Η σκοπιμότητα ενός πρωθυπουργικού διαγγέλματος είναι να τονίσει τη σημασία της στιγμής και να συσπειρώσει όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες στην υπηρεσία ενός στόχου.
Όλους δεν θα μπορέσει εκ των πραγμάτων ποτέ, αλλά τόσο λίγους για όσους προοριζόταν να το κάνει το χθεσινό διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο λόγος που το καθιστά πρωτοφανές στην ιστορία των… πρωθυπουργικών διαγγελμάτων.
Είναι απορίας άξιο τι ακριβώς θέλησαν να πετύχουν οι επικοινωνιολόγοι του Μεγάρου Μαξίμου και ο πρωθυπουργός, χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη ρητορική, στο συγκεκριμένο timing. Πως στοιχειοθετείται ο (δήθεν) ενωτικός χαρακτήρας όταν ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί ότι αυτή η παρέμβαση άργησε – διόλου τυχαία – δύο ημέρες και όταν θέλοντας και μη συμπεραίνει κάποιος την αλά καρτ ευαισθησία για τον ξυλοδαρμό ενός ανθρώπου, με κριτήριο την ιδιότητά του: αν είναι δηλαδή ένστολος ή αν ξυλοκοπείται από ένστολους.
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης μετά το γεγονός της Κυριακής στη Νέα Σμύρνη δεν δικαιολογούν ούτε στο ελάχιστο την παρότρυνση για «αυτοσυγκράτηση» και «ψυχραιμία», πολύ απλά διότι η ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη δεν έκανε το παραμικρό για να αποκλιμακώσει την ένταση και να ικανοποιήσει, έστω σε στοιχειώδη βαθμό, το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Απεναντίας έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει πάτημα σε δικαίους και αδίκους, προκαλώντας, στο ποσοστό ευθύνης που της αναλογεί, τα χθεσινά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.
Η διαδικασία της ΕΔΕ αργεί κύριε Χρυσοχοΐδη. Και μόνο για την προστασία των υπόλοιπων αστυνομικών – όπως το παιδί που λίγο έλειψε να δολοφονηθεί χθες από τους ανεγκέφαλους – ήταν επιβεβλημένο να τεθούν κατ’ αρχάς σε διαθεσιμότητα οι «Ράμπο» που είδαμε στα βίντεο από την πλατεία της Νέας Σμύρνης (έγινε τουλάχιστον ετεροχρονισμένα και μόνο για τον έναν το μεσημέρι της Τετάρτης). Ήταν επιβεβλημένη μια προσπάθεια ανάληψης ευθύνης, μια απολογία και μια παραδοχή ότι υπάρχουν ανεκπαίδευτοι και βίαιοι ένστολοι οπλοφόροι στους δρόμους και ότι θα αναληφθούν οι κατάλληλες πρωτοβουλίες για να εκλείψει το φαινόμενο.
Αντ’ αυτών τι είδαμε; Μια απόπειρα προσπάθειας συγκάλυψης, με το… ατελείωτο εύρος των κατηγοριών που έχουν αποδοθεί στον άνθρωπο που ξυλοκοπήθηκε την Κυριακή και μία εξόφθαλμη εκ των άνωθεν γραμμή να δαιμονοποιηθεί το θύμα, όπως φάνηκε από τη χυδαία πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Κυρανάκη, που δυστυχώς ο καθένας μπορεί εκ της κομματικής σιωπής (άρα και μη αποδοκιμασίας) να θεωρήσει ότι εκτέλεσε διατεταγμένη αποστολή.
Αν θέλουν εμμέσως να μας πουν ότι ως αντιεξουσιαστής και οπαδός του Κουφοντίνα – χώρια ότι η τακτική των αμφισβητούμενων διαρροών ουδόλως τιμά την ΕΛ.ΑΣ. – τα ‘θελε και τα ‘παθε, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για μια πρωτοβουλία «ενωτικού» διαγγέλματος. Ούτε όταν οι άνδρες της ομάδας «Δράση» ακούγονται στο βίντεο να ξεκινούν προς την καταστολή της πορείας με συνθήματα «πάμε να τους γ@μησουμε, πάμε να τους σκοτώσουμε».
Κοντολογίς, ας καθίσει πρώτα ο πρωθυπουργός με τον αρμόδιο υπουργό του να δουν τι μπορούν να κάνουν ώστε να μην κινδυνεύει από δημόσιους υπαλλήλους η σωματική ακεραιότητα πολιτών και η ζωή συναδέλφων τους και ας υποδείξει μετά τους εχθρούς που «σπέρνουν μίσος» μέσω μιας… ενωτικής, ηγετικής παρέμβασης σε πανελλήνια μετάδοση.