Δεν έχει προφανώς κανένα νόημα να επιτεθεί κανείς επί προσωπικού στον Σάββα Πούμπουρα, γιατί δε χρειάζεται σε μια νορμάλ εργασιακά κοινωνία να συζητήσουμε το αν η εργασία θα πρέπει να αμείβεται ή όχι.
Οφείλουμε όμως πατώντας πάνω στα περί αμισθί, να σκεφτούμε κάποια πράγματα πολύ σοβαρά, καθώς, ας μην ξεχνάμε, μόλις πριν από 2 βδομάδες πέρασε ένας νόμος που καταργεί ουσιαστικά το 8ώρο και επιτρέπει τις απλήρωτες υπερωρίες.
Αυτό που είπε ο Σάββας Πούμπουρας δεν ήταν κάποια έκπληξη προς εμένα. Όχι επειδή προήλθε από εκείνον. Ίσα ίσα που δεν πίστευα ότι είναι αυτών των αντιλήψεων και θα ήθελα να πιστέψω, έστω και παρανοϊκά, ότι κάπου χάθηκε στις σκέψεις του και παρεκτράπη.
Εκείνο που δεν είναι έκπληξη είναι αυτό που πρότεινε. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι δεν θύμωσαν καν με αυτή την πρόταση για δουλειά χωρίς αμοιβή; Μόνο στο χώρο της δημοσιογραφίας στο διαδίκτυο να ρίξει κανείς μια ματιά θα καταλάβει.
Οι περισσότεροι της ηλικίας μου μπήκαμε στο χώρο σε μια εποχή που οι παλιοί περιοδικάδες και εφημεριδάδες έψαχναν να χωθούν στο διαδίκτυο για να παράγουν 3 κείμενα τη βδομάδα και να παίρνουν 1200 ευρώ, πουλώντας το όνομα που είχαν κάνει στη δουλειά. Όλοι αυτοί, όταν νουθετούσαν τους νέους, τους έλεγαν «εγώ όταν ξεκίνησα, δούλευα σε εφημερίδα 1 χρόνο χωρίς λεφτά». Κι αυτό το εξέφραζαν ως κάτι το πολύ φυσιολογικό.
Αν δε, περνούσε κανένα 6μηνο που ήμασταν απλήρωτοι, μας το υπενθύμιζε. «Τι γκρινιάζεις μωρέ..; Εδώ εμείς στην ηλικία σας δεν πληρωνόμασταν ένα χρόνο και δε βγάζαμε άχνα και είδες τώρα που φτάσαμε». Ναι, τα είδαμε τα επιτεύγματα της παλιάς γενιάς δημοσιογράφων, να δουλεύουν σε ιστοσελίδες για χιλιάρικα και η δουλειά τους να είναι 2 ώρες την ημέρα στην καλύτερη, ενώ συντάκτες που βγάζουν ροή 8-9 ωρών, παίρνουν 550 και νιώθουν ανεξάρτητοι, νιώθουν ότι είναι καλά, αλλά αν τολμήσουν να ζητήσουν να πάνε στα 650-700, απολύονται για να συνεχίσουν να παίρνουν τα χρήματα αυτοί που κοροϊδεύουν την επιχείρηση.
Να το λοιπόν το πρόβλημα. Ο Πούμπουρας, αν ασπάζεται απόλυτα αυτό που είπε, είναι ο μέσος εργοδότης, ο μέσος παλιός στο χώρο.
Δεν μας σόκαρε, δε μας ενόχλησε ιδιαίτερα αυτό που είπε, δεν το βρήκαμε παράλογο, γιατί ζούμε στην Ελλάδα και είμαστε άπειροι αυτοί που δεχτήκαμε να περάσουμε μήνες απλήρωτοι για να εδραιωθούμε στο χώρο, είμαστε ακόμα άπειροι αυτοί που ακούμε για 700 ευρώ και πανηγυρίζουμε θεωρώντας κιόλας πως μπορεί να είναι παραπάνω κι απ΄αυτό που αξίζουμε.
Σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα ο Πούμπουρας δεν θα το ξεστόμιζε ποτέ αυτό, ούτε καν θα το σκεφτόταν.
Όμως εδώ, στην Ελλάδα, δεν είπε κάτι έξω από τη σφαίρα του υπαρκτού. Πολλοί θεωρούν ότι είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις κάπου καλά για την εμπειρία χωρίς να υπάρχει χρήμα. Εξίσου αρκετοί σου αντιπαραλάβουν τους κακούς εργοδότες κι επειδή σου δίνουν 700 ευρώ, δεν αποδέχονται ότι δεν είσαι στη διάθεσή τους 24 ώρες το 24ωρο και θα σε ενοχλήσουν ακόμα και μες στα μεσάνυχτα για να κάτσεις να καλύψεις κάτι στη δουλειά.
Πολλοί θεωρούν δικαίωμα τους να σου φέρονται ως σκουπίδι επειδή σε πληρώνουν ψίχουλα και σε εκβιάζουν με το κλασικό «αν δε σου αρέσει, φύγε, ουρά κάνουν τα πιτσιρίκια από τις σχολές που θα μου έρθουν με τα μισά λεφτά». Κι επειδή δεν υπάρχει συναδελφική αλληλεγγύη, γιατί ποιος θα κάτσει να παίξει στα ζάρια τη θέση του για χάρη σου, καταλήγεις να σκύβεις το κεφάλι και να βρίσκεις παρηγοριά στα ψυχοφάρμακα.
Η εργασιακή αγορά της χώρας δε μας γαλούχησε στη διεκδίκηση, αλλά στη σιωπηλή αποδοχή του εκφοβισμού, στα σκυμμένα κεφάλια, στους συμβιβασμούς.
Έχουμε πολύ διαφορετικό κριτήριο σε σχέση με το εξωτερικό περί του τι είναι ανάρμοστη συμπεριφορά στο εργασιακό περιβάλλον. Το όριο δεν είναι διακριτό σε εμάς.
Δε μας φάνηκε ουτοπικό ή εκτός πραγματικότητας το μανιφέστο του Πούμπουρα. Ουτοπικό είναι πια να μην υπάρχει αφθονία σε εργοδότες που βάζουν ταβάνι στα 500 ευρώ για πενθήμερο 8ώρο, πακέτο με ψυχολογική κακοποίηση!
Υ.Γ. Ακόμα κι αν στόχος σου δεν ήταν να πεις για απλήρωτη δουλειά, αλλά πιθανώς, ίσως, παρ΄ελπίδα να μιλήσεις για εθελοντική προσφορά σε οργανισμούς αλληλοβοήθειας, αντιλαμβάνεσαι ότι τα έχεις κάνει εντελώς σαλάτα και δέκα συγγνώμες πια δεν αρκούν!