Η κουλτούρα του βιασμού που είναι διαποτισμένη στις κοινωνίες ανά τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει πολλές εκφάνσεις. Έχει όμως δύο κατηγορίες ως προς τις γυναίκες που βίωσαν παρενόχληση ή κακοποίηση: αυτές που έζησαν κι αυτές που δεν έζησαν.
Κοντά στον ένα χρόνο από την ημέρα που επιβλήθηκε η ποινή στους δύο βιαστές και δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη, η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να μοιραστεί μια δική της εμπειρία που συνέβη πριν από πολλά χρόνια, σχεδόν στο ξεκίνημα της στον αθλητισμό.
Η Ελένη δυστυχώς δεν είχε την τύχη να γλυτώσει τη ζωή της, η οποία βεβαίως θα ήταν διαποτισμένη από ένα τραύμα που κανείς μας δεν ξέρει αν θα μπορούσε να το ξεπεράσει. Η Σοφία έμεινε ζωντανή, έμεινε δυνατή, διεκδίκησε ολυμπιακά μετάλλια έχοντας κάπου στο βάθος της ψυχής της αυτό το τραύμα και ένιωσε πως είχε έρθει πια η στιγμή να μοιραστεί το βίωμα της.
Συμβαίνει λοιπόν αυτό και μια από τις κυρίαρχες απόψεις είναι το «γιατί δεν το έλεγε τόσο καιρό;», που θεώρησαν σώφρον να το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα και στη δική τους γελοία ανακοίνωση αυτοί που βρίσκονται στην Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία. Εξίσου γελοία τοποθέτηση με αυτή που είχε κάνει ο ΔΣ Αθηνών μετά την αγόρευση της κυρίας Πελώνη στη δίκη Τοπαλούδη.
Κάποιος μας δείχνει το δάσος κι εμείς κοιτάμε το δάχτυλο. Αυτό συνέβη και στις δύο περιπτώσεις, έχει συμβεί σε άπειρες ακόμα και δεν προβλέπεται να μην ξανασυμβεί και στο μέλλον.
Είναι όμως κάποια στιγμή που πρέπει να τεθεί το ερώτημα: εσύ που έχεις αυτή την απορία για το χρόνο που επέλεξε η Μπεκατώρου να μιλήσει, έχεις βιώσει παρενόχληση; Πρόσεξε, όχι κακοποίηση και βιασμό, αλλά μια παρενόχληση…Όχι; Ε, τότε ποιο δικαίωμα, ποια γνώση σου οπλίζει τα χέρια και το στόμα για να ασχοληθείς με αυτό το ζήτημα;
Είναι μείζον ζήτημα σε ένα περιστατικό παρενόχλησης ή κακοποίησης το πότε γίνεται γνωστό ή ότι έγινε; Δεν είναι πρωτεύοντα θέματα να εξασφαλιστεί η υποστήριξη στο θύμα και η ποινή στον θύτη; Αν δεν εξασφαλίζει η κοινωνία πρώτα αυτά τα δύο, τότε πώς καθόμαστε και συζητάμε για πράγματα που άπτονται της κάθε ξεχωριστής ψυχοσύνθεσης;
Οι περισσότεροι από εμάς θα έχουν ακούσει περιστατικά που έχουν τύχει σε φίλες, κοπέλες, αδερφές. Κάποιες θα το μοιραστούν από την πρώτη στιγμή. Άλλες θα το μοιραστούν χωρίς σοκ, γιατί το έχουν πάθει πια τόσες φορές που δυστυχώς στο μυαλό τους κανονικοποιείται και γίνεται μέρος της ζωής τους. Σκέφτονται τι θα βάλουν όταν θα βγουν, πού θα κινηθούν, ποιον φίλο θα πάρουν τηλέφωνο για να νιώσουν ότι κάποιος τους προστατεύει.
Δεν είναι όμως αυτονόητο και κανόνας τίποτα σε αυτή την περίπτωση. Κάθε άνθρωπος, κάθε γυναίκα εν προκειμένω έχει διαφορετικές άμυνες, αντοχές, στήριξη από το περιβάλλον της.
Στην περίπτωση δε της Σοφίας Μπεκατώρου υπήρχε και το ζήτημα ότι ίσως να φοβήθηκε για την πορεία της στο άθλημα που ήθελε να κάνει στη ζωή της και εκείνη τη στιγμή να μέτρησε αυτό ως πιο σημαντικό. Λάθος της; Ποιοι είμαστε εμείς για να το κρίνουμε; Αν η ίδια θέλει να το πει λάθος της, δικό της θέμα.
Εμάς ο ρόλος μας και η θέση μας είναι πρώτα ως ακροατές, ως άνθρωποι που κατανοούμε ότι υπάρχει ένα τραύμα, μια οδύνη που μόνη της ξέρει πότε θα βγει από την ψυχή για να επικοινωνηθεί και στη συνέχεια η ευθύνη μας είναι να αλλάξουμε εαυτούς και τους γιους μας.
Γιατί εκεί είναι που παίζεται το παιχνίδι. Αυτός που τώρα θεωρεί ότι οι γυναίκες ψάχνουν χορηγούς, δεν πρέπει να έχουν θέσεις εξουσίας, ντύνονται επίτηδες κάπως γιατί ψάχνονται για σεξ και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν πρόκειται να του αλλάξεις με τίποτα τα μυαλά. Μπορεί όμως ο καθένας από εμάς να φροντίσει ώστε στην πορεία του χρόνου οι τύποι με αυτά τα μυαλά να λιγοστεύουν και σίγουρα να τιμωρούνται όταν κάνουν πράξη τις σάπιες τους ιδέες.
Δε με νοιάζει πότε μίλησε η κάθε Σοφία. Δε με νοιάζει γιατί είναι σαφές πως όσοι της ζητάνε τα ρέστα, θα της έλεγαν το ίδιο ακόμα κι αν πήγαινε την επόμενη μέρα να κάνει καταγγελία. «Τι το ήθελες κοριτσάκι μου να πας εκεί, γυρεύοντας πήγαινες» είναι μια πολύ συχνή άποψη που γράφεται και ακούγεται.
Δε με νοιάζει κυρίως γιατί αυτό που με νοιάζει και πρέπει να νοιάζει όλους μας, είναι η κάθε Σοφία να αντλήσει δύναμη και να δείξει πως αυτό δεν θα της διαλύσει τη ζωή και πώς την επόμενη φορά δεν θα φοβάται να βάλει στη θέση του τον όψιμο βιαστή.
Και το κράτος, την κάθε ομοσπονδία, πρέπει να την νοιάζει πως θα βρεθεί και θα τιμωρηθεί ο θύτης, όχι η συγκάλυψη για να μη χάσουμε τις θεσούλες μας!
Φαίνεται όμως πως μιλάω για μια ουτοπία…