Από όλα τα νομοσχέδια που επί ημερών Νέας Δημοκρατίας έχουν σηκώσει άπειρες διαφωνίες και έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα έντασης ανάμεσα στην κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τους οπαδούς τους, το νομοσχέδιο που αυτές τις μέρες είναι στο επίκεντρο της επικαιρότητας αναφορικά με την συνεπιμέλεια είναι από εκείνα που έχουν διαμορφώσει παράδοξα στρατόπεδα. Υπό την έννοια, ότι αν στο παρελθόν ο διαχωρισμός γινόταν με κομματικούς όρους, τώρα τα πράγματα είναι πιο σχετικά. Φυσικά αυτό είναι λογικό αφού το πως κρίνει κανείς τις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο δεν έχει να κάνει με κομματικά γυαλιά, είναι εντελώς διαφορετικά τα κριτήρια.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που αν και δεν στηρίζει την κυβέρνηση βλέπει με θετική ματιά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Υπάρχουν βέβαια και οι σκληροί πολέμιοί του που ωστόσο δεν προέρχονται απαραίτητα από την δεξαμενή της αντιπολίτευσης. Και αυτό διότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που έρχεται να αλλάξει μια πραγματικότητα δεκαετιών όσον αφορά τα διαζύγια. Για χρόνια, η επιμέλεια των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου ήταν σχεδόν δεδομένο πως κατέληγε στη μητέρα. Αυτό το νομοσχέδιο αλλάζει τον προσανατολισμό.
Είναι τόσα πολλά τα επιχειρήματα που ακούγονται από τις δυο πλευρές που τείνει να πιστέψει κανείς πως είναι όλα ανεξάρτητα από την ουσία του νομοσχεδίου και άπαντες το κρίνουν με γνώμονα το αν τους βολεύει ή αν τους ξεβολεύει η αλλαγή των κριτηρίων της επιμέλειας μετά το διαζύγιο. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως όσοι κατηγορούν την Νέα Δημοκρατία για ένα νομοσχέδιο κοινωνικά βλαβερό, έχουν πλέον το τέλειο επιχείρημα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ομιλία του Γιάννη Λοβέρδου.
Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που είπε από το βήμα της βουλής ο κ. Λοβέρδος. Κανονικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να του ανάψει μια λαμπάδα όσο το μπόι του για το γεγονός ότι κατάφερε να δυσφημήσει το νομοσχέδιο πιο αποτελεσματικά από ότι όλη η αντιπολίτευση μαζί. Και να φανταστεί κανείς πως η χοντράδα του κ. Λοβέρδου ήρθε σε μια στιγμή που επιχειρούσε να καταδείξει πως στο επίκεντρο του νομοσχεδίου βρίσκεται το καλό του παιδιού. Τελικά, κατάφερε το ακριβώς ανάποδο:
«Μπορεί να είσαι ένας κακός σύζυγος, αλλά μπορεί να είσαι καλός γονιός. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου. Μπορεί εγώ να χώρισα με τη γυναίκα μου και να έχω πάθος εναντίον της αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, όμως παρόλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς», είπε κατά λέξη.
Το επίμαχο απόσπασμα από το 04.20 του παρακάτω βίντεο:
Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας βάζει στο ίδιο τσουβάλι το να απατά ένας άνδρας τη γυναίκα του με το να την κακοποιεί: το ένα από τα δυο είναι παράνομο, το άλλο όχι διότι είναι μέσα στη ζωή. Αν τα ομογενοποιεί ωστόσο μοιάζει να τα θεωρεί ως ίσης σημασίας πιθανότητες. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κανείς στα σοβαρά ότι κάποιος που δέρνει τη γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας; Δηλαδή ο ορισμός του κακού πατέρα ποιος ακριβώς είναι; Αν δεν είναι αυτός λόγος για να αφαιρεθεί από έναν τύπο η επιμέλεια ενός παιδιού, τότε ποιος είναι; Μόνο να δέρνει το παιδί το ίδιο; Ένας κακοποιητικός άνθρωπος μπορεί να μένει με ένα παιδί;
Πέρα από το γεγονός ότι με μόλις μια ατάκα ο Γιάννης Λοβέρδος έκανε την αξιοπιστία του συγκεκριμένου νομοσχεδίου να καταρρεύσει και να ενισχύσει τα επιχειρήματα όσων λένε πως μόνο το παιδί δεν βρίσκεται στο επίκεντρό του, υπάρχει και ένα ακόμα πιο ουσιαστικό ζήτημα: είναι δυνατόν να μιλάει ένας βουλευτής για την ενδοοικογενειακή βία με τόσο μεγάλη ελαφρότητα; Να το επαναλάβουμε: ένας βουλευτής! Έχει χαθεί προ πολλού η λογική, κάποιος πρέπει να την επαναφέρει άμεσα…