Η απλούστερη απάντηση στο ερώτημα «ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο εργασίας της Goldman Sachs», είναι «βγάζει λεφτά». Προφανώς μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες «τράπεζες επενδύσεων» και «διαχείρισης κεφαλαίων» παγκοσμίως, αλλά όταν αυτά τα πομπώδη και αόριστα μπουν στην άκρη, εκείνο που μένει είναι η δυνατότητα τέτοιων χρηματοοικονομικών κολοσσών να καθορίζουν και όχι να ακολουθούν τις εξελίξεις.
Πράγμα που έγινε ευρέως αντιληπτό πίσω στο 2008 όταν η εταιρεία έγινε στόχος έντονης κριτικής για τον ρόλο της στην μεγάλη κρίση των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, η οποία στη συνέχεια «ταξίδεψε» σε όλο τον πλανήτη. Μάλιστα, για τις –τουλάχιστον- ύποπτες δοσοληψίες της τότε «τιμωρήθηκε» τελικά με ένα πρόστιμο ύψους 550.000.000 δολαρίων. Ένα ποσό που φαντάζει τεράστιο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ψίχουλα μπροστά στα χρήματα που έλαβε από διάφορους φορείς για την «σωτηρία» της την ίδια περίοδο.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τα 12.900.000.000 από την AIG, τα 10.000.000.000 από το Trouble Asset Relief Program της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης (τα οποία πάντως επέστρεψε), την ίδια ώρα που έδινε ένα ποσό ρεκόρ 11,4 δις σε μορφή μπόνους σε στελέχη της μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2009. Όταν, δηλαδή, σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα βυθιζόταν σε βαθιά ύφεση…
Έτσι κι αλλιώς τα πρόστιμα είναι περίπου συνώνυμα με την Goldman Sachs και συναφείς εταιρείες. Όπως αναφέρει το violationtracker.goodjobsfirst.org μόνο από το 2000 και μετά έχουν βεβαιωθεί παραβάσεις για τις οποίες η επιχείρηση αναγκάστηκε να πληρώσει πάνω από 16 δισεκατομμύρια δολάρια, με το τελευταίο μεγάλο σκάνδαλο στον οποίο ενεπλάκη με την υφαρπαγή χρημάτων από το «αμαρτωλό» δημόσιο ταμείο της Μαλαισίας να αγγίζει τα 2,9 δις.
Το να παραμένει μια εταιρεία κραταιά μετά από τόσο μεγάλη «αιμορραγία» προϋποθέτει την ύπαρξη… λίπους. Δηλαδή την ικανότητα της Goldman Sachs να έχει τόσο μεγάλη κερδοφορία ώστε να είναι σε θέση να αντέχει τέτοια «χτυπήματα» και να συνεχίζει την πορεία που έχει χαράξει από τον 19ο αιώνα όταν ο Μάρκους Γκόλντμαν και ο γαμπρός του Σάμουελ Σακς ένωσαν τις δυνάμεις τους στη Νέα Υόρκη.
Ειδικά φέτος, πάντως, η επιχείρηση τα κατάφερε τόσο καλά που ακόμη και οι ιδρυτές της θα ήταν υπερήφανοι για την εξαιρετική δουλειά που έκαναν οι διάδοχοί τους. Και ιδιαίτερα το σημερινό απόλυτο αφεντικό, ο Ντέιβιντ Σάλομον. Μόνιμα χαμογελαστός στα πάνελ των μεγαλύτερων καναλιών στις ΗΠΑ, συντηρεί την εικόνα του μοντέρνου τραπεζίτη, με τα ιδιαίτερα χόμπι του όπως είναι το kite surf ή το ντι-τζεϊλίκι, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα «γεράκι» που ίπταται στον αδυσώπητο «ουρανό» της Wall Street από την δεκαετία του ’80 κιόλας, έχοντας «μπαρουτοκαπνιστεί» μέσα από τεράστια deals που άλλαξαν τον κόσμο.
«Ο Ντέιβιντ διευθύνει αδιαλείπτως την εταιρεία από τα κεντρικά μας γραφεία στην οδό Γουέστ Στριτ 200 από πέρυσι τον Μάρτιο και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Goldman, Τζέικ Στιούαρτ, πρόσφατα. Αφορμή στάθηκαν τα οικονομικά στοιχεία των αρχών του 2021 που έκαναν τον ανταγωνισμό να τρίβει τα μάτια του. Ήδη από το 2020 τα έσοδα της Goldman αυξήθηκαν κατά 22% στα 44,6 δις δολάρια, τα οποία είναι και τα υψηλότερα δεκαετίας! Μια τάση που συνεχίστηκε και στο πρώτο τρίμηνο της τρέχουσας χρονιάς. Τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν στα 6,71 δις δολάρια (άρα κατά 18,60 δολάρια ανά μετοχή), έναντι των 1,12 δισ. δολαρίων το προηγούμενο έτος το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν υπερκερδοφόρο. Παράλληλα, η τιμή της μετοχής της διπλασιάστηκε το τελευταίο δωδεκάμηνο και ανάλογη εικόνα είχαν και τα καθαρά έσοδα μόνο από τόκους που αυξήθηκαν κατά 12,9% και ξεπέρασαν ακόμη και τις αισιόδοξες προβλέψεις, φτάνοντας τα 1,48 δις δολάρια!
Έτσι ο Ντέιβιντ Σάλομον μπορεί να τσεκάρει με περηφάνια τα οικονομικά επιτεύγματα επί των ημερών του, είτε από το γραφείο του στο Χάμπτον της Νέας Υόρκης είτε από το αγαπημένο του εξοχικό στις Μπαχάμες. Εκεί, δηλαδή, όπου συνήθως κάνει δεκτούς τραπεζίτες ή και πολιτικούς από κάθε σημείο της υφηλίου προκειμένου να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από όλους. Να βρίσκει ευκαιρίες μέσα στην κρίση, ακόμη και μέσα στην πανδημία, παρά την γκρίνια του για το καθεστώς υποχρεωτικής τηλεργασίας που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση και στους δικούς του εργαζόμενους.
Και –φυσικά- παρά τις καταγγελίες που σχετικά πρόσφατα δημοσιοποίησε ο Guardian και οι Financial Times, οι οποίες κάνουν λόγο για εξαντλητικά ωράρια 100 ωρών την εβδομάδα, ακραίες απαιτήσεις και απίστευτα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Άλλωστε, αν θες να βγάλεις λεφτά, αυτές είναι θυσίες που πρέπει να γίνουν. Από τους άλλους…