Ήταν αυτό που περίμενε σύσσωμος ο (πολιτικός) κόσμος: το παρθενικό debate ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και τον Τζο Μπάιντεν θ’ αποτελούσε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους δύο «μονομάχους» να διασταυρώσουν τα λεκτικά τους ξίφη και να προσπαθήσουν να πάρουν με το μέρος τους, ο καθένας, τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους εν όψει των επικείμενων εκλογών στις ΗΠΑ.
Αντ’ αυτού, είδαμε το χειρότερο debate στα χρονικά- ή, έστω, ένα από τα 2-3 χειρότερα-, με το επίπεδο ανάμεσα στους δύο άντρες να ξύνει τον πάτο του βαρελιού και να συνεχίζει μέχρις ότου να μη μείνει δράμι στοιχειώδους λογικής.
Κι αν για τον νυν πλανητάρχη η αγένεια, η επιθετικότητα και η αλαζονεία είναι δεύτερη φύση και ουδείς εχέφρων άνθρωπος περίμενε κάτι καλύτερο από τα όσα κάνει- και προκαλούν αλγεινή εντύπωση- εδώ και μια 4ετία στον προεδρικό θώκο, εξίσου απογοητευτικός ήταν και ο ηγέτης των Δημοκρατικών.
Ο Τζο Μπάιντεν υπέπεσε- δεδομένης της τεράστιας εμπειρίας του (μην ξεχνάμε πως έχει διατελέσει αντιπρόεδρος της χώρας επί Ομπάμα)- σε παιδαριώδη λάθη, καθώς το μειλίχιο προσωπείο που έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό έσπασε πολύ εύκολα, φτάνοντας στο σημείο να πει εμφανώς εκνευρισμένος στον Τραμπ «Δεν το βουλώνεις επιτέλους;!»- το οποίο μπορεί να του έδωσε πόντους στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του κόμματός του, όμως δεν τον… ανύψωσε στα μάτια των υπολοίπων.
Η Αμερική μετά από την σκοτεινή τετραετία Τραμπ ήλπιζε να δει φως στο οπισθοδρομικό τούνελ, όμως αντ’ αυτού βλέπει φωτεινό σκότος να την περιμένει στο τέλος του ταξιδιού.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η εντύπωση που δημιουργήθηκε μετά το πρώτο debate…