Ένα από τα παρελκόμενα της δίκης της Χρυσής Αυγής είναι η διάσταση του ανεξήγητου με την οποία θα μείνει στην ιστορία η στάση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου, εκτός και αν η ίδια… φιλοτιμηθεί κάποια στιγμή και μας διαφωτίσει για ποιο λόγο εξακολουθεί να δικαιώνει με τόση θέρμη την από καιρό αίσθηση του «λάθος ανθρώπου στη λάθος θέση».
Η εισαγγελέας, που έχει ξεσηκώσει σάλο αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία με την επιμονή της στο αίτημα της αναστολής των ποινών για τους καταδικασθέντες της Χ.Α., θα είναι υπεράνω κάθε αυτοκριτικής διάθεσης αν ακόμα και τώρα δεν αισθάνεται ότι ο ρόλος της στην ιστορική δίκη δεν έχει λερώσει με μια μεγάλη ανορθογραφία το εξέχον βιογραφικό της.
Εξ’ αρχής τα βασικά επιχειρήματά της για το αίτημα της αναστολής ήταν οι ευνοϊκότερες διατάξεις του νέου ποινικού κώδικα σε ότι αφορά την έκτιση της ποινής με αυτό τον τρόπο, αλλά βασικά ότι οι καταδικασθέντες δεν είναι ύποπτοι φυγής, έχουν μόνιμη κατοικία και έχουν τηρήσει τους περιοριστικούς όρους.
Ο Χρήστος Παππάς παραμένει άφαντος από την 1η Οκτωβρίου, σε πείσμα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ, Σταύρου Μπαλάσκα, που με πάσα ειρωνεία προς τη δημοσιογραφική ερώτηση διαβεβαίωνε ότι «δεν υπάρχει ούτε μία στο τρισεκατομμύριο να διαφύγει κάποιος».
«Η ΕΛΑΣ είναι στα 5 έως 6 μέτρα κοντά στους Χρυσαυγίτες. Με το πού θα δοθεί εντολή οι αστυνομικοί θα είναι στο διπλανό τοίχο», έλεγε λίγες ημέρες πριν ο κ. Μπαλάσκας, αλλά ο ορκισμένος ναζιστής, Νο. 2 της εγκληματικής οργάνωσης, δεν έχει βρεθεί σε κανένα από τα τρία σπίτια που θεωρητικά επιτηρούσε η Ελληνική Αστυνομία.
Η νέα εξέλιξη καθιστά αυτόματα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την επικείμενη τοποθέτηση της κυρίας Οικονόμου εντός δικαστηρίου επί του θέματος. Αν είναι υπέρμαχος του γράμματος του νόμου (χάρη στο οποίο είχε ζητήσει σε πρώτη φάση την αθώωση των χρυσαυγιτών), προφανώς θα πρέπει τώρα να αναθεωρήσει κάποια από τα πιστεύω της για το ποιόν των καταδικασθέντων.
Η πλήρης «αποξένωση» του δικού της συνειδησιακού κώδικα με το λαϊκό αίσθημα περί απονομής δικαιοσύνης θα έπρεπε ήδη να την είχε – το λιγότερο – προβληματίσει για το ότι μεταφράστηκε σε προαναγγελία πρόκλησης της ως μάρτυρα από τον Γιάννη Λαγό ενόψει της προσφυγής του στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Αν αυτό από μόνο του δεν το θεωρεί «ντροπή», αλλά απλώς ένα αποκύημα των επαγγελματικών υποχρεώσεών της, υπό τη μορφή «μίας ακόμα μέρας στη δουλειά», τότε πιθανότατα ούτε η εξαφάνιση Παππά είναι ικανή να την ευαισθητοποιήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει ένας και μόνος τρόπος να περισώσει, έστω την ύστατη ώρα, ένα μέρος από την τσαλακωμένη υστεροφημία της ελληνικής δικαιοσύνης, που η ίδια εκπροσωπεί.
Και αυτός ο τρόπος δεν μπορεί να είναι άλλος από την παραίτηση του ρόλου της στην υπόθεση.