Τι άλλο θα έπρεπε να έχει συμβεί σε ελληνικό αλλά και διεθνές επίπεδο για να ληφθεί μια κεντρική πολιτική απόφαση, όχι για το σήμερα, μα για την επόμενη του κορωνοϊού ημέρα; Εκατομμύρια κρούσματα και χιλιάδες θάνατοι, παρά τα πρωτοφανή για δημοκρατίες μέτρα, φαίνεται πως δεν είναι αρκετά για να αλλάξουμε.
Και η αναφορά του γράφοντα δεν γίνεται για τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των πολιτών. Δεν χρειαζόταν η πανδημία για να αντιληφθούμε ότι ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου θα αγκαλιάζει με συμπάθεια κάθε πιθανή ή απίθανη θεωρία συνωμοσίας, ότι κάποιοι άλλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και κανόνες ή πως θα συνεχίσουν να αδιαφορούν για καθαριότητα, περιβάλλον και καλούς τρόπους συνύπαρξης, πετώντας ακόμη και τις χρησιμοποιημένες μάσκες μιας χρήσης στον δρόμο.
Αυτές οι (αντι)κοινωνωνικές συμπεριφορές ήταν γνωστές και πριν τον Covid 19. Και φαίνεται πως πολλοί εξ ημών δεν θα επιτρέπαμε ούτε καν σε ένα φονικό ιό να μεταβάλλει τις πεποιθήσεις μας και τους τρόπους με τους οποίους ενεργούμε. Δυσάρεστο μεν ως συμπέρασμα, αλλά δυστυχώς αληθές. Έτσι μάθαμε «από το σπίτι μας», όπως λέγαμε μικροί και έτσι θα μάθουμε αύριο-μεθαύριο να «μαϊμουδίζουν» τα παιδιά μας.
Αλλά εμείς είμαστε κομμάτι της… πλέμπας. Του «λαού», με ό,τι θετικό ή αρνητικό μπορεί να κουβαλά αυτός ο γενικός όρος. Ένα κομμάτι του «λαού» που αν πρέπει να κρατήσει ένα πράγμα από αυτή την ιστορία, τα επεισόδια της οποίας γράφονται ακόμα, είναι ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν αλλάζει.
Πόσο περισσότερο πρέπει να στριμωχτεί το σύστημα για να παραδεχτεί το απόλυτο φαλιμέντο του; Πόσα περισσότερα θύματα; Πόσοι παραπάνω νεκροί;
Πoύ είναι οι κυβερνήσεις που θα τολμήσουν να κάνουν το προφανές, αλλά θα περιορίζονται σε ημίμετρα, πετώντας συνεχώς την μπάλα στην εξέδρα και μεταθέτοντας διαρκώς τις ευθύνες στον κόσμο, προτάσσοντας την ατομικότητα ως μέτρο προφύλαξης, την ίδια ώρα που οι ίδιες παραμένουν αγκυλωμένες στους όρους που εκείνες δημιούργησαν;
Ό,τι και να ανακοινώσει σήμερα ο πρωθυπουργός θα είναι μείζον. Θα είναι ένα απόλυτο τίποτα. Μια τρύπα στο νερό. Ένα διάγγελμα, προφανώς σε δραματικούς τόνους, γεμάτο λεκτικά πυροτεχνήματα, τσιτάτα, επικλήσεις, παρακλήσεις και αυστηρότητα. Όλα σε τέτοιες δόσεις ώστε να μην… χαλάσει η συνταγή που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ακολουθείται μέχρι σήμερα.
Το πώς θα εφαρμοστεί αυτήν την φορά η καραντίνα δεν έχει την παραμικρή σημασία ή έστω θα έχει ελάχιστη.
Το τι είδους sms θα στέλνουμε για να βγαίνουμε από τα σπίτια μας, θα είναι επί της ουσίας αδιάφορο.
Το τι ώρα θα τίθεται σε ισχύ η καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν.
Το μόνο που θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, θα έπρεπε να είναι το γιατί δεν μεταφέρονται ΤΩΡΑ κονδύλια για την υγεία μέσω του Τράπεζας της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Γιατί δεν βγαίνει ΤΩΡΑ ο πρωθυπουργός να ανακοινώσει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς που θα χρηματοδοτήσουν μεγάλα δημόσια έργα και κυρίως σύγχρονα νοσοκομεία, με ικανό αριθμό Μονάδων Εντατικής Θεραπείας; Γιατί δεν πληροφορούμαστε ότι ξεκινά ΤΩΡΑ ένα πρόγραμμα ολικής αναμόρφωσης του συστήματος των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς;
Τι άλλο θα πρέπει να βιώσουμε ως κοινωνίες και ως πολίτες για να μετατραπεί σε απόλυτο ζητούμενο αυτή η οριστική αναδόμηση του συστήματος υγείας και μετακινήσεων; Και πόσο ακόμα θα παρατηρούμε απλά τους κυβερνώντες να σφυρίζουν αδιάφορα και να επιχειρούν διαρκώς επικλήσεις στο συναίσθημα και στο φιλότιμο των εργαζομένων σε αυτούς τους χώρους που διαπιστώνουμε ότι έχουν φτάσει και προ πολλού ξεπεράσει τα όριά τους.
Αργά ή γρήγορα ο κορωνοϊός θα γίνει παρελθόν. Φεύγοντας ας μην πάρει μαζί του μόνο όλες αυτές τις χιλιάδες νεκρών. Μακάρι να πάρει και αυτές τις πολιτικές και αντιλήψεις που επιμένουν να αδιαφορούν για τον λαό και τις ανάγκες του ή θεωρούν πως αυτές θα καλύπτονται πάντα από τον ιδιωτικό τομέα και με το ανάλογο αντίτιμο. Όχι πια. Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε αυτό που μας αρμόζει. Λεφτά για νοσοκομεία, για γιατρούς για δημόσια υγεία. Λεφτά για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Λεφτά που θα πιάσουν τόπο. Αν χαθεί και αυτή η «ευκαιρία» για μια ειρηνική κοινωνική απαίτηση και αντίδραση, μάλλον θα χαθεί για πάντα.