Ο ψόγος της κοινής γνώμης για την ελληνική δικαιοσύνη και τον τρόπο που δρα ή τον τρόπο που επιτρέπει στους εγκληματίες να δρουν, είναι πολυετής και κάθε λάθος είναι αρκετό για να σβήσει κάθε σωστό.
Είναι σαφές πως το περί δικαίου αίσθημα δεν συναντάται συχνά στην Ελλάδα με τις δικαστικές αποφάσεις. Αυτό συμβαίνει δεκαετίες και έχει αναθρέψει μια τεράστια ανάγκη του μέσου πολίτη για απονομή δικαιοσύνης που πολλές φορές υπερβαίνει την έννοια του σωφρονισμού και περνά στη σφαίρα της εκδίκησης με τρόπο πρωτόγονο.
Δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να χαρούμε για δικαστικές αποφάσεις και να νιώσουμε ότι με κάποιον τρόπο προστατευόμαστε και αποτρέπονται οι εγκληματίες. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε ζήσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, περισσότερες απ΄όσες θυμόμαστε τα προηγούμενα 20 έτη.
Η δίκη των βιαστών και δολοφόνων της Τοπαλούδη, η καταδίκη των φασιστών της Χρυσής Αυγής, είναι δύο περιπτώσεις που έφτασαν σε μια αίσια κατάληξη, ακριβώς γιατί υπήρξε μια συστράτευση μέσα από τα social media που έδειξε και στους απονομείς της δικαιοσύνης ότι ο κόσμος θέλει να πιστέψει, δε θέλει να φοβάται και δε θέλει να οδηγηθεί στην αυτοδικία.
Είναι νίκες της εποχής μας και των μέσων δικτύωσης που μια ψυχή κάπου τον Μάρτιο βγήκε και αποκάλεσε επικίνδυνα για τη δημοκρατία.
Το μεσημέρι της Τετάρτης σημειώθηκε ακόμα μια νίκη, η οποία μάλιστα έρχεται σε μια περίοδο που ήταν έντονη η ανησυχία του κόσμου για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει η δικαιοσύνη έναν καθ΄ομολογία στυγνό εγκληματία, τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο.
Μετά από 7 χρόνια πόνου, η οικογένεια του Βαγγέλη Γιακουμάκη θα μπορέσει να αφοσιωθεί μόνο στο να θυμάται την απώλεια του παιδιού της κι όχι να ασχολείται πια με αυτούς που τον οδήγησαν στο θάνατο.
Μετά την πρωτοβάθμια ποινή, οι 8 κατηγορούμενοι δεν δικαιώθηκαν ούτε στο Εφετείο κι έτσι η ποινή τους διατηρείται για τους 5 στους 30 μήνες φυλάκιση και για τους άλλους 3 σε 100 ώρες κοινωφελούς εργασίας.
Είναι τρομερά σημαντικό σε μια δημοκρατία να ενισχύεται η ελπίδα και η πίστη των πολιτών ότι ακόμα και απέναντι σε δομές σκουριασμένες, με πολλές εξόδους διαφυγής, υπάρχουν δικαστές που ορθώνονται στο ύψος των περιστάσεων.
Τέτοια ήταν και η έδρα της πρωτόδικης απόφασης, τέτοια και η έδρα του Εφετείου όπου η εισαγγελέας στην αγόρευση της έδειξε την πυγμή που οφείλει να έχει το σύστημα δικαιοσύνης σε τέτοια περιστατικά.
«Δεν αναλογίστηκαν έστω και τόσα χρόνια μετά μήπως συνέβαλαν στον θάνατο του, δεν ζήτησαν συγγνώμη για τον πόνο που προκάλεσαν, μόνο αυτοί συνεχίζουν να θεωρούν την συμπεριφορά αυτή πλάκα και πειράγματα ….Μόνο κάποιοι φίλοι τους… είπαν ότι ταλαιπωρήθηκαν κιόλας που τους κάλεσαν μάρτυρες στην υπόθεση. Θα ήθελα να ήταν εδώ οι κατηγορούμενοι και να τους ρωτήσω πως θα ένιωθαν αν ήταν αυτοί θύματα;
Είναι προσβολή της ανθρώπινης αξίας που κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Και το θύμα τα εκλάμβανε ως πλάκα…Όχι! ζούσε σε καθεστώς φόβου! Είχε έντονο φόβο για τους τελειόφοιτους της προηγούμενης χρονιάς και τον βασάνιζαν με τη συμπεριφορά τους.
Ισχυρίζονται ότι θα είχε αντιδράσει ….εάν δεν τα εκλάμβανε ως πλάκα ….να ενταχθεί στην ομάδα. Όμως είχε αρχές και δεν ήθελε. Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε; Σε ποιον; Όταν, είχε διαμαρτυρηθεί μια ανήλικη που συγκατοικούσε με μια μεγάλη γυναίκα; Αντί να ψάξουν την έβγαλαν παράξενη ….τη σπουδάστρια την χαρακτήρισαν άτομο με ψυχολογικά προβλήματα και προσπάθησαν να την διώξουν.
Θα είχε ολοκληρωθεί η αποπομπή της εάν δεν είχαν αντιδράσει οι γονείς της, τους όποιους και ενημέρωσε. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είχε αξίες. Ντρεπόταν για τους κατηγορούμενους συντοπίτες του. Σας αναφέρω τα λόγια του πατέρα του Βαγγέλη».
Τα παραπάνω ήταν τα λόγια της αγόρευσης μια ημέρα πριν την απόφαση της ποινής. Δεν ήταν δηλαδή απλώς μια ποινή συμμόρφωσης ή υποταγής στη λαϊκή απαίτηση. Ήταν μια ποινή που προήλθε από μια εισαγγελέα, η οποία με τον λόγο της έδειξε να καταλαβαίνει ποιο είναι το ζήτημα και ανέδειξε την αξιόποινη πράξη.
Είναι μήνυμα προς την κοινωνία και τα μέλη της. Ένα μήνυμα όχι για αίσθηση ικανοποίησης κι ασφάλειας, αλλά κι εγρήγορσης τώρα πια απέναντι σε φαινόμενα που οδηγούν στο θάνατο όσους αρνούνται να κυλιστούν στον βούρκο.
Η Ελένη, η Καρολάιν, ο Βαγγέλης, όσοι δολοφονήθηκαν, ας είναι ήσυχοι γιατί πια στήνονται οι δομές που θα επεμβαίνουν έγκαιρα. Μακάρι να ήταν εδώ να συμμετέχουν…