Έχει αρχίσει να παραγίνεται η κατάσταση με κάποιους που επειδή έχουν εμπλακεί στην πολιτική έχουν την αίσθηση ότι ολόκληρη η κοινωνία, ολόκληρος ο δημόσιος λόγος, κάθε μικρή και μεγάλη συνήθεια που καθορίζει τα γούστα μας και τις οπτικές μας είναι πράγματα που πρέπει να προσαρμοστούν στα δικά τους δεδομένα, διαφορετικά πρέπει να αποβληθούν στο πυρ το εξώτερον.
Θα πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει πως το να κατέχεις την εξουσία δεν σημαίνει ότι έχεις και το δικαίωμα να επιβάλλεσαι στους άλλους ούτε και να απαιτείς να στέκονται άπαντες σούζα στην αφεντιά σου.
Αν και όλα αυτά είναι δεδομένα που θα έπρεπε να είναι αναμφισβήτητα, δυστυχώς βιώνουμε εποχές που η υπεροψία των πολιτικών πάει σύννεφο. Κανονικά θα έπρεπε να εκνευριζόμαστε με μια τέτοιου τύπου κατάσταση αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να την παίρνουμε στην πλάκα και δεν είναι βέβαιο αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό. Όπως και να έχει παραμένει ιδιαίτερα προβληματικό: κάποιοι πολιτικοί αντιλαμβάνονται την λογοκρισία και τον περιορισμό των αντιλήψεων και του λόγου ως αυτονόητο δικαίωμά τους.
Όλα αυτά είναι διαπιστώσεις που προκύπτουν με διαφόρων ειδών αφορμές. Η τελευταία εξ΄ αυτών είναι το περιστατικό με πρωταγωνιστές τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, Θανάση Πλεύρη και Δημήτρη Μαρκόπουλο, οι οποίοι έκαναν θέμα στη Βουλή το γεγονός ότι στη δημόσια τηλεόραση, στα πλαίσια μιας ψυχαγωγικής εκπομπής, ακούστηκε ένα τραγούδι που δεν τους αρέσει! Ο λόγος για τον διάσημο «Κουκουλοφόρο» του Σπύρου Γραμμένου, ένα τραγούδι του οποίου την ύπαρξη μάλλον αγνοούσαν οι δυο βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και όταν το άκουσαν θεώρησαν με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο σκέψης πως αυτό ήταν ένα απαράδεκτο γεγονός.
Και να φανταστεί κανείς πως όταν οι ιθύνοντες της εκπομπής που φιλοξενούσε τον Γραμμένο, του ζήτησαν να κλείσει την εμφάνισή του σε αυτή παίζοντας το πιο γνωστό του τραγούδι, εκείνος απάντησε αστειευόμενος πως «θα μπλέξουν».
Είναι μάλλον συνετό τέτοιες προβλέψεις να μην αποτελούν χαλαρά αστεία αλλά τσεκαρισμένες πραγματικότητες: ζούμε σε εποχές που δεν μπορεί ο καθένας να προσβάλλει την αισθητική ολόκληρων βουλευτών! Μα τι ντροπή για την δημοκρατία να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ποιος θα περίμενε ότι κάτι τυχαίοι παρουσιαστές και ένας τυχαίος τραγουδιστής θα πίστευαν πως μπορούν να προβούν στην οποιαδήποτε ενέργεια χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης.
Και να φανταστεί κανείς πως το τραγούδι του Γραμμένου, αν και πράγματι πολιτικοποιημένο, δύσκολα μπορεί να οριστεί τέτοιο με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Πρόκειται μάλλον για μια αυτοσαρκαρκαστική δημιουργία ενός τύπου που μπήκε στη διαδικασία με μια κιθάρα να μιλήσει για τη κλισέ έννοια του «κουκουλοφόρου». Μάλιστα, θα λέγαμε πως η καταλληλότερη περίοδος για να είναι επίκαιρο στο κοινό αυτό το τραγούδι θα ήταν μια περίοδος κατά την οποία η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να έπαιζε σοβαρή μπάλα στο πολιτικό σκηνικό. Αυτή τη στιγμή πρόκειται απλά για ένα σχετικά διαχρονικό χιτάκι.
Όμως όχι! Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, σαν άλλοι επίδοξοι ιεροεξεταστές, προσέχουν για να έχουν: μίλησες για κουκουλοφόρους έστω και για πλάκα; Πρέπει να μπεις στη θέση σου. Θα ήταν αληθινά τραγικό αν με κάποιο τρόπο δεν ήταν αληθινά αστείο. Και συσσωρεύονται μπόλικα περιστατικά που φλερτάρουν με την τραγική και αστεία πλευρά των πραγμάτων. Ο Σπύρος Γραμμένος υπήρξε απλά το θύμα αυτής της ιστορίας. Πριν από αυτόν και μετά από αυτόν υπήρξαν και θα υπάρξουν και άλλοι. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα: η αντιδραστικότητα μοιάζει να φυσικοποιείται με πολύ επικίνδυνους όρους…