Ένας 60χρονος σταματά τη συσκευή υποστήριξης ενός 70χρονου στον Ερυθρό Σταυρό και τον σκοτώνει. Ένας 72χρονος στην Κυπαρισσία πυροβολεί εν ψυχρώ και εξ επαφής έναν 39χρονο υπάλληλο για έναν λογαριασμό τηλεφώνου.
Ένας τύπος στη Μακρυνίτσα προέβη σε δολοφονία μιας γυναίκας και του αδελφού της. Και τέλος, ο δημοσιογράφος Γιώργος Καραϊβάζ δέχτηκε 17 σφαίρες μέρα μεσημέρι έξω από το σπίτι του από πληρωμένους δολοφόνους.
Αυτή είναι η κατάσταση μιας χώρας μέσα σε 5 ημέρες. Τόσα περιστατικά δεν είχαμε ζήσει σε ολόκληρο χρόνο στο παρελθόν και τώρα απασχολούν την ειδησεογραφία μέσα σε 4 ημέρες και απανωτά.
Σίγουρα δε μπορείς να τσουβαλιάσεις τα περιστατικά και να τα βάλεις στην ίδια κατηγορία ως προς τα κίνητρα των δολοφόνων και τα στοιχεία των θυμάτων. Μέχρι ένα σημείο όμως υπάρχουν ορισμένες κοινές συνισταμένες που καταδεικνύουν ότι ζούμε πλέον σε μια χώρα που θυμίζει περισσότερο Κολομβία, παρά ευνομούμενο κράτος της Ευρώπης. Και φυσικά αυτή η σαπίλα έρχεται ως προέκταση της ανικανότητας ενός κράτους να προστατεύσει και να απονείμει τη δικαιοσύνη.
Φανταζόμαστε ότι τα 4.000 άτομα που προσελήφθησαν στο δυναμικό του υπουργείου Προ.Πο δεν μπήκαν στο σώμα για να φυλάνε τυχάρπαστους που τους υμνούσαν μέσα από τις trash εκπομπές τους, ούτε για να σπάνε στο ξύλο διαληλωτές, αλλά για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του πολίτη.
Όχι, δε θα λαϊκίσουμε λέγοντας ότι η αστυνομία θα μπορούσε να αποτρέψει κάποιο από τα παραπάνω εγκλήματα, θα μπορούσε όμως να αποτρέψει πολλά άλλα κυνηγώντας συστηματικά τους πραγματικούς μαφιόζους που αλωνίζουν ελεύθεροι.
Γιατί ο δολοφόνος στη Μακρυνίτσα σκότωσε με τόση ευκολία τη γυναίκα γιατί ξέρει ότι ζει σε ένα κράτος και σε μια κοινωνία που ο αστυνομικός θα ακούσει καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία και δε θα συλλάβει το θύτη, αλλά θα γυρίσει να πει στο θύμα «έλα μωρέ, συγχώρεσε τον, δεν θα το ξανακάνει, θες να χαλάσεις το σπίτι σου για μερικά χαστούκια..;».
Ο δολοφόνος στην Κυπαρισσία ξέρει ότι περνάει ακόμα η σαθρή έννοια της τιμής που δικαιολογείσαι να σκοτώσεις και ξέρει επίσης ότι το όπλο που φέρει παράνομα ή ημι-νόμιμα, το οποίο ποιος ξέρει αν είναι καταγεγραμμένο επάνω του, δεν θα γίνει αιτία να λογοδοτήσει γιατί στην επαρχία ο αστυνομικός κάνει πάντα τα στραβά μάτια.
‘Ολες αυτές τις συμπεριφορές τις έχει αναθρέψει η χρόνια κι αδιάλλακτη λογική που διακρίνει το αστυνομικό σώμα και εν συνόλω την κοινωνία και την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας. Δεν υπάρχει πράξη αστυνομικού που να μην γίνεται κατόπιν εντολής, είτε αυτή η εντολή δίνεται εκείνη τη στιγμή είτε η πράξη έχει παραχθεί στη βάση προηγούμενων εντολών και μιας συνολικής κατεύθυνσης.
Αν σε όλο αυτό βάλουμε και τη λογική αδυναμία πολλών ανθρώπων πια να αντέξουν τις συνθήκες της πανδημίας και την ελάχιστη κρατική βοήθεια για τις κλειστές επιχειρήσεις τους, τότε έχεις μια ψυχολογία που συμπιέζεται από την εμποδιζόμενη αντίδραση κι από την οργή μπροστά στην αδικία.
Σε όλο αυτό το σκηνικό ένα πράγμα μπορεί να επαναφέρει την ηρεμία στους πολίτες και να τους δείξει ότι μπορούν να νιώθουν ασφαλείς: μια στιβαρή και ειλικρινής κυβέρνηση.
Όταν τη βρείτε, ελάτε να τη δείξετε και σε μας. Μέχρι τότε θα παρακολουθούμε αποσβολωμένοι 2 μαφιόζους να εκτελούν μέρα μεσημέρι έναν δημοσιογράφο, χωρίς μάλιστα να νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν το πρόσωπό τους την ώρα της δολοφονίας. Και γιατί να το κάνουν άλλωστε;
Και ο νο1 καταζητούμενος αυτή τη στιγμή στη χώρα, ο Χρήστος Παππάς, του ναζιστικού μορφώματος δεν έκρυψε ποτέ το πρόσωπό του, αλλά κάνα εξάμηνο τώρα σουλατσάρει ελεύθερος. Γιατί να μην πιστεύουν και οι ίδιοι ότι δεν θα συλληφθούν ποτέ; Αυτό δεν συμβαίνει συνήθως (και) στην Κολομβία;