Η απόφαση του ΚΚΕ να μην πειθαρχήσει στην κυβερνητική ρύθμιση περί απαγόρευσης και να προβεί, όπως κάθε χρόνο, στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου είχε, ως είθισται να συμβαίνει στην Ελλάδα σε ένα θέμα πολιτικής προέκτασης, δύο όψεις σε επίπεδο αντιδράσεων.
Η μία εκδηλώθηκε απ’ όλους αυτούς που ξεσπαθώνουν στα social media για τους «άπλυτους», τις «αξύριστες» και τους «βρωμιάρηδες», που έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια την πανδημία και το κράτος, εξαιρώντας ετσιθελικά αυτούς απ’ όλους τους υπόλοιπους που αποδέχτηκαν ότι λόγω εκτάκτων συνθηκών το 2020 δεν θα έκαναν την καθιερωμένη βόλτα στο Πολυτεχνείο.
Η πρώην πια αντιδήμαρχος Αθηναίων, Αλεξία Έβερτ το πήγε ένα βήμα παραπέρα. «Πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με κατσαρίδες και τρωκτικά. Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα ναι!», έγραψε σε σχόλιό της κάτω από ανάρτηση δημοσιογράφου των «Νέων», ανακαλώντας μετά την καθαίρεση της, με την εξήγηση ότι δεν εννοούσε τα μέλη του ΚΚΕ.
Από τον καναπέ βέβαια η ζωή… ήταν, είναι και θα είναι πάντα πιο εύκολη. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν στην πορεία του ΚΚΕ το έκαναν με το ρίσκο να προπηλακισθούν, να φάνε ξύλο, να συλληφθούν – όπως συνέβη τελικά σε κάποιους – και πιθανότατα να τους επιβληθούν βαριά πρόστιμα covid. Συνέβη έστω και αν η πορεία ήταν «επισήμως» μια σκόρπια διαδήλωση, με την τήρηση των αποστάσεων και τη χρήση μάσκας, όπως ήταν δεδομένο ότι θα πράξουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, που αν για κάτι δεν μπορείς να τα (επι)κρίνεις είναι η οργάνωση και η υπεθυνότητα με τις οποίες διαδηλώνουν.
Είναι ωραίο και εύκολο να είσαι ο μάγκας του πληκτρολογίου, δουλεύοντας 40 ώρες την βδομάδα και σκάρτες 220 μέρες τον χρόνο, θεωρώντας ότι όλα αυτά ήταν από καταβολής εργασιακών συμβάσεων δεδομένα. Λίγοι από αυτούς που κατακεραυνώνουν τους «Κουκουέδες» γνωρίζουν, ή μπορούν να θυμηθούν ότι πριν από 150 χρόνια υπήρχε εργασία 16 ωρών την ημέρα, 310 μέρες τον χρόνο. Η αργία της Κυριακής κατακτήθηκε στην Ελλάδα το 1908 και το 8ωρο το 1920, ως αποτέλεσμα της Διεθνούς Διάσκεψης Εργασίας στην Ουάσινγκτον (1919), που δρομολογήθηκε μετά την πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Ωστόσο ακόμα και τότε το 8ωρο δεν ίσχυε για όλες τις ειδικότητες εργαζομένων. Το 8ωρο καθιερώθηκε με νόμο για όλους το 1935 ύστερα από δυναμικές κινητοποιήσεις, ενώ χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να εφαρμοστεί και στους εμποροϋπαλλήλους, που έως τότε δούλευαν 9,5 έως 10 ώρες ημερησίως. Και δεν μιλάμε φυσικά για πενθήμερο, αλλά για εξαήμερο! Το 8Χ6=48 ίσχυσε έως το 1975, οπότε καθιερώθηκε η πενθήμερη εργασία.
Το πενθήμερο και το 8ωρο είναι οι βασικοί πυρήνες εργασιακής εξέλιξης που κατακτήθηκαν μέσα από αγώνες και διεκδικήσεις στον 20ο αιώνα – υπάρχουν πολλά άλλα που αφορούν για παράδειγμα την ισότητα των φύλων, την εργαζόμενη μητέρα και διάφορες ευνοϊκές ρυθμίσεις για ανθυγιεινή ή βαριά εργασία.
Βεβαίως, αυτά δεν πιστώνονται αποκλειστικά στο ΚΚΕ, αλλά γενικότερα σε άτομα κάποιας ιδιοσυγκρασίας που δεν προβάρουν το πιο ιδιοτελές χαμόγελο ενώπιον του διευθυντή, αλλά διεκδικούν, ενίοτε με κίνδυνο να «σημαδευτούν». Αυτά τα άτομα βρίσκονται σε όλες τις παρατάξεις, αναλογικά όμως – καλώς ή κακώς – κυρίως στα κομμουνιστικά κόμματα της τελευταίας 100ετίας.
Το ΚΚΕ και ο συνδικαλισμός έχουν δαιμονοποιηθεί πολλάκις για την αναχρονιστική εμπλοκή τους στην οικονομία με τον ένοχο ρόλο τους σε κλείσιμο επιχειρήσεων και αντίστοιχα την ανάδειξη του «εργατοπατέρα» σε παρασιτική μορφή της ελληνικής κοινωνίας. Σωστό εν μέρει, αλλά αυτή είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος και σίγουρα η μοναδική (βολική) όψη για τους σκόπιμα ασθενείς στη μνήμη. Αν σήμερα θεωρούμε δεδομένο το 8Χ5=40 στην εργασία, είναι και γιατί κάποιοι σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και διαδήλωσαν στο δρόμο, διεκδικώντας πιο αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής.
Για αυτό φίλε αναγνώστη, εσύ που έχεις έτοιμη τη βωμολοχία στο στόμα για τους «αναρχοάπλυτους Κοκουέδες», κάνε ένα κόπο να το φιλτράρεις την επόμενη φορά. Αναλογίσου ενδεχομένως ότι εκείνοι έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης, που αφορά και τους υπόλοιπους. Κάνε απλώς την εικασία ότι μπορεί να φανούν πολύ πιο χρήσιμοι από σένα, τόσο για την κοινωνία, όσο και για τη δική σου μελλοντική φάρα.