει λόγο και άποψη τόσο για τις εικόνες όσο και για το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Ακόμη κι αν η σύμφωνη γνώμη των εκπροσώπων της πίστης δεν αρκεί για να καθησυχάσει τους αντιδρώντες που θεωρούν ότι για κάποιο λόγο η ίδια η ιεραρχία συναινεί στην αποδόμησή της, θα έπρεπε να σταθούν λιγάκι περισσότερα στα λόγια ανθρώπων των οποίων η πίστη ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Των σοφών γερόντων του Αγίου Όρους και άλλων λίκνων του δόγματος, που επιμένουν ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, αλλά βίωμα. Ότι δηλαδή η μεταφυσική υπόστασή της ξεπερνά κατά πολύ τα σύμβολα και αποτελεί κομμάτι μιας εσωτερικής διεργασίας που τελικά οδηγεί στην αντίληψη του Θείου και την ένωση του ανθρώπου με αυτό.
Και αυτό διότι επί της ουσίας ο καλλιτέχνης, την γνώμη του οποίου για το ίδιο το έργο του δεν την άκουσε σχεδόν κανείς, αυτό ακριβώς υποστηρίζει μιλώντας στο Ethnos.gr. Ότι μετέφερε στον πίνακα που τελικά επιλέχθηκε, την δική του αντίληψη για την πιο χαρακτηριστική εικόνα του τόπου καταγωγής του, της Ζακύνθου, μετά την περίφημη παραλία του Ναυαγίου. Δηλαδή την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου, του πολιούχου του νησιού και πραγματικού «πρεσβευτή» της αγάπης στον σύγχρονο κόσμο, από την στιγμή που ξεπέρασε την ανθρώπινη φύση και τα πάθη της και μπόρεσε να συγχωρέσει τον φονιά του ίδιου του αδελφού του.
Για τον καλλιτέχνη εκείνες οι ελικοειδείς απολήξεις δεν είναι τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από το θυμίαμα που ανεβαίνει προς τον ουρανό και γίνεται ένα με τον Θεό, σε έναν συμβολισμό της απομάκρυνσης από την ματαιότητα του εδώ κόσμου και επικοινωνίας με το μεταφυσικό, το απόλυτο, το θεϊκό, έχοντας πάντα κατά νου την ιδιαίτερη σημειολογία και την λογική της συγγνώμης που φέρνει στο νου η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου.
Αυτό είναι το βίωμά του, αυτή είναι η Ορθοδοξία. Η εξωτερίκευση μιας προσωπικής εσωτερικότητας που δεν στέκεται στον τύπο, αλλά στην ουσία, σε αντίθεση με όσους απλά κατακρίνουν και αντί να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τον Θεό μέσα τους, χάνουν πολύτιμο χρόνο κυνηγώντας «σατανάδες» παντού.