Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έχει κάνει μια πολιτική καριέρα που κατά βάση είναι φημισμένη για δυο στοιχεία της. Το πρώτο έχει να κάνει με τη σύνδεσή του με την αστυνομία: είναι κοινώς αποδεκτό σε κάθε πολιτικό χώρο και σε κάθε κόμμα πως πολιτικός που να μπορεί να χειριστεί το αρμόδιο υπουργείο για την λειτουργία της αστυνομίας τόσο αποτελεσματικά όσο αυτός δεν υπάρχει. Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται: επρόκειτο για έναν πολιτικό βαθιά ταυτισμένο με το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πρότινος φυσικά.
Η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να του παραδώσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αγνοώντας το πασοκικό του παρελθόν ήταν μια επιλογή μεγάλου συμβολισμού: ήταν ένα μήνυμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη πως μπροστά στο καθήκον της ησυχίας, της τάξης και της ασφάλειας που έπρεπε να επανέλθει μετά τα «αριστερά χρόνια του χάους», κανένα πολιτικό παρελθόν και καμία κομματική διαφορά δεν έχει σημασία. Τι και αν ο Χρυσοχοΐδης ερχόταν από τον μεγάλο παραδοσιακό αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας; Για την επαναφορά της τάξης, καλύτερος δεν υπήρχε. Έπρεπε να πάρει το «στέμμα».
Αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα και να λέμε τα πράγματα όπως είναι η κίνηση αυτή παρά το ότι ήταν η πιο διαφημισμένη δεν δικαίωσε τις κυβερνητικές προσδοκίες τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Μπορεί κάθε μέρα οι αστυνομικές ανακοινώσεις να δείχνουν πυγμή και αποφασιστικότητα, μπορεί ο υπουργός να κουβαλάει το ύφος και το στιλ εκείνου που είναι έτοιμος να μπήξει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να αφήσει τα παιχνίδια, αλλά κάθε μέρα ένα νέο γεγονός ειδικής διαχείρισης έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Από την δολοφονία του δημοσιογράφου Καραΐβάζ που έμοιαζε λες και βγήκε από κάποια γκανγκστερική ταινία και το στυγερό έγκλημα στα Γλυκά Νερά με την δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν και από εκεί σε ένα καθημερινό κρεσέντο μαφιόζικων εκτελέσεων μέρα μεσημέρι σε κάθε γωνιά της χώρας, η κατάσταση έχει πλέον ξεφύγει τόσο σε επίπεδο εγκληματικότητας που η φράση «γίναμε Σικάγο» έχει αρχίσει να περιγράφει πιο αποτελεσματικά από οποιαδήποτε άλλη το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν φτάσει να αναρωτιούνται πότε θα δουν live μια εκτέλεση. Και με το δίκιο τους: ο κόσμος του εγκλήματος λύνει τις εσωτερικές του διαφορές ανενόχλητος δίνοντας την εντύπωση πως ούτε που ιδρώνει από το ψαρωτικό και αποφασιστικό βλέμμα του Χρυσοχοΐδη.
Οι πιο πολιτικοποιημένες φωνές κατηγόρησαν σφόδρα την Νέα Δημοκρατία για την κατασταλτική της πολιτική ενάντια σε διαδηλωτές. Ενάντια δηλαδή -για να ξέρουμε τι λέμε- σε πολιτικούς της αντιπάλους. Η κυβερνητική γραμμή υπήρξε υπερασπιστική στην καταστολή με πολιτική χροιά πανηγυρίζοντας ταυτόχρονα για το πόσο δυναμική αστυνομία έχει φτιαχτεί. Κάθε μέρα αυτή η υποτιθέμενη δυναμική αστυνομία χάνει τα αυγά και τα πασχάλια σε κάθε άλλη πτυχή της κοινωνικής ζωής. Οι ισχυρισμοί πως είναι καλή μόνο για να τα βάζει με τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησής της και αναποτελεσματική κατά τα άλλα γίνονται εύλογοι. Στα των πολιτικών της αντιπάλων βέβαια, μάλλον πρέπει να εξαιρεθεί ο Παππάς, ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής που σουλατσάρει ακόμα ελεύθερος…
