«Εγώ το έλεγα από την αρχή, αυτός δε φαινόταν να λυπάται με το θάνατο της γυναίκας του, άρα πρέπει να το έκανε ο ίδιος». Αυτή είναι μια φράση που με διάφορες παραλλαγές ακούστηκε και γράφτηκε κατά κόρον από πολύ κόσμο για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά.
Ο γυναικοκτόνος και δολοφόνος του σκύλου του, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, είχε μπει από την αρχή για πολλούς στο κάδρο των βασικών υπόπτων και το ίδιο είχε συμβεί για την αστυνομία, που μετά από μια εβδομάδα ερευνών στο σπίτι, δεν έβρισκε ούτε ένα ίχνος που να στηρίζει το αφήγημα για ληστεία που εξελίχθηκε στη δολοφονία της Καρολάιν και του σκύλου.
Κι αν η αστυνομία βασίστηκε στην εμπειρία και σε αυτά που είδε στο διαμέρισμα, ο απλός κόσμος που βασίστηκε για να καταλήξει στην πεποίθηση ότι ο γυναικοκτόνος ήταν αυτός που διέπραξε τα βάναυσα εγκλήματα;
Η γλώσσα του σώματος είναι αυτή που παραξένεψε τον κόσμο. Η γλώσσα του σώματος του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου έλεγε αλλιώτικα απ΄αυτά που έλεγε η γλώσσα του στόματος.
Και γιατί να λάβει κανείς υπ΄όψιν αυτή του σώματος κι όχι του στόματος; Μα γιατί η δεύτερη είναι σχεδόν απόλυτα ελεγχόμενη από τη νόηση. Η πρώτη δεν είναι.
Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η επικοινωνία τους είναι ως επί το πλείστον λεκτική και είναι μικρό το κομμάτι το εξωλεκτικό. Αυτό οδηγεί και το μυαλό σε μια στόχευση χαλιναγώγησης της γλώσσας και των χειλιών κι όχι του υπόλοιπου σώματος.
Στην πραγματικότητα όμως μόνο το 7% της επικοινωνίας είναι λέξεις. Ένα 55% είναι σώμα κι ένα 38% είναι τα επίπεδα ανάγνωσης των λόγων μετά το πρώτο άκουσμα, δηλαδή ο τονισμός, η ένταση, η οξύτητα, η ταχύτητα. Γι΄αυτό και όλοι οι ομιλητές, ειδικά οι motivational speakers, στήνουν με τεράστια θεατρικότητα τις ομιλίες τους. Όλοι λένε πάνω κάτω τα ίδια. Αλλά τα σώματα τους ακολουθούν διαφορετικό πρωτόκολλο για να πείσουν τον θεατή.
Πάνω σε αυτά τα δεδομένα έχουν βασιστεί οι αρχές του μάρκετινγκ και μάρκετινγκ είναι κάθε τι που προσπαθεί κανείς να πουλήσει. Κι ο δολοφόνος θέλησε να πουλήσει μια ιστορία, ένα αφήγημα. Αλλά δεν το πούλησε καθόλου καλά. Όχι μόνο γιατί το βιομετρικό ρολόι της Καρολάιν τον πρόδωσε, αλλά γιατί προδόθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Αναγνωστόπουλος έδωσε σημάδια ψεύδους μέσω του σώματος του από την πρώτη στιγμή. Αυτό που έχει αναφερθεί πολύ είναι ότι δεν έδειξε ίχνος οδύνης για μια τόσο βίαιη δολοφονία της γυναίκας του και του σκύλου του. Δεν υπήρξε κανένα κατάλοιπο τρέμουλου και μετατραυματικού σοκ από την πιθανότητα να είχε δολοφονηθεί κι ο ίδιος ή το παιδί του από τους «ληστές». Αυτό όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Υπήρξαν κι άλλα σημάδια από τη γλώσσα του σώματος.
1. Απότομες στροφές του κεφαλιού στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων: Όταν σε ρωτάνε κάτι και στρέφεις το κεφάλι σου προς μια άλλη κατεύθυνση απ΄αυτή που είχες όταν ξεκίνησε η ερώτηση, τότε φανερώνεις μια διάθεση εξαπάτησης.
2. Έλλειψη σωματικής κίνησης: Όσες φορές βρέθηκε μπροστά σε δημοσιογράφους, ο Αναγνωστόπουλος ήταν επιτηδευμένα σταθερός και δεν επέτρεπε στο σώμα του να κινηθεί αυθόρμητα, μηχανικά. Αυτό δείχνει ότι προσπαθεί κάτι να κρύψει ή προσπαθεί να αντέξει το ψέμα που λέει.
3. Βιασύνη στις απαντήσεις του: Από την πρώτη στιγμή ο Αναγνωστόπουλος είχε προβάρει ένα συγκεκριμένο ποίημα που θα πει, το οποίο όμως ήταν τόσο ουδέτερο και λόγω της σαθρότητας του, τον ανάγκασε να σκέφτεται συνεχώς τι θα πει μετά ώστε να μην πέσει σε αντιφάσεις και να απαντά με γρηγοράδα. Κάτι τέτοιο για έναν άνθρωπο που έχασε τη γυναίκα του, είναι σημάδι ενοχής ή τουλάχιστον κρυψίνοιας γεγονότων.
4. Συνεχόμενο νεύμα: Η εικόνα ενός ανθρώπου που σε μια τόσο τραγική κατάσταση στέκεται απέναντι από δημοσιογράφους και διαρκώς κουνάει το κεφάλι του, φανερώνει μια αποσύνδεση με το παρόν, με αυτό που συμβαίνει.
5. Μετακίνηση του σαγονιού: Δείγμα έντασης και φόβου είναι όταν κάποιος κουνάει διαρκώς το σαγόνι του και εκτείνει το στόμα του. Ο Αναγνωστόπουλος το έκανε 3-4 φορές όταν μίλησε στους δημοσιογράφους μετά τη δολοφονία.
6. Ασταμάτητη οπτική επαφή: Σύμφωνα με τον μπιχεβιοριστή ψυχολόγο Κλιφ Λάνσλι, σε αντίθεση με την επικρατούσα αίσθηση, όταν κάποιος σε κοιτάζει διαρκώς στα μάτια, δεν το κάνει γιατί δεν έχει κάτι να κρύψει κι είναι αληθής. Αντιθέτως, υποδηλώνεται μια εξαπάτηση από μεριάς του και το διαρκές κοίταγμα σημαίνει πως ψάχνει να διαβάσει στα μάτια σου ότι πιστεύεις αυτό που λέει, ότι έχει ανάγκη να το πιστέψεις.
7. Το καλόπιασμα των αστυνομικών: Στην ομολογία του ο Αναγνωστόπουλος φέρεται να είπε ότι μετανιώνει που πρόδωσε τα αδέρφια του, τους αστυνομικούς. Αυτή η λέξη δε χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά και δεν ήταν η μόνη. Εξ αρχής τόνιζε ότι πρέπει όλοι να κάνουν στην άκρη για να αφήσουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της και θα την κάνει σωστά και «τα παιδιά θα βρουν τους ενόχους». Αυτή η στάση δηλώνει και μια «σπορά άλλοθι», ώστε να μπορεί να πει «μα πώς θα μπορούσα να το έχω κάνει εγώ όταν διαρκώς λέω πως θα βρουν τους δολοφόνους;», αλλά και έναν αποπροσανατολισμό.
8. Πολλαπλές συσπάσεις και πολλαπλές ταυτόχρονες εκφράσεις: Ο Αναγνωστόπουλος δε μπορούσε να ελέγξει με τίποτα την αλήθεια που αποτυπωνόταν στο πρόσωπό του κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς από το εξής: το σώμα του πάθαινε αρκετές φορές split και σε κάθε του μέρος έβλεπες μια διαφορετική έκφραση. Δεν είχε δηλαδή ποτέ ολοκληρωμένη λύπη ή πόνο στο πρόσωπό του. Μάλιστα, σε κάποιες εκφράσεις μέρος του προσώπου του σχηματίζει ικανοποίηση και ανακούφιση γι΄αυτό που έκανε και για το ότι πιστεύουν το αφήγημά του.
Τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι στοιχεία που εντοπίζονται μόνο στον Αναγνωστόπουλο, αλλά έχουν ανιχνευθεί σε αρκετές περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων που δε βασίζονται στο πάθος, όπως λέγεται διαρκώς από χθες το βράδυ και γράφεται.
Είναι στοιχεία που συναντά κανείς στους στυγνούς και κατά σχέδιο εγκληματίες που δολοφονούν εν πλήρη συνειδήση, πείθοντας τον εαυτό τους πως δικαιολογείται η αντίδραση τους επειδή η γυναίκα τους τους «απειλεί» με διαζύγιο.