«Η ψυχαγωγική κάνναβη πρέπει να αποποινικοποιηθεί, η χώρα θα μπορούσε να έχει τεράστια έσοδα από την παραγωγή και την πώληση, αλλά με έλεγχο».
Τα λόγια αυτά που ακούστηκαν χθες δεν ανήκουν σε κάποιον πολιτικό που θα μπορούσαμε με σοβαρότητα να αποκαλέσουμε εναλλακτικό ή αντισυστημικό. Αντίθετα, το όνομά του έχει συνδεθεί με την έλευση των μνημονίων στην Ελλάδα και ως εκ τούτου με μια βαθιά συστημική πολιτική, η οποία βέβαια αποδείχτηκε στην πορεία ότι ήταν μονόδρομος. Για την ακρίβεια, ο Γιώργος Παπανδρέου πληρώνει ακόμα και σήμερα, πάνω από δέκα χρόνια μετά, το γεγονός ότι υπήρξε ο πρώτος μνημονιακός πρωθυπουργός. Κι όμως: η στάση του αναφορικά με την κάνναβη θα χαρακτηριζόταν από πολλούς ως ο ορισμός της αντισυστημικής και εναλλακτικής στάσης.
Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η θέση πως ένα ναρκωτικό πρέπει να γίνει νόμιμο; «Η κάνναβη θα έπρεπε να αποποινικοποιηθεί. Είναι τραγικό ότι όλα αυτά τα αφήνουμε στα χέρια μιας μαφίας και μιας παραοικονομίας. Κάναμε ένα σημαντικό βήμα με τη φαρμακευτική κάνναβη, διότι έχει αποδειχθεί ότι έχει ευεργετικές επιδράσεις σε διάφορες ασθένειες» ήταν τα λόγια του πάλαι ποτέ πρωθυπουργού στη χθεσινή συνέντευξη του στο ραδιόφωνο του Alpha και σίγουρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα πίστεψαν πως η θέση του ταυτίζεται με αυτές των… χίπιδων. Σωστά; Λάθος!
Στην πραγματικότητα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν λέει κάτι επαναστατικό ή τρομακτικά εκκεντρικό. Η θέση του είναι απλά η αυτονόητη. Στην πραγματικότητα είναι οι κυρίαρχες πολιτικές αναφορικά με το ζήτημα των ναρκωτικών που φλερτάρουν με τον παραλογισμό. Οι πολιτικές που θεωρούν πως μέσω της καταστολής και των συνεχόμενων κυνηγητών από την αστυνομία πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα.
Ο κρατικός πόλεμος κατά των ναρκωτικών έχει αποδειχθεί πως επί της ουσίας ενισχύει το εμπόριο τους. Και αυτό διότι δεν στοχεύει στην θεραπεία των ανθρώπων που είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά αλλά στην αμιγώς εμπορική διαδικασία. Όμως αυτή η τελευταία βασίζεται σε μια δεδομένη ζήτηση και όσο η ζήτηση υπάρχει κανένας νόμος δεν θα την εμποδίσει να ξετυλίγεται. Ίσα-ίσα: θα την κάνει ανεξέλεγκτη, πιο ακριβή, πιο δυσπρόσιτη: η πολιτική της καταστολής βγάζει κερδισμένους τους παράνομους εμπόρους και κάνει τους χρήστες πιο επιρρεπείς στον εθισμό.
Η πρόταση του Παπανδρέου όμως δεν είναι λογική μόνο σε αυτό το επίπεδο αλλά και σε ένα πιο… «βασικό». Ανεξάρτητα από όλα τα υπόλοιπα, είναι μάλλον αναχρονιστικό μέχρι εκεί που δεν πάει να θεωρείται η κάνναβη ναρκωτικό! Δεν χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσει κανείς για αυτό, είναι μάλλον ευρέως παραδεκτό: πιο βλαβερό είναι το νόμιμο τσιγάρο που το βρίσκεις στα περίπτερα ή το αλκοόλ που βρίσκεται στα… μπαρ παρά η κάνναβη. Ακόμα και αν όλη η υπόλοιπη επιχειρηματολογία περί νομιμοποίησης των ναρκωτικών είναι συζητήσιμη, η κάνναβη αυτόματα πρέπει να εξαιρεθεί από αυτή τη συζήτηση και έτσι κι αλλιώς, να νομιμοποιηθεί. Πολύ απλά διότι δεν αποτελεί ναρκωτικό!
«Τα ναρκωτικά τα αντιμετώπιζε ο Νίξον με στρατό και αστυνομία. Αποτέλεσμα ήταν να περάσει το εμπόριο σε υπόγεια κυκλώματα που έγιναν παντοδύναμα! Ακόμα και στις φυλακές δεν μπορούμε να ελέγξουμε την διακίνηση ενώ η κατασταλτική αντιμετώπιση ήταν πλήρης αποτυχία! Και έφερε δυστυχία», είχε πει πριν από λίγους μήνες ο Γιώργος Παπανδρέου (και) στη Βουλή κάνοντας φίλους και εχθρούς να συμφωνήσουν σε κάτι: επιτέλους, κάποιος είπε τα αυτονόητα…