Ένα θέμα taboo, ανέγγιχτο επί χρόνια (επί αιώνες καλύτερα), παραγκωνισμένο από τη σιωπηρή αποδοχή ως περίπου κάτι φυσιολογικό, βρέθηκε εν μια νυκτί στο επίκεντρο σκέψης μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων και αυτό ίσως απενοχοποιεί εν μέρει την ακραία άποψη που διάβασα από κάποιον που υποστηρίζει ότι είναι τελικά καλό που η Σοφία Μπεκατώρου βίωσε αυτή τη «δυσάρεστη» (κατά την ελληνική ομοσπονδία ιστιοπλοΐας) εμπειρία πριν από 23 χρόνια.
Όχι φυσικά καλό για την ίδια, αλλά εν δυνάμει ωφέλιμο για την κοινωνία με την τροπή που πήραν τα πράγματα, ευνοώντας τις τωρινές αποκαλύψεις. Από επίδοξη πρωταθλήτρια τότε, η Μπεκατώρου έγινε Ολυμπιονικής, σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα καθολικό αποδεκτό αθλητικό (και όχι μόνο) πρότυπο, που διέπρεψε ως πρώτη των πρώτων παγκοσμίως στο χώρο της.
Ας μην γελιόμαστε. Αν δεν ήταν αυτή που είναι, αλλά έστω μια επιτυχημένη μεν – άσημη δε – επαγγελματίας, είναι αδύνατο να είχε λάβει τόση δημοσιότητα η ομολογία της και να είχε ξεσηκώσει τέτοιο κύμα αντιδράσεων μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το hashtag #Μπεκατώρου στο twitter έχει θέσει από τώρα υποψηφιότητα για να είναι το πιο επιδραστικό του 2021 και ο φραστικός «διωγμός» που έχει εξαπολυθεί στα social media κατά των «γιατί δεν τα είπε τότε» είναι… απολαυστικός στο μάτι. Ναι, είναι σοκαριστική και θλιβερή η διαπίστωση του πόσοι τέτοιοι (και τέτοιες!) υπάρχουν, αλλά είναι εξίσου εντυπωσιακός ο αποκλεισμός και η «φίμωσή» τους (από ντροπή προφανώς…) εντός λίγων ωρών. Κοινώς, καπελώθηκαν, λούφαξαν εν ριπή οφθαλμού, σε μια κατακραυγή που θυμίζει συντονισμένη εκστρατεία bulling – σαφώς πιο ανώδυνο πάντως απ’ αυτού του είδους του bulling που είναι έτοιμοι εκείνοι να διδάξουν στα παιδιά τους ότι αξίζουν οι γυναίκες.
H δύναμη της φωνής της Μπεκατώρου αφυπνίζει. Εμπνέει και συσπειρώνει. Όχι εκείνους που τη θεωρούν ετεροχρονισμένη, αλλά όλους τους υπόλοιπους που ξέρουμε ότι θα μπορούσε να είναι μάνα μας, η αδερφή μας, η κόρη μας. Έσπασε το τείχος της σιωπής, αλλά προφανώς, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν μας περιέγραψε κάτι σοκαριστικό, ούτε κάτι δύσκολο να φανταστεί κανείς. Ακριβώς επειδή είναι δεδομένο ότι δεν έχει συμβεί μόνο σε αυτήν, η ελπίδα είναι πια να την μιμηθούν όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες. Τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά.
Η ελπίδα είναι να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς η εξομολόγηση της, με προοπτική μια κοινωνία λιγότερο ανδροκρατούμενη όπου η… περίφημη ισότητα των φύλων δεν θα εξαντλείται σε νομικές διατυπώσεις. Τα κρούσματα έμφυλης βίας – που στην εποχή των lockdown έχουν πολλαπλασιαστεί στην Ελλάδα – αποδεικνύουν ότι είμαστε ακόμα πολύ μακριά, έστω και αν έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τη ψήφιση του νομοθετικού πλαισίου που εξισώνει τη γυναίκα με τον άνδρα. Απέχουμε ακόμα πολύ από την κατάρριψη των πατριαρχικών προτύπων που μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά και διαωνίζουν τη σχέση ανάμεσα σε θύτες και θύματα. Αλλά αν το κίνημα #ΜεΤηΣοφια προορίζεται να αναγκάσει τους εν δυνάμει υποψήφιους θύτες να το σκεφτούν και με το… πάνω κεφάλι πριν γίνουν οι επόμενοι και τα εν δυνάμει υποψήφια θύματα να θέσουν τα κατώτατα όρια ανοχής, τότε ας με συγχωρέσει η Σοφία Μπεκατώρου, αλλά μπορεί και η ίδια στο τέλος της μέρας να συμφωνήσει με τον… προλαλήσαντα.
Τώρα ακριβώς, προτού κατακάτσει η σκόνη, είναι το timing για τη λήψη κατάλληλων δράσεων, πιθανότατα και μιας κυβερνητικής πρωτοβουλίας για τη θέσπιση ενός νόμου που (όπως στις ΗΠΑ) θα «αντιμετωπίζει» περίπου ως ένοχο τον καταγγελλόμενο για βιασμό μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Μην πάμε και στο άλλο άκρο είπατε; Για να φτιάξεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά. Και η Σοφία έδειξε ήδη το δρόμο.