Αν όταν ήμουν παιδί, ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι θα πρέπει να πάρουν τον πατέρα μου μακριά και να μην τον ξαναδώ, θα έβαζα τα κλάματα και δε νομίζω πως θα μπορούσα να ησυχάσω για πολλά χρόνια. Θα με σημάδευε βαθύτατα.
Όσο όμως θα μεγάλωνα, κι όσο θα μου εξηγούσαν γιατί έπρεπε να το βιώσω αυτό, το βαθύ σημάδι, αυτή η βαθιά πληγή θα αποκτούσε διαφορετικό θύτη. Θα μετέθετα το μίσος μου προς αυτούς που τον πήραν και θα το τοποθετούσα στον πατέρα μου. Κι εκεί ίσως να ήμουν κι ευγνώμων προς αυτούς που τον πήραν.
Γιατί δεν θα μπορούσα ποτέ να του συγχωρέσω που θα είχε κακοποιήσει ένα σκύλο, τον δικό μας σκύλο και μάλιστα τόσο βάναυσα και με άνεση, λες και τον έστειλα στο περίπτερο να μου πάρει παγωτό.
Θα ήταν ο λόγος που θα στιγματιζόμουν, αφού θα κουβαλούσα το επώνυμο του, θα είχα ενδεχομένως φωτογραφίες μαζί του στα social media και θα ντρεπόμουν να ξαναβγώ έξω. Θα ήμουν για την κοινωνία ο γιός ενός εγκληματία.
Όλα αυτά είναι ψυχολογικά σημεία που μπορεί να διαλύσουν και να παραλύσουν ολοσχερώς μια προσωπικότητα, ώστε κάποια στιγμή να μεγαλώσει με τρομερές αγκυλώσεις που θα την οδηγήσουν σε ακόμα πιο βίαιη από του πατέρα συμπεριφορά.
Βάσει λοιπόν αυτών των στοιχείων, είναι παράλογο να υποστηριχθεί πως απαιτείται παρέμβαση πρόνοιας στην περίπτωση των τριών παιδιών που ο πατέρας τους έκοψε τα γεννητικά όργανα του σκύλου και τον κρέμασε βασανίζοντας τον; Δε νομίζω.
Ο εγκληματίας, δημόσιος υπάλληλος, εργαζόμενος στη ΔΕΗ Χανίων (αναμένεται να τεθεί σε διαθεσιμότητα), δηλαδή και με καταγωγή από τόπο που υπάρχουν μεγάλα ποσοστά κακοποίησης ζώων και σε μια υπηρεσία γεμάτη φιντάνια, είναι ένας άνθρωπος που πρώτα και κύρια δεν δείχνει καμία μεταμέλεια.
Καταζητείται, κρύβεται. Μόλις περάσει το αυτόφωρο, θα εμφανιστεί χωρίς καμία ντροπή και θα πάει με θράσος να υπερασπιστεί έναν σάπιο εαυτό. Ευτυχώς όμως για τον σκύλο, τα social media έκαναν τη δουλειά κυκλοφορώντας όνομα και φάτσα.
Πώς λοιπόν θα συνεχίσουν να έχουν επαφές τρία παιδιά με έναν τέτοιο άνθρωπο; Γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο πως ένας τέτοιος άνθρωπος θα διαπράξει και την άσχημη βία προς την οικογένεια του. Δεν απέχει παρά λίγο η κακοποίηση ζώου με την κακοποίηση ανθρώπου στη συνείδηση τέτοιων οικτρών υπάρξεων.
Ήδη από τα όσα υποστήριξε η μητέρα και σύζυγος, δεν διαφαίνεται πως αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και θα μεγαλώσουν σε ένα περιβάλλον φυσιολογικό.
Είναι υποχρέωση της πολιτείας να παρέμβει με τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους κατάλληλους ανθρώπους σε αυτή την οικογένεια, να ελέγξει πλήρως το περιβάλλον και να κόψει κάθε δίοδο τοξικότητας προς τα παιδιά. Είναι αναγκαιότητα να δικαιωθεί και ο σκύλος, αλλά και να αντιληφθούν με έναν σωστό τρόπο τα παιδιά ότι δεν έχουν σχέση με έναν εγκληματία και πως ο βιολογικός δεσμός δεν είναι κάτι που σε καθορίζει και υποχρεούσαι να τον σέβεσαι.
Δεν είναι κακό να παραδεχτείς ότι δεν νιώθεις ικανός να αναθρέψεις σωστά τα παιδιά σου. Δεν είναι κακό εσύ η ίδια να ζητήσεις τη βοήθεια ειδικών για το πώς να λειτουργήσεις. Κι αν υπήρξες κι εσύ θύμα φόβου που σου προξένησε ο άντρας σου, πάλι δεν είναι κακό να το πεις. Πράξη θάρρους είναι. Σπουδαίο καλό θα έχεις κάνει στα παιδιά σου με τέτοια πράξη.
Αντιθέτως, αν επιλέξεις να αγνοήσεις τα πάντα και να τα κρατήσεις «πάση θυσία», μόνο κακό θα τους προσφέρεις.