Αν ήσουν ένας ζωγράφος και αποφάσιζες να ζωγραφίσεις τις Γυναίκες της Αβινιόν του Πικάσο ή την Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκογκ και παρουσίαζες τους πίνακες ως δικούς σου, θα κατέληγες εύκολα στη φυλακή.
Αυτό συμβαίνει με τα έργα τέχνης, συνοδεύονται από πνευματικά δικαιώματα και δεν είναι για να αναπαραχθούν με σκοπό το κέρδος. Γι΄αυτό υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές που κατοχυρώνουν τη δημιουργία του καλλιτέχνη.
Με το φαγητό, αν και υπάρχουν πολλές δημιουργίες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έργα τέχνης, δεν ισχύει το ίδιο. Δεν μαγειρεύουμε κάτι δηλαδή για να το κοιτάζουμε, ούτε υπάρχει κάποιο αρμόδιο όργανο που να κατοχυρώνει τη συνταγή. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δε θα μπορούσε κανείς να μαγειρέψει τίποτα.
Κι ενώ μπορούμε να κατανοήσουμε το αίσθημα ιδιοκτησίας του δημιουργού, δε μας βγαίνει να θεωρήσουμε κάτι άλλο από υπερβολική την αντίδραση της κ. Αργυρούς Μπαρμπαρίγου προς τον Άκη Πετρετζίκη για τη συνταγή της γαλατόπιτας Μάνης που ανέβασε στο κανάλι του στο Youtube πριν 3 ημέρες.
Πρόκειται για μια συνταγή που η κ. Μπαρμπαρίγου είχε αναρτήσει επίσης στο Youtube σε πλαίσιο εμπορικής συνεργασίας πίσω στο 2014.
https://www.youtube.com/watch?v=62i480tor7g
Ουσιαστικά η κ. Μπαρμπαρίγου ανακήρυξε τη συνταγή ως αποκλειστικά δική της και κατηγόρησε τον Πετρετζίκη ότι της την έκλεψε. Που στο κάτω κάτω της γραφής δε νομίζουμε ότι κι η ίδια δε βασίστηκε σε μια παραδοσιακή συνταγή γαλατόπιτας της Μάνης ώστε να κάνει τη δική της παραλλαγή. Άλλωστε, γι΄αυτό λέγεται και γαλατόπιτα Μάνης, γιατί κάποτε κάποιος ή κάποια την έφτιαξε πρώτος και την έδωσε σε ανθρώπους να τη φάνε. Δε λέγεται γαλατόπιτα Μπαρμπαρίγου ή γαλατόπιτα Πετρετζίκη.
Πολλά μπορεί κανείς να προσάψει στον Πετρετζίκη, όπως το ότι πάντοτε οι συνταγές του είναι οι καλύτερες που υπάρχουν για τον ίδιο και ποτέ δεν τυχαίνει να έχουν λιγότερο ή περισσότερο αλάτι ή κάποιο άλλο υλικό. Ή μπορείς να πεις ότι έχει βάλει το όνομα του δίπλα σε κάθε συνταγή και φαίνεται διαρκώς.
Αλλά η επί της ουσίας κατηγορία για κλοπή συνταγής είναι άστοχη ως και άτοπη, όχι μόνο μεταξύ αυτών των δύο σεφ, αλλά γενικά μεταξύ των σεφ, αφού όπως πολύ σωστά είπε ο κ. Μαμαλάκης, όταν μια συνταγή, ένα πιάτο βγαίνει στον κόσμο, τότε δεν είναι κάτι που ανήκει σε κανέναν. Θα το δοκιμάσουν κάποιοι, θα τους αρέσει, θα θελήσουν να το φτιάξουν.
Αν δεν επιθυμείς να σου το «πάρουν», τότε δεν αποκαλύπτεις ποτέ τη συνταγή και την κρατάς για τον εαυτό σου. Στην τελική, ο απώτερος στόχος του κάθε σεφ δεν είναι να συνδεθεί μια συνταγή μαζί του, αλλά η γεύση ενός φαγητού, να τρώνε τα πιάτα του κάποιοι άνθρωποι και να τον συγχαίρουν, να τα απολαμβάνουν και να επιθυμούν να τα φάνε ξανά.
Να καταλήξουμε στο ότι μπορεί, στη χειρότερη, να είναι κάπως unfair η κίνηση του Πετρετζίκη, αν αντέγραψε επακριβώς τη συνταγή; Μέχρι εκεί. Όλο το υπόλοιπο είναι μάλλον περιττό και όπως το περιέγραψε και ο ίδιος «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν»!