Το μοτίβο είναι τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο που πλέον έχει καταλήξει προβλέψιμο: όταν τα πράγματα ξεφεύγουν με το θέμα της πανδημίας, η κυβέρνηση παίρνει ένα μέτρο που στοχεύει στον περιορισμό των συναθροίσεων, η μισή κοινωνία την βρίζει που άλλη δουλειά δεν κάνει από το να μας κλείνει σπίτια μας χωρίς κατά τα άλλα να έχει σχέδιο, η άλλη μισή κοινωνία λέει πως πρέπει να αποδεχθούμε με υπομονή την κατάσταση και να αφήσουμε τις γκρίνιες, κάτι λίγοι επισημαίνουν πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και δίνουν δίκιο και στις δυο πλευρές και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.
Είναι σίγουρο ότι όταν ξεμπλέξουμε από την πανδημία ένα μεγάλο τμήμα της λύτρωσής μας θα έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα ξεμπερδέψουμε και από αυτούς τους διαλόγους, τους τόσο προβλέψουμε και πλέον πέρα για πέρα βαρετούς, οι οποίοι κατά κανόνα εκκινούν από όσους γκρινιάζουν για την καραντίνα. Και δεν λέμε ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα καλά, ούτε ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο, το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι ότι η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση, για να είναι ουσιαστική, θα πρέπει να γίνεται με βάση την βασική παραδοχή ότι δεν μπορεί να ξεπεραστεί η πανδημία χωρίς να κακοπεράσουμε και λίγο.
Υπάρχει ωστόσο ένα μέτρο που έχει πάρει η κυβέρνηση εδώ και κάμποσες μέρες, το οποίο σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και εδώ που τα λέμε έμοιαζε παράλογο εξαρχής: η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18:00 για κάθε Σάββατο και Κυριακή. Εξαρχής έμοιαζε ένα μέτρο υπερβολικά ασφυκτικό, ήταν δεδομένο πως θα χτυπούσε έντονα στα αυτιά πολλών ανθρώπων το γεγονός ότι η κυβέρνηση τους κόβει στα δυο τις μοναδικές μέρες που μπορούν να χαλαρώσουν. Όμως αυτό το μέτρο, πέρα από άστοχο σε επίπεδο μορφής, αποδείχθηκε και πέρα για πέρα άστοχο σε πρακτικό επίπεδο.
Κοινώς, δεν είναι μόνο ότι ο κόσμος στράβωσε που πρέπει να κλείνεται σπίτι του από τις 18:00. Είναι και ότι εν τέλει αυτή σμίκρυνση της ημέρας, δημιουργεί εκ των πραγμάτων συνωστισμούς. Διότι όπως και να το κάνουμε, άλλο η ανάγκη για μια βόλτα να απλώνεται μέσα σε ένα 24ωρο και άλλο να πρέπει να στριμωχτεί μέσα σε ένα τόσο στενό χρονικό περιθώριο. Αλλά ας το δούμε και από τη σκοπιά των αναγκών και όχι απλά της διασκέδασης: όταν με βάση αυτό το μέτρο τα σούπερ μάρκετ κλείνουν στις 17:00 -και μιλάμε για τη μέρα που η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου κάνει τα εβδομαδιαία ψώνια της στο σούπερ μάρκετ- τότε αυτόματα, για κάθε Σάββατο, οι εν λόγω χώροι από την ώρα που ανοίγουν μέχρι την ώρα που κλείνουν γίνονται εστίες μάζωξης και συνωστισμού.
Όποιος θεωρεί ότι το εν λόγω μέτρο είναι παντελώς άσχετο με το γεγονός ότι εδώ και 20 μέρες τα ενεργά κρούσματα καλπάζουν σαν… άλογα, μάλλον δεν είναι και πολύ εναρμονισμένος με την κίνηση και τις συνήθειες της κοινωνίας. Η πραγματικότητα παραμένει δυσάρεστη και αυτή τη φορά έξω από υποκειμενικές οπτικές: το συγκεκριμένο μέτρο ήταν πρόχειρο, χωρίς κανένα στέρεο σκεπτικό πίσω του, επί της ουσίας ήταν ένα μέτρο που αντί να μειώνει κατέληξε να αυξάνει τα κρούσματα. Με διαφορά, το μεγαλύτερο κυβερνητικό αυτογκόλ αναφορικά με τον κορονοϊό σε αυτόν τον ένα χρόνο της πανδημίας…
