Είναι αληθινά πρωτόγνωρα αυτά που συμβαίνουν στις ΗΠΑ αναφορικά με τις εθνικές εκλογές. Η σύγκρουση του Μπάιντεν και του Τραμπ προσομοιάζει με αληθινό θρίλερ και όπως όλα δείχνουν νικητής θα είναι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών μετά από μια εκλογική αναμέτρηση που όμοια πολιτικά χαρακτηριστικά με αυτή δεν είχε άλλη στο παρελθόν.
Διότι ποτέ ξανά δεν έχει εκληφθεί υποψήφιος για πρόεδρος των ΗΠΑ με τόσο έντονο φόβο από τον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και από τους υποστηρικτές των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ όσο ο Τραμπ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επανεκλογή του θα έμοιαζε ισοδύναμη καταστροφής του κόσμου.
Όσο και αν εκλογικό θρίλερ ωστόσο μοιάζει να φτάνει στο φινάλε του με νικητή τον Μπάιντεν, η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχει τελειώσει. Ήδη ο Τραμπ άλλωστε έχει φροντίσει να το κάνει γνωστό αυτό καθώς σε ομιλία του «έκλεισε ραντεβού» στους Δημοκρατικούς στο ανώτατο δικαστήριο κατηγορώντας τους ευθέως για εκλογική νοθεία. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν πράγματι υλοποιήσει την απειλή του και δικαιωθεί, αυτόματα θα έρθει τούμπα το εκλογικό αποτέλεσμα της νίκης του Μπάιντεν.
Είναι αυτό ένα υπαρκτό σενάριο ή πρόκειται για ένα ακόμα show του Τραμπ, αντίστοιχο με τόσα και τόσα που έχει δώσει με αποτέλεσμα να αναρωτιέται όλος ο κόσμος πως γίνεται αυτός ο τύπος να είναι ο πλανητάρχης; Σε άλλες εποχές, μια νηφάλια φωνή θα έλεγε πως πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας να ανατρέψει στο δικαστήριο ένας πολιτικός το αποτέλεσμα της κάλπης. Όμως στην πραγματικότητα, αυτή είναι και η βαθιά ουσία της επιρροής του Ντόναλντ Τραμπ στην αμερικάνικη και κατ’ επέκταση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή: τίποτα δεν είναι πια σουρεαλιστικό, όλα είναι πιθανά.
«Έχουμε ήδη κερδίσει», είπε σε ομιλία του ο Τραμπ ενώ συνεχιζόταν η καταμέτρηση και σε επίπεδο πολιτικής κρίσης είναι δεδομένο πως έχει δίκιο. Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός της διαφαινόμενης μη ανανέωσης της προεδρικής του θητείας. Διότι για τον Τραμπ και το κλίμα που διαμορφώθηκε εναντίον του, το γεγονός ότι κατάφερε να κάνει τόσο αμφίρροπο ντέρμπι την κούρσα διαδοχής του συνιστά αναμφίβολα μια μεγάλη νίκη: κοινώς, η προεδρία Τραμπ μπορεί και να τελειώνει αλλά η πολιτική παρακαταθήκη του παραμένει ζωντανή και πέρα για πέρα υπολογίσιμη.
Μιλάμε για έναν υποψήφιο που κατάφερε με τις κουλαμάρες του να συσπειρώσει όλο το μιντιακό σύστημα εναντίον του. Ακόμα και Μέσα που παραδοσιακά είναι φιλικά στους Ρεπουμπλικάνους κράτησαν αποστάσεις από αυτόν. Ταυτόχρονα, κάθε πτυχή δημοσίου διαλόγου μονοπωλήθηκε από φωνές εναντίον του: αναλυτές, ηθοποιοί, αθλητές, μεγάλα δημόσια πρόσωπα, όλοι στράφηκαν απέναντί του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που επί προεδρίας του έλαβε χώρα η μεγαλύτερη ίσως εξέγερση μαύρων ανθρώπων στην ιστορία των ΗΠΑ μετά την κατάργηση της δουλείας. Για εκείνον που χειρίστηκε την πανδημία σαν θέμα stand up νούμερου. Για τον πρόεδρο που οι επίσημες πλατφόρμες των social media κατηγόρησαν πως αναπαραγάγει fake news!
Κι όμως, αυτός ο πολιτικός όχι απλά δεν έχασε κάθε ελπίδα να εκλεγεί εκ νέου, όχι απλά δεν γνώρισε την εκλογική συντριβή όπως σε άλλες εποχές θα έλεγε η λογική, αλλά διεκδίκησε το «στέμμα» με περγαμηνές μέχρι την τελευταία στιγμή. Πολύ απλά, αυτό σημαίνει πως η πολιτική του αντίληψη είναι μαζική, βαθιά ριζωμένη κοινωνικά, έχει έρεισμα τόσο μεγάλο που είναι δύσκολο να ξεμπερδέψει κανείς μαζί του. Και αν η επόμενη μέρα των εκλογών τον βρίσκει εκτός Λευκού Οίκου, το ρεύμα που εκπροσωπεί θα είναι οργανωμένο και την επόμενη μέρα και ως ρεύμα αντιπολίτευσης δεν θα είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος.
Η φυγή του Ντόναλντ Τραμπ από τον Λευκό Οίκο ίσως είναι η αφορμή για μαζικές ανάσες δημοκρατικής ανακούφισης τόσο στις ΗΠΑ όσο και όλο τον πλανήτη. Αλλά ο «τραμπισμός» είναι ένα νέο πολιτικό φαινόμενο που μοιάζει να ανατέλλει μαζί με την δεκαετία του ΄20. Και αυτό το ρεύμα όχι απλά δεν τελείωσε με την ήττα του Τραμπ αλλά βρίσκεται στην άγρια νεότητά του.