Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που η ανθρώπινη «λαιμαργία» μπορεί να αποβεί καταστροφική ακόμα και για τομείς που η λογική λέει πως θα έπρεπε να λειτουργούν στην εντέλεια.
Βρισκόμαστε, βέβαια, σε μια εποχή που τίποτα δεν μπορεί να λειτουργεί άψογα χωρίς προβλήματα, λόγω, φυσικά, των ειδικών συνθηκών που έχει επιβάλλει η πανδημία του κορωνοϊού.
Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι και υπάρχουν και οι εξαιρέσεις;
Ο λόγος για το ζήτημα που έχει προκύψει τον τελευταίο καιρό με τις τρομακτικές- και πέρα για πέρα εκνευριστικές- καθυστερήσεις παράδοσης δεμάτων από τις εταιρίες κούριερ. Αυτή τη στιγμή περίπου 4,5 εκατομμύρια παραγγελίες βρίσκονται σε εκκρεμότητα προς παράδοση στις εταιρίες κούριερ από ελληνικά e-shops. Όχι δεν είναι λάθος το νούμερο. Είναι απολύτως ακριβές.
Ο κόσμος έχει φτάσει στο «αμήν», τα δέματα έρχονται με πρωτοφανή αργοπορία, πολλοί φτάνουν στα όριά τους και καταλήγουν να ακυρώνουν παραγγελίες.
Φυσικά, η απάντηση από την πλευρά των μεταφορικών είναι καρμπόν ανεξαρτήτως περίπτωσης: «Συγγνώμη, έχετε δίκιο, είναι δύσκολοι οι καιροί, δείξτε κατανόηση».
Είναι άραγε το γεγονός ότι βιώνουμε προβλήματα πρώτου κόσμου που μας ωθεί στο να κάνουμε τόσο μεγάλο ζήτημα την συστηματική καθυστέρηση;
Εντάξει, μπορεί να θεωρούμε πως το κούριερ είναι μια από τις ελάχιστες διαδικασίες «κανονικότητας» μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς πρόβλημα ακόμα και σε αυτή την περίοδο, αλλά μήπως έχουμε ξεχάσει και άλλες παραμέτρους;
Μήπως η απότομη αύξηση του όγκου των παραγγελιών αναπόφευκτα κάνει τις εταιρίες διανομής να «γονατίζουν» και (εκτός από το τεράστιο κέρδος που βγάζουν) να μην μπορούν να ανταποκριθούν. Στην προηγούμενη παρένθεση βέβαια βρίσκεται το δεδομένο που… αλλάζει όλα τα δεδομένα.
Η δουλειά των μεταφορικών εταιριών δεν είναι το μοναδικό πράγμα που αυξήθηκε καθοριστικά μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν και τα έσοδά τους: νόμος της αγοράς λέγεται.
Υπό αυτή την έννοια, το ανθρώπινο δυναμικό θα μπορούσε αντιστοίχως να αυξηθεί. Έστω και σε εποχιακό επίπεδο: αν υπάρχει ένας τομέας της παραγωγής που αυτή τη στιγμή έχει τη δυνατότητα να κάνει προσλήψεις, αυτός έχει να κάνει με τους κούριερ και τους ντελιβεράδες. Δεν αναγκάζει κανείς τις μεταφορικές να μην αυξάνουν το προσωπικό τους παρά την αύξηση της δουλειάς (και των κερδών βέβαια…).
Να πώς η προλεχθείσα «λαιμαργία» μπορεί να αποβεί μοιραία ακόμα και για κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να λειτουργεί ρολόι: ορισμένοι στις μεταφορικές εταιρίες αντιλήφθηκαν πως τώρα είναι η ώρα τους να επωφεληθούν στο μέγιστο.
Βάζοντας τους ίδιους εργαζόμενους να δουλεύουν σε ρυθμούς τριπλής έντασης σε σχέση με το κανονικό, η… λαμπρή επιχειρηματική ιδέα εμφανίστηκε στην ολότητά της με τη μορφή εξίσωσης: μη αύξηση μισθών + μην προσλήψεις + αύξηση παραγγελιών = τρελά κέρδη.
Όπως φαίνεται, αυτό τελικά γυρίζει μπούμερανγκ: τα αφεντικά των κούριερ βλέπουν τα κέρδη να αυξάνονται αλλά την αξιοπιιστία τους να μειώνεται και σε βάθος χρόνου αυτό μάλλον είναι ένα πιο μόνιμο πρόβλημα, σε σχέση με την πρόσκαιρη υψηλή κατανάλωση.
Και αυτό κοιτώντας το πράγμα μόνο από την πρακτική του οπτική. Διότι η ηθική του οπτική είναι δεδομένο πως θα χτυπήσει πολλά καμπανάκια: πώς νοείται να σε ενδιαφέρει μόνο το «διογκωμένο» κέρδος αλλά να μην νοιάζεσαι για την ασφάλεια και την ποιότητα της δουλειάς των εργαζομένων σου;
Υπό αυτή την έννοια, όχι: μια συγγνώμη προς τους καταναλωτές δεν είναι αρκετη. Για την ακρίβεια, την αληθινή συγγνώμη μάλλον πρέπει να τη ζητήσουν από τους εργαζόμενούς τους.
Και φυσικά να προσλάβουν, επιτέλους, κανέναν άνθρωπο…