Θα μείνει ιστορική η 7η Οκτώβρη του 2020. Η δίκη της Χρυσής Αυγής άλλωστε υπήρξε ένα έτσι κι αλλιώς ιστορικό γεγονός: θα πρέπει να ψάξει κάποιος πάρα πολύ αναλυτικά στα κιτάπια της ευρωπαϊκής ιστορίας για να βρει κάποια άλλη υπόθεση κατά την οποία ένα πολιτικό κόμμα δικάζεται με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης.
Σίγουρα δε, όσο και αν ψάξει δεν θα βρει στην ιστορία του ελληνικού κράτους, πολιτικό μόρφωμα με τις ιδέες της που να παίζει τόσο κεντρικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Η Χρυσή Αυγή πλέον, δεν θεωρείται πολιτικό μόρφωμα, δεν αναγνωρίζεται ως κόμμα. Με την σφραγίδα του δικαστηρίου είναι και επίσημα μια (καταδικασμένη) εγκληματική οργάνωση.
Ναι, η 7η Οκτώβρη του 2020 είναι μια ιστορική μέρα: έπειτα από μια δεκαετία έντονης παρουσίας ανάμεσά μας, ο ναζισμός εν τέλει ηττήθηκε όχι μόνο πολιτικά αλλά και ποινικά. Η ανακοίνωση του εύρους των ποινών των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής εκκρεμεί αλλά η ουσία της υπόθεσης έχει ήδη κριθεί. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι αυτονόητη. Πέντε και κάτι χρόνια πριν, όταν η δίκη ξεκινούσε, έμοιαζε εξαιρετικά αμφίβολο πως τα κεφάλια της Χρυσής Αυγής θα φυλακιστούν. Άπαντες θα στοιχημάτιζαν για καταδίκη του Ρουπακιά και άλλων χαμηλόβαθμων στελεχών αλλά κανείς για αντίστοιχη καταδίκη της ηγετικής ομάδας και των βουλευτών.
Η θετική αυτή εξέλιξη οφείλεται σε δυο παράγοντες. Αφενός, στην καταπληκτική δουλειά που έκαναν οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής, οι οποίοι από το πουθενά και με ελάχιστα αποδεικτικά στοιχεία κατάφεραν να στοιχειοθετήσουν την κατηγορία περί εγκληματικής οργάνωσης. Και αφετέρου, στον κοινωνικό παράγοντα και μια σειρά ακτιβισμών και δράσεων που ανέδειξαν την πραγματική φύση της Χρυσής Αυγής. Ο κόσμος αυτός δεν θα μπορούσε να λείπει από το Εφετείο το πρωί της Τετάρτης.
Όμως τι και αν τις τελευταίες μέρες ένιωθες πως άπαντες, ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών, ήταν έτοιμοι να ταχθούν κατά της πιθανότητας αθώωσης της Χρυσής Αυγής; Ήταν ξεκάθαρο πως μια οσμή υποκρισίας διακατείχε αυτή την ομοψυχία. Και έγινε κατανοητό στο έπακρο μόλις μερικά λεπτά μετά την ανακοίνωση των ποινών. Κάποιοι ήταν μάλλον πολύ χαλασμένοι με το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε.
Αν δεν το βλέπαμε με τα μάτια μας και δεν το ζούσαμε όσοι ήμασταν εκεί εκείνο το πρωί θα δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε το πόσο ειρωνικό υπήρξε το μομέντουμ της έναρξης της αστυνομικής βίας στη διαδήλωση. Αν δεν υπήρχε ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, οριακά το σκηνικό θα ήταν αστείο. Με το που έγινε γνωστή η καταδικαστική απόφαση για την ηγεσία της Χ.Α., άπαντες ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και κραυγές, σε αγκαλιές και φιλιά, ένα πανηγυρικό κλίμα επικράτησε. Και τότε, χωρίς καμία αφορμή (τα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν περί πρόκλησης από τη μεριά της πορείας δεν έχουν καμία βάση), έγινε η αστυνομική επίθεση.
Ο κόσμος πνίγηκε στα χημικά, οι αύρες ξέσπασαν πάνω του, οι αστυνομικοί επέβαλλαν ένα κλίμα τρομοκράτησης όχι με τις κινήσεις τους αλλά και με τα λόγια τους: ουκ ολίγοι διαδηλωτές άκουσαν απειλές περί σπασμένων κεφαλιών και νοσοκομείων ενώ η πορεία διαλυόταν. Ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο: η διαδήλωση πανηγύριζε για το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή φυλακίζεται και η αστυνομία απάντησε νευριασμένη για αυτούς τους πανηγυρισμούς. Όποιος ισχυρίζεται πως έγινε κάτι άλλο και όχι αυτό είτε δεν ήταν εκεί είτε λέει συνειδητά ψέματα.
Κάποιοι είχαν φροντίσει να το επισημάνουν από πριν: το ότι η Χρυσή Αυγή θα τελειώσει δεν σημαίνει πως οι ιδέες της τελειώνουν μαζί της, ανάμεσά μας συνεχίζουν να υπάρχουν φορείς τους. Και η αστυνομία φρόντισε να επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό πριν καλά-καλά λήξει η μεγαλύτερη αντιφασιστική διαδήλωση όλων των εποχών στην Ελλάδα…