Τα όσα είπε ο Γιώργος Καπουτζίδης στον Νίκο Χατζηνικολάου το βράδυ της Δευτέρας σχετικά με το ενδεχόμενο να αποκτήσει ένα παιδί σε μια κοινωνία που δεν το επιτρέπει αυτό στους γκέι, θα ήταν δικαιολογημένα και σε σωστή βάση απ΄οποιοδήποτε στόμα κι αν προέρχονταν.
Όμως έχει τεράστια σημασία και το ποιος λέει κάτι. Δεν μίλησε ένας άνθρωπος που σε αυτή την 17ετή πορεία του ως διάσημος προκάλεσε ποτέ ή παρενέβη στις ζωές των άλλων με τον λόγο και τα έργα του. Ίσα ίσα μάλιστα που πάντοτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του υπερασπιζόταν όσο δεν πάει την ελευθερία του καθενός να πράξει ό,τι θέλει εφόσον δεν εμπίπτουν οι πράξεις του στις ελευθερίες άλλων.
Πρόσφατα επίσης είχε ζητήσει συγγνώμη για πράγματα που είχαν γραφτεί στο σενάριο του Παρά Πέντε και στην πορεία των ετών, σε μια πιο συνειδητοποιημένη κοινωνία, κρίνονται από τον ίδιο ως άτοπα και λάθος επιλογές.
Έχει λοιπόν μια αξία και μια ευθύνη ανάγνωσης προς τον άνθρωπο που λέει και κάνει κάτι. Ποιες είναι οι προθέσεις του, είναι ειλικρινής, έχει κάνει ανεπανόρθωτα λάθη στο παρελθόν, έχει κάνει λάθη που διορθώνονται και αρνείται να τα διορθώσει, τα αναγνωρίζει και πράττει προς επανόρθωση;
Πάνω στη βάση αυτή του οφείλουμε να τον κρίνουμε και να του αποδώσουμε τους αρμόζοντες χαρακτηρισμούς.
Η επιθυμία του κάθε ανθρώπου να γίνει ή να μη γίνει γονιός είναι κάτι που σίγουρα δεν δικαιολογεί καμία τάση σχολιασμού, θετικού ή αρνητικού, αφού δεν μιλάμε για κάτι σωστό ή λάθος. Κι αυτό είναι κάτι που ισχύει για οποιονδήποτε άνθρωπο, δίχως διάκριση ανάλογα με τις προτιμήσεις του.
Πολύ περισσότερο όταν αυτοί που μπαίνουν στην διαδικασία να τον κρίνουν, δεν διαθέτουν καμία επιστημονική κατάρτιση, κανένα υπόβαθρο για να σταθούν απέναντι του.
Εξέφρασε ο άνθρωπος την άποψη πως αν ποτέ νιώσει ότι θέλει να μεγαλώσει ένα παιδί ως γονιός, θα το κάνει ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγει από την Ελλάδα, όπου δεν επιτρέπεται σε μη ετερόφυλους ανθρώπους να αποκτήσουν παιδί πέραν της υιοθεσίας, όπου κι εκεί τα κριτήρια είναι δύστροπα και στην καλύτερη να επιτραπεί σε γκέι άντρες ή γυναίκες.
Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούμαστε και έχουμε ηθική υποχρέωση να κρίνουμε. Θεωρώ οικτρά αλαζονικό να εκφράζεται η οποιαδήποτε άποψη για το ποιος έχει δικαίωμα να γίνει γονιός. Ναι, η θεωρία λέει ότι η μητρική φιγούρα είναι απαραίτητη, αλλά μπορεί κάποιος από εμάς τους μη ειδικούς να πει με σιγουριά ότι η έλλειψη μητέρας θα προκαλέσει κάτι άσχημο και μη επανορθώσιμο στο παιδί;
Είναι κανείς που να διαφωνεί στο ότι από ένα παιδί σε ορφανοτροφείο, είναι απείρως προτιμότερο να βρεθεί σε ένα σπίτι με έναν ή δύο γονείς, όπως κι αν προσδιορίζονται αυτοί στο φύλο τους;
Τα ελεεινά σχόλια προς τον Καπουτζίδη φανερώνουν πως είναι αρκετοί όλοι αυτοί και πως η ρατσιστική τους ματιά, η εμμονική τους κρίση προς ανθρώπους που για όλη τους τη ζωή βίωσαν φόβο για κάτι που αφορούσε μόνον τους ίδιους, τους «διευκολύνει» να πουν «καλύτερα παιδί σε ορφανοτροφείο παρά με δύο αδερφές για γονείς».
Ας κάνουμε όμως τώρα, για την οικονομία της κουβέντας, μια διαφορετική υπόθεση εργασίας. Ας πούμε πως ενστερνιζόμαστε μια φουλ συντηρητική αντίληψη, που κι αυτή σε μια δημοκρατία δεκτή θα γίνει, αρκεί να εκφράζεται με σεβασμό και χωρίς ευτελισμό.
Είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης από τα πρόσωπα που θα τους άξιζε να αντιμετωπιστούν με μη σεβασμό; Έστω και στην άρνηση, στην αντίθεση από τη δική του άποψη. Όσο κι αν το προσπαθήσει κανείς, δε νομίζω πως θα βρει κάτι που να δώσει έναυσμα για τέτοια συμπεριφορά και τέτοια λόγια όπως αυτά που γράφτηκαν από χθες.
Και φυσικά, αυτά τα λόγια δεν ήρθαν αποκλειστικά μόνα τους. Υποκινήθηκαν από τις επιτηδευμένες επικεφαλίδες και την προβοκατόρικη προώθηση των αναρτήσεων σε ιστοσελίδες με τα λεγόμενα του. Γνωρίζοντας πια τον χώρο αυτόν εδώ και μια δεκαετία, είναι πάντοτε σαφές το κίνητρο που έχουν οι αρθρογράφοι και οι αρχισυντάκτες που υπαγορεύουν τη ροή. Στην περίπτωση του Γιώργου ήταν πασιφανές πως ήλπιζαν στο να ανάψουν τα αίματα στα σχόλια και να ακολουθήσει πυρ ομαδόν προς εκείνον.
Αν πρέπει επομένως να έχουμε μια θέση πάνω σε ένα θέμα που κανονικά δεν μας πέφτει απολύτως κανένας λόγος, τότε η θέση μας θα είναι μαζί με αυτόν που η άποψη του δεν παραβιάζει καμία προσωπική ελευθερία.
Κι αυτός, σχεδόν σε όλη του τη ζωή, είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης!