Ευρισκόμενοι μόλις στο ξεκίνημα αυτού του lockdown επιπέδου 4 στο οποίο μπήκαμε από το Σάββατο, το πιο μεγάλο ερωτηματικό είναι στο αν θα καταφέρουμε να αναχαιτίσουμε την αύξηση των κρουσμάτων ως τις γιορτές.
Όχι γιατί το βλέμμα είναι στην ξέφρενη διασκέδαση, αλλά γιατί αν δεν κινηθεί η αγορά και τα Χριστούγεννα, ορισμένοι κλάδοι της οικονομίας δεν ξέρουμε πως θα την βγάλουν καθαρή.
Γι΄αυτό και θα δει κανείς από τώρα αρκετά ρεπορτάζ που προέρχονται καταφανώς από επικοινωνία με στελέχη της κυβέρνησης, ότι επεξεργάζονται ένα πλάνο ώστε να επανέλθουν τα πράγματα σε λειτουργία, έστω και σε λογική «ακορντεόν», δηλαδή να ανοίξουν για 2-3 εβδομάδες και μετά να επανέλθει το lockdown.
Οποία έκπληξη (sic) που σε αυτά τα επικαλούμενα κυβερνητικές πηγές ρεπορτάζ δεν αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ τι σχέδιο υπάρχει για τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Υπάρχει πλάνο για την εστίαση και πολύ σωστά, αλλά όχι για χώρους που εκ φύσεως είναι λιγότερο επικίνδυνοι σε σχέση με την εστίαση.
Γιατί στην εστίαση η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους είναι εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη, ενώ στο θέατρο και το σινεμά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην εστίαση επίσης είναι πολύ πιο αθρόα η προσέλευση, άρα και ο συναγελασμός στα μέσα μεταφοράς σε μεγαλύτερους αριθμούς. Στα θέατρα και τους κινηματογράφους αντιθέτως οι αριθμοί είναι σαφώς μικρότεροι, ειδικά τώρα που υπάρχει φόβος στο κοινό και σίγουρα μια οικονομική αδυναμία.
Για όσους λοιπόν εργάζονται σε αυτόν τον κλάδο, η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα παρά να γυρίσει την πλάτη της. Το κάνει ηθελημμένα από μόνη της; Το κάνει υπακούοντας σε κατευθύνσεις του κ. Τσιόδρα και της ομάδας του που πολύ αμφιβάλλω αν έχουν κάποια επαφή με το κομμάτι του πολιτισμού σε τούτη τη χώρα; Πολύ πιθανό να είναι συνδυασμός και των δύο. Το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: επιδεικτική αδιαφορία.
Ένα «ψοφήστε, δε μας νοιάζει πώς θα ζήσετε» θα ήταν μια πολύ πιο ειλικρινής στάση απ΄αυτό το άθλιο παιχνίδι που παίζεται εδώ και μήνες εις βάρος αυτών των ανθρώπων και επιχειρηματιών. Επιχειρηματιών όχι με την έννοια του πακτωλού χρημάτων, αλλά με την έννοια ότι οι άνθρωποι έδιναν δουλειές σε κόσμο για πολλά χρόνια και τώρα πρέπει κι αυτοί να τους δουν στα μάτια και να τους πουν «συγγνώμη, δεν μπορώ να σε πληρώσω».
Όλους αυτούς στοχοποίησε η κυβέρνηση συνεπικουρούμενη κι από τους επιστήμονες. Αυτή τουλάχιστον είναι η δοσμένη εξήγηση. Κι εφόσον ισχύει, αναρωτιόμαστε πάνω σε τί βασίζεται αυτός ο μαρασμός, αυτή η «εθελούσια έξοδος».
Γιατί αυτό το ψέμα που ειπώθηκε από τον πρωθυπουργό ότι τα θέατρα και οι κινηματογράφοι είναι εστίες υπερμετάδοσης, δε θα μπορούσε και πρακτικά να ισχύει. Πότε πρόλαβαν να γίνουν εστίες υπερμετάδοσης χώροι που λειτούργησαν βαριά δύο βδομάδες; Πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατό όταν λειτουργούν με το 30% της χωρητικότητας, η οποία δεν καλυπτόταν πάντοτε κιόλας, αφού πολύς κόσμος είχε βγάλει αυτή την ψυχαγωγία από το καλεντάρι του;
Όλος ο κλάδος αποδέχτηκε με επώδυνα συναισθήματα τους περιορισμούς, αποφάσισε όμως να το παλέψει και είχαν σχεδιαστεί και ορισμένες μεγάλες παραγωγές όπως για παράδειγμα το Τρίτο Στεφάνι. Ολόκληροι θίασοι σχεδίαζαν μια διαφορετική προσέγγιση στη σκηνική τους τοποθέτηση, με τους ηθοποιούς σε απόσταση ασφαλείας, ενώ δεν ήταν λίγοι οι θίασοι που είχαν εντάξει τη μάσκα στους ρόλους.
Την ίδια στιγμή οι αίθουσες ήταν πλήρως αποστειρωμένες, καθαρίζονταν πριν και μετά την είσοδο θεατών, έγιναν έξοδα για τα υλικά που απαιτεί η διαρκής απολύμανση, ενώ κάθε αίθουσα είχε υπάλληλο-υπαλλήλους που έσπευδαν να συμμορφώσουν όσους ίσως έβγαζαν τη μάσκα τους. Κι ας είχαν οι θεατές απόσταση ίση και παραπάνω των 2 θέσεων προς κάθε κατεύθυνση.
Μέσα σε όλα, έκλεισαν υποχρεωτικά και τα μπαρ στους χώρους αυτούς για να αποφευχθεί η πιθανότητα συνωστιμού. Άρα ο θεατής έμπαινε χωρίς να έρθει σε επαφή με άλλους, έβλεπε το όποιο θέαμα και έφευγε αμέσως.
Είχαν εν ολίγοις απώλειες κερδών και προσωπικού, αλλά τουλάχιστον μπορούσαν να δουν μια μικρή αχτίδα φωτός στο συναίσθημα που δημιουργεί το να κάνεις κάτι και να μην είσαι άπραγος επειδή στο επιβάλλουν άλλοι χωρίς κανένα επιχείρημα. Δεν έχει υπάρξει ούτε ένας που να νόσησε σε αυτούς τους χώρους, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουν οι ίδιοι οι άνθρωποι του χώρου.
Και τα διαθέτουν γιατί ήθελαν να στεγανοποιήσουν την προσπάθεια τους με κάθε τρόπο και να μη δώσουν σε κανέναν το εύκολο πάτημα να τους παύσει ξανά. Τι σούπερ εξελιγμένες μετρήσεις να έκαναν άραγε οι επιδημιολόγοι της κυβέρνησης και κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα υπερμετάδοσης;
Με αυτά λοιπόν τα στοιχεία ο κ. Τσιόδρας και η ομάδα του έκριναν τους χώρους αυτούς ακατάλληλους για λειτουργία και διαφαίνεται τώρα που δεν περικλείονται έστω για το θεαθήναι στο πλάνο τους για ενδεχόμενη μίνι ελάφρυνση του lockdown ότι το έκαναν στα τυφλά, συλλήβδην, οριζόντια και με τσουβάλιασμα. Τσουβάλιασαν στο μυαλό τους το θέατρο με το μπουζούκι και το κλαμπ με το σινεμά.
Όλη αυτή η συμπεριφορά σε παραγωγές και ανθρώπους που το καλοκαίρι τους ενημέρωσαν με βίαιο τρόπο να σταματήσουν τις περιοδείες τους, ενώ τους είχαν προηγουμένως ειδοποιήσει τελευταία στιγμή για νωρίτερη δυνατότητα επαναδραστηριοποίησης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ενημερώθηκαν πάλι μόλις 3 μέρες πριν την επαναλειτουργία των κλειστών χώρων – στις 9 Οκτωβρίου τους είπαν ότι μπορούν από τις 12/10 να ανοίξουν. Κάτι τετοιο αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τι σημαίνει για έναν παραγωγό κι επιχειρηματία. Όχι μόνο στον πολιτισμό, αλλά παντού.
Ποιος μπορεί να σχεδιάσει κάτι μέσα σε 3 ημέρες και να προλάβει έχοντας τον φόβο ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον διακόψουν ξανά; Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι το τόλμησαν. Και στο τέλος βρέθηκαν πάλι να κοιτάζουν την πλήρη, απάνθρωπη και ντροπιαστική αδιαφορία μιας κυβέρνησης και ορισμένων επιστημόνων, τους οποίους απαγορεύεται να αγγίξει κανείς. Ναι, το επιστημονικό τους υπόβαθρο και τις γνώσεις δεν μπορούμε να τα κρίνουμε.
Μπορούμε όμως, αν μας το επιτρέπεται δηλαδή, να έχουμε τις αμφιβολίες μας για την όποια ηθική τους ακεραιότητα και κίνητρο, είτε αυτή υπαγορεύεται από τους ίδιους είτε από την συναναστροφή τους με μια κυβέρνηση που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί πρότυπο ακεραιότητας και σεβασμού και έχει επιλέξει να υπηρετεί μόνο τα τμήματα του λαού που θέλει, αντί το όλον.
Συγγνώμη που δεν θα τους υποκλιθούμε και σε αυτό το δεύτερο κύμα έξαρσης, συγγνώμη κύριε Μητσοτάκη που πειράζουμε τον Σωτήρη σας, μα έχουμε νομίζω το δικαίωμα στην κριτική όσον αφορά πράγματα που δεν βγάζουν πια κανένα νόημα και γίνονται παραμάζωμα παράξενα καθυστερημένων αντιδράσεων σας.
Ας έχετε τουλάχιστον το θάρρος, εσείς και η ανύπαρκτη υπουργός Πολιτισμού και όσοι συνετέλεσαν σε αυτή τη τακτική από τον Μάρτιο και μετά, να βγείτε και να πείτε ξεκάθαρα ότι δεν υπολογίζετε πια τον πολιτισμό.
Μόνο μην βάζετε μετά τους γραμματείς σας να τηλεφωνούν στις παραγωγές για να ενημερώσουν για την παρουσία τη δική σας ή των συγγενών σας σε πρεμιέρες με σκοπό να πάτε στο τσαμπατζιλίκι και να έχετε μετά το θράσος να φωτογραφίζεστε δίπλα σε ηθοποιούς τους οποίους εξαναγκάσατε σε απαξίωση.
Ομοίως κι εσείς όλοι που βρίσκεστε σε αυτόν τον κατεστραμμένο κλάδο, τέρμα πια τα δώρα και οι γαλυφιές, τέρμα πια η αυτοδιάθεση σας σε αυτούς που σας έστειλαν στα σκουπίδια. Όποιος πολιτικός θέλει να βρεθεί στις παραστάσεις σας, να μπει στο viva ή στο ticketservices και να αγοράσει όσα εισιτήρια θέλει. Μόνο έτσι. Και μη σας πω σε αυτούς να χρεώνετε και διπλάσια τιμή…