Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία που απαιτήθηκε το αίμα ενός η πολλών για να αποκαλυφθεί το «αυγό του φιδιού» και μέσω μιας μεγάλης ανατροπής στην αντίληψη της κοινωνίας να γίνει η αντικειμενική αλήθεια, αλήθεια των πολλών.
Μόνο κάποιος με ψυχή λιονταριού μπορεί να αναλάβει έναν τέτοιο εμβληματικό ρόλο και από σήμερα το πρωί η Μάγδα Φύσσα δεν είναι απλώς μια χαροκαμένη μάνα. Είναι η μάνα του ανθρώπου που ξερίζωσε και «έστειλε» στη φυλακή μια νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση.
Ο κρατικός μηχανισμός και πλήθος κόσμου ευαισθητοποιήθηκαν μόνο μετά τη δολοφονία του Φύσσα. Έως τότε τα μέλη της Χ.Α. σουλατσάραν ανενόχλητα στη χώρα επί σειρά δεκαετιών, σπέρνοντας τις μισαλλόδοξες ιδέες τους, έως και την αναγωγή τους σε θεσμικοί παράγοντες του τόπου.
Ο Παύλος δεν είναι μόνο αυτός που τα κότσια του διαθέτουν λίγοι, αλλά κυρίως εκείνος που θα μνημονεύεται εσαεί ως η Νέμεσις των εν Ελλάδι υμνητών του Χίτλερ. Η άνανδρη μαχαιριά του Ρουπακιά ήταν η αρχή του τέλους. Χωρίς τη δική του θυσία, ας μην γελιόμαστε, το πιθανότερο θα ήταν να βρισκόταν έως και σήμερα – ενιαία και αδιαίρετη – η Χρυσή Αυγή στη Βουλή.
Λίγες γυναίκες στην Ελλάδα μπορούν να είναι τόσο περήφανες για το γέννημα – θρέμμα τους. Έως ότου φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο η Μάγδα Φύσσα θα γνωρίζει ότι ο Παύλος θα συμβολίζει πάντα τη νίκη της Δημοκρατίας απέναντι στο Φασισμό. Ναι, ασφαλώς θα προτιμούσε αντί όλων αυτών να μπορεί να τον σφίξει και πάλι στην αγκαλιά της, αλλά εφεξής θα έχει το «τίποτα δεν πάει χαμένο» του Μάνου Λοΐζου σαν φυλακτό κάτω απ’ το μαξιλάρι της. Και αυτή η παρηγοριά, μαζί με τη δικαίωση του αγώνα της θα είναι το βάλσαμο στο βαθύ τραύμα.
Η ιστορική απόφαση της Μαρίας Λεπενιώτη, της Γεσθημανής Τσουλφόγλου και του Ανδρέα Ντόκου «ξέπλυνε» εν μέρει την ντροπή των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων, που από το 2012 έως το 2015 ανέδειξαν τη Χ.Α. σε πολιτική δύναμη, με αποκορύφωμα τις 536.913 ψήφους στις Ευρωεκλογές του 2014. Ξέπλυνε εν μέρει την ντροπή και κάποιων μέσων ενημέρωσης, καθώς και επιφανών «μελών» του δημόσιου βίου και διαλόγου, που επιδόθηκαν από αβάντες έως υιοθέτηση της ιδεολογίας τους, είτε γιατί ήταν μόδα, είτε λόγω καμμένων εγκεφαλικών κυττάρων.
Πλέον η εποχή της ελληνικής ιστορίας στις αρχές του 21ου αιώνα θα χωρίζεται στο πριν και το μετά. Με ορόσημο την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός γενναίου άνδρα και τον επίπονο – μα ανένδοτο αγώνα – μιας μητέρας για δικαίωση. Και με αποτέλεσμα την αφύπνιση μιας κοινωνίας και την ολοκλήρωση του κύκλου μιας ντροπιαστικής οκταετίας.
Όχι, ο εγκλεισμός στη φυλακή των ηγετών της Χ.Α. δεν σημαίνει ότι θα ενταφιαστούν και οι ιδέες της. Ακροδεξιοί και ρατσιστές θα συνεχίσουν να υπάρχουν εκεί έξω, κουνώντας μας το δάχτυλο και προτρέποντάς μας να πάρουμε στο σπίτι μας τους μετανάστες. Αν υπήρχε όμως κάτι που έπρεπε να συμβεί για να αποδυναμωθούν και να βρίσκουν όλο και λιγότερα ευήκοα ώτα είναι η επισημοποίηση του τίτλου «εγκληματίες» δίπλα σε αυτούς που ψήφιζαν και θαύμαζαν.
«Πες μου και εσύ του δειλινού καμπάνα γιατί να γίνω μάνα», έγραψε ο Κώστας Βίρβος και μελοποίησε ο Χρήστος Λεοντής, για το παλικάρι που πετάξανε σαν σκύλο οι φασίστες μια «νύχτα στο Χαϊδάρι». Έως και το πρωί της Τετάρτης αυτός ο στίχος είναι βέβαιο ότι θα έτρωγε σαν σαράκι το μυαλό της Μάγδας Φύσσα στις πιο καταθλιπτικές της στιγμές.
Από την 7η Οκτωβρίου κι έπειτα είναι μάλλον αδύνατο να υποπέσει ξανά σε αυτό τον «αμαρτωλό» πειρασμό…