Είναι τόσες πολλές οι δημόσιες φωνές που βρίσκουν βήμα λόγου την εποχή που διανύουμε που αποτελεί μεγάλη αφέλεια από την πλευρά της κυβέρνησης να πιστεύει πως οι εξαγγελίες της εκλαμβάνονται ως αναμφισβήτητες αλήθειες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό από το γεγονός ότι ενώ από επίσημα χείλη υπάρχει διαρκώς ένα καθησυχασμός πως σύντομα ξεμπλέκουμε από τον κυκεώνα των χιλιάδων κρουσμάτων, οι επιστήμονες που κάθε μέρα μιλάνε στα ΜΜΕ εκφράζουν εκ διαμέτρου αντίθετες εκτιμήσεις. Όμως, η πιο πρόσφατη απόκλιση και μάλλον, η πιο κρίσιμη είναι άλλη.
Έχει να κάνει με το μέτρο της κυβέρνησης αναφορικά με την επιστράτευση γιατρών που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα. Μάλιστα, η εν λόγω επιστράτευση προέκυψε ως αποτέλεσμα της έλλειψης οικειοθελούς προσφοράς των ιδιωτών γιατρών να ενισχύσουν με τις παρουσίες τους τις δημόσιες δομές υγείας και αφού σύσσωμοι οι κυβερνητικοί κύκλοι έκαναν μια επίθεση ηθικής στην άρνηση αυτή. Εν τέλει, το μέτρο της υποχρεωτικής επιστράτευσης κρίθηκε ως κοινωνικά αναγκαίο και αναπόφευκτο.
Θα έλεγε κανείς πως η απόφαση αυτή της κυβέρνησης να πάρει τώρα αυτό το μέτρο υπήρξε η καταφυγή της σε ένα αίτημα που ακουγόταν από την αρχή της πανδημίας, ένα χρόνο πριν όταν και ήταν πολλοί εκείνοι που έλεγαν πως ο ιδιωτικός τομέας της υγείας πρέπει να επιταχθεί από την κυβέρνηση για να ενισχυθούν οι υγειονομικές δομές. Κατ΄ επέκταση θα έλεγε κανείς πως αν και καθυστερημένα, η κυβέρνηση άκουσε το συγκεκριμένο αίτημα και το έκανε πράξη. Άρα μπορεί να κριθεί αρνητικά για την καθυστέρησή της και θετικά για το γεγονός ότι εν τέλει 200 γιατροί του ιδιωτικού τομέα επιστρατεύτηκαν.
Όμως τόσο σε αυτή την περίπτωση όσο και κάθε άλλη που έχει να κάνει με την πανδημία, η αλήθεια βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Διότι όπως διαβεβαιώνεται από τον κόσμο που στελεχώνει με την εργασία του τον τομέα της υγείας, η μεγάλη κρίση που βιώνουν αυτή τη στιγμή τα νοσοκομεία δεν έχει να κάνει με την έλλειψη προσωπικού αλλά με την έλλειψη δομών. Κοινώς, με την έλλειψη ΜΕΘ. Οι άνθρωποι που κάθε μέρα κατακλύζουν τα νοσοκομεία με κορωνοϊό αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της έλλειψης ΜΕΘ. Οι υγειονομικοί θα έβλεπαν τα χέρια τους να λύνονται αν υπήρχαν κι άλλα κρεβάτια, κι άλλος εξοπλισμός. Η ενίσχυση με ανθρώπινο δυναμικό χωρίς την αντίστοιχη υλικοτεχνική ενίσχυση είναι, πολύ απλά, άχρηστη.
Αυτό σημαίνει πως η στροφή της κυβέρνησης στον ιδιωτικό τομέα δεν θα έπρεπε να αφορά τους γιατρούς, αλλά τον εξοπλισμό των ιδιωτικών νοσοκομείων. Αυτό θα αποτελούσε πράγματι μια μεγάλη ανάσα στο ιατρικό προσωπικό, που αυτή τη στιγμή βλέπει διαρκώς να εισέρχονται ασθενείς στα νοσοκομεία και δεν έχει που να τους βάλει. Το αν σε αυτή την αμηχανία προστεθούν και ακόμα 200 επιστρατευμένοι γιατροί δεν λέει κάτι: και πάλι για τους ασθενείς δεν θα υπάρχουν κρεβάτια. Και πάλι θα πεθαίνει κόσμος από την έλλειψη ΜΕΘ.
Για να το πούμε λοιπόν απλά, το αίτημα παραμένει επίκαιρο και ακόμα μη υλοποιήσιμο: η κυβέρνηση πρέπει να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή να χρησιμοποιήσει τις δομές του, να ενισχύσει με αυτές τα δημόσια νοσοκομεία. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει να κακοκαρδίσει σε πολύ πιο μεγάλο βαθμό τους κλινικάρχες. Είτε το κάνει και σώζει την κατάσταση είτε δεν το κάνει και απλά ακολουθεί κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά όχι ουσίας όπως η πρόσφατη επιστράτευση των 200 ιδιωτών γιατρών, Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
