Την ώρα που η κοινή γνώμη τελεί υπό το σοκ της διαπίστωσης ότι οι μαρτυρίες για τον Γιώργο Κιμούλη αποτελούν… πταίσμα και κατασκευάζει εκ των προτέρων «στημένο» (και ως εκ τούτου άδικο) debate Τσαφούλιας VS Καρύδη, κάτω από τη «μύτη» της συμβαίνουν κάποια πράγματα που «εκπαιδεύουν» τους επόμενους… άντρες παλιάς κοπής που δεν ξέρουν τι σημαίνει όχι.
Είναι δεδομένο ότι από τους χιλιάδες που αυτές τις μέρες αναδεικνύουν στα social media την έλλειψη κατάλληλης παιδείας και το περιβάλλον ανατροφής του καθένα ως κυρίες αιτίες του «κακού» για όσα πρεσβεύουν οι συμπεριφορές των θεατράνθρωπων που καταγγέλλονται ως κακοποιητές και σεξιστές, πολλοί είναι γονείς. Και τα παιδιά αυτών ήδη πομποί τέτοιων αντιλήψεων.
Πώς; Ακούγοντας παθιασμένα trap, αυτό το μουσικό είδος που έχει συνεπάρει ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας – βασικά αγοριών – και διασπείρεται από Youtube σε Youtube σαν επιδημία μόλυνσης του μυαλού.
Σε πλείστες περιπτώσεις αυτών των τραγουδιών ο στίχος είναι ό,τι πιο trash μπορεί να επινοήσει κανείς για να συνοδεύσει έναν ήχο. Το «Mama» του Sin Boy, γνήσιου εκπροσώπου της trap, είναι σκέτο ρομάντσο μπροστά σε πολλά άλλα (ας πούμε…) τραγούδια, τα οποία συνιστούν ωδή στο μισογυνισμό, τη φαυλότητα και την κακώς εννοούμενη αλητεία.
Οι «συνάδελφοι» του Θεόδωρου Agustin Gega είναι δυστυχώς πολλοί και έχουν εξελιχθεί σε σταρ του εφηβικού πληθυσμού, καθώς οι «πιασάρικες» ιδέες τους εξαπλώνονται στα smart phones των θαυμαστών τους σαν γάγγραινα. Το μέγεθος της έκτασης του προβλήματος είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φαίνεται με «γυμνό» μάτι.
Για κάποιους από αυτούς τα τραγούδια περιστρέφονται αποκλειστικά γύρω από το σεξ, τον πλούτο και την παρανομία. Με μια τόσο μεγάλη δόση ναρκισσισμού, που ταυτίζεται με το «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», ακόμα και αν το σεξ εννοείται ως βιασμός, ακόμα και αν η παρανομία σημαίνει χρήση όπλων και ναρκωτικών. Πολλά τραγούδια υποκινούν ξεκάθαρα – για την ακρίβεια δεν γίνεται πιο κρυστάλλινα – στην οπλοφορία και χρησιμοποιούν για τις γυναίκες τους χαρακτηρισμούς «πουτ@νες» και «bitches», στο πλαίσιο οικοδόμησης εικόνων που συνθέτουν το μοντέλο του νεόπλουτου – επαναστάτη (!) playboy.
Έμπλεη στους στίχους η κουλτούρα της γυναίκας – υποχείριο και η ρητορική του βιασμού – βάλ΄τε να δείτε γιατί για να ακούσετε αποκλείεται να τα καταφέρετε – από κάποιους αυτοαποκαλούμενους «καλλιτέχνες». Για την ανάδειξη των οποίων τεράστια είναι η ευθύνη και των media, που αντί να τούς προσεγγίζουν όπως αρμόζει στην trash «τέχνη» τους (σαν σκουπίδια δηλαδή), τούς αβαντάρουν με αφιερώματα και αναφορές για τις επιτυχίες τους στο Youtube.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο ως κρατικός φορέας να λειτουργήσεις κατασταλτικά στη διάδοση τέτοιων ιδεών. Να απαγορεύσεις με νόμο την υποκίνηση κακοποίησης – σεξουαλικής ή μη – μέσω τραγουδιών είναι μια αρχική σκέψη, αφενός όμως η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια για να καταφέρει να «ελιχθεί», αφετέρου μπορεί κάτι τέτοιο να γύριζε μπούμερανγκ αν οι – «επαναστάτες» στα μάτια των νέων αγοριών – «τράπερς» έκαναν λόγο για λογοκρισία, προσπάθεια φίμωσης, κυβερνητική αναλγησία κ.λ.π.
Είναι περισσότερο καθήκον του καθενός ατομικά να γνωρίζει κάτω από ποιες επιρροές μεγαλώνουν τα παιδιά του και να φροντίζει ώστε σε επίπεδο ακουσμάτων αυτές να μην είναι οι χειρότερες δυνατές.
Στην εποχή της ραγδαίας ανάδειξης σαθρών προτύπων μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως ακατόρθωτο, να παρακολουθήσουμε τους ρυθμούς με τους οποίους τα παιδιά μας οικειοποιούνται τέτοιας μορφής «αξίες».
Είναι κατά συνέπεια πιο επιβεβλημένο από ποτέ στο παρελθόν να αναζητήσουμε τα ποιοτικά εκείνα ερεθίσματα που θα τα στρέψουν προς άλλες αναζητήσεις, εξηγώντας τους για ποιο λόγο ο τρόπος ζωής που εξιδανικεύει ο τράπερ είναι ό,τι πιο σάπιο μπορεί να θαυμάσει και να ζηλέψει κάποιος. Από τη στιγμή που τα φέραμε στον κόσμο είναι το μίνιμουμ που πρέπει να κάνουμε για αυτά. Και το τελευταίο, να κατακρεουργούμε στα κοινωνικά δίκτυα τους Σπυρόπουλους αυτού του κόσμου, αδιαφορώντας για το αν εκείνα πωρώνονται στο διπλανό δωμάτιο με τους στίχους κάποιου που επικοινωνεί ως μοντέλο ανδρισμού συμπεριφορές τύπου Σπυρόπουλου.