Θα μπορούσε να είναι ένας εκλογικός περίπατος των Δημοκρατικών. Θα έπρεπε, για την ακρίβεια, να είναι τέτοιος.
Αρκούσαν τα στοιχειωδώς απαραίτητα, ένας υποψήφιος δηλαδή που θα ήταν λίγο πιο νέος, δεν θα υπέπιπτε διαρκώς σε λεκτικές γκάφες και θα επικοινωνούσε λίγο περισσότερη ζωντάνια, οξυδέρκεια και ετοιμολογία απ’ ότι ο Τζο Μπάιντεν.
Το ότι δεν βρέθηκε ένας τέτοιος μεταξύ όλων των υποψηφίων των Δημοκρατικών για να δώσει τη χαριστική βολή στον Ντόναλντ Τραμπ μετά απ’ όσα φορτώθηκαν στην καμπούρα του με την πανδημία του κορωνοϊού και το κίνημα «black lives matter», ισοδυναμεί με διασυρμό, ακόμα και σε περίπτωση οριακής νίκης του Μπάιντεν.
Ο πλανητάρχης που για όλο τον υπόλοιπο κόσμο αποτελεί «ανέκδοτο», μόνο ως τέτοιο δεν θα εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο (αν… βέβαια τον εγκαταλείψει), μολονότι είχε ξανά σχεδόν το σύνολο των αμερικανικών Μ.Μ.Ε. απέναντί του.
Ήταν αυτός που αξέχαστα «διέβλεψε» ότι δεν υπάρχει πανδημία μέχρις ώτου οι εκατόμβες νεκρών στις ΗΠΑ τον τρέψουν σε άτακτη υποχώρηση, αλλά και εκείνος που, όπως παρουσιάστηκε, νόσησε με Covid-19, λέγοντας κατά την έξοδο του από το νοσοκομείο ότι το διήμερο που πέρασε σε αυτό ένιωσε καλύτερα απ’ ότι πριν 20 χρόνια…
Αυτός ο «ημίτρελος», ξενοφοβικός, αθυρόστομος, «ασυγκίνητος» για την περιβαντολλογική κρίση και κλιματική αλλαγή πρόεδρος, με το προφίλ του νταή, του λίγου άξεστου και… πολύ ακαλλιέργητου ήταν έως το πρωί της Τρίτης το φαβορί για εκλογική επικράτηση. Πως αλήθεια τα κατάφερε; Ασυζητητί ως ο μακράν λιγότερο αδιάφορος από τους δύο.
Όταν το διακύβευμα φτάνει στο «Τραμπ ή όχι Τράμπ», τότε κάτι πολύ λάθος έχει κάνει η απέναντι πλευρά για να προσφέρει a priori την πρώτη νίκη στο πιάτο του εν ενεργεία προέδρου. Οι Δημοκρατικοί… κατάφεραν να είναι στο επίκεντρο ως ο απόλυτα πρωταγωνιστικός χαρακτήρας των εκλογών ο Τραμπ και όταν μια τέτοια συνθήκη παγιώνεται, συνήθως το εκλογικό σώμα (πόσο μάλλον το αμερικάνικο) καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον δυναμικό και τον αδύναμο.
Τον Μπάιντεν ασφαλώς θα τον προτιμούσε ο οποιοσδήποτε να καθίσει στην παρέα του σε ένα καφενείο συνταξιούχων, ή να ψέλνει εδάφια από ευαγγέλια σε κυριακάτικη λειτουργία, στο face to face με τον Τραμπ όμως για τη θέση του πλανητάρχη, δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς, ακόμα και αν στο τέλος της μέρας γίνει η ανατροπή που εύχεται σχεδόν όλος ο (υπόλοιπος) κόσμος.
Αλλά όταν τον περασμένο Φλεβάρη «αντικατέστησε» φραστικά τον πρώην ηγέτη της Κίνας Σι Τζινπίνγκ, με τον αποθανόντα από το 1997 Ντενγκ Σιαοπίνγκ, όταν πριν από λίγες ημέρες ξέχασε το όνομα του Τραμπ (αποκαλώντας τον Τζορτζ) και όταν μόλις χθες μπέρδεψε τα ονόματα των γιών του και δεν αναγνώρισε τις εγγονές του – και αυτά είναι μόνο ορισμένα δείγματα της ροπής του στην γκάφα – αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να μην προετοιμάστηκε εδώ και τέσσερα χρόνια από το περιβάλλον των Δημοκρατικών ένας υποψήφιος που θα αρκούσε να αποδομήσει επικοινωνιακά τον Τραμπ, απλώς χωρίς να πέσει στο επίπεδό του.
Και όχι έναν συμπαθέστατο, αλλά άχρωμο γεράκο, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα είναι ευάλωτος στον άρτιο προπαγανδιστικό μηχανισμό των Ρεπουμπλικάνων.