Δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος που να θεωρεί πως εδώ και ενάμιση χρόνο που η πανδημία μας ταλαιπωρεί, η διαχείριση είναι αποτελεσματική από την κυβέρνηση. Αυτό είναι δεδομένο και αναμφισβήτητο. Θα πρέπει δε να φοράς παρωπίδες για να μην αντιληφθείς πως το ιδεολόγημα της ατομικής ευθύνης που με επιμέλεια προωθείται από τα κυβερνητικά χείλη εδώ και ενάμιση χρόνο δεν είναι τίποτα άλλο από ένας πολιτικάντικος τρόπος μετακύλησης της ευθύνης για όσα στραβά γίνονται από το κράτος στην κοινωνία.
Όμως, ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω συμπεράσματα και διαπιστώσεις, πρέπει να επισημανθεί και το εξής: τα πράγματα δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο. Το γεγονός ότι η προώθηση του ιδεολογήματος της ατομικής ευθύνης πρέπει να καταγγέλλεται όταν γίνεται από την κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι ατομικά πρέπει να είμαστε… χύμα, ούτε ότι δεν είναι και οι ίδιοι οι πολίτες εκείνοι που έχουν υποχρεώσεις απέναντι στην συγκυρία. Να το πούμε με απλά λόγια: το ότι οι περισσότερες ευθύνες βρίσκονται στην κυβέρνηση δεν δικαιολογεί καμία ανευθυνότητα από την πλευρά των υπόλοιπων ανθρώπων.
Υπό αυτή την έννοια, η τάση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα μέσα στην ελληνική κοινωνία που θέλει ένα σωρό κόσμο να μένει ανεμβολίαστος επειδή… έτσι, είναι μια κοινωνική τάση που δύσκολα μπορεί να αθωωθεί εξαιτίας των κυβερνητικών παλινωδιών. Είναι μια τάση που σε μια περίοδο που το αίσθημα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας θα έπρεπε να είναι κυρίαρχο ανάμεσα στους ανθρώπους που συνυπάρχουν στην ίδια κοινωνία, εκείνη προωθεί τον ακραίο ατομικισμό, το «ο καθένας για την πάρτη του».
Φυσικά, τα τσουβαλιάσματα είναι κακό πράγμα και δεν πρέπει να τα προτιμάμε. Για παράδειγμα, είναι λάθος να κατηγοριοποιούνται μαζί μια έγκυος γυναίκα ή μια γυναίκα που θέλει να μείνει έγκυος και διστάζει να εμβολιαστεί επειδή επηρεάζεται από τους… γιατρούς του διαδικτύου και όσα ακούει για τις παρενέργειες με έναν ψεκασμένο που θεωρεί πως με το εμβόλιο μας βάζουν τσιπάκι. Ή να μπαίνει στην ίδια κατηγορία ένα άτομο με θρομβοφιλία που ακούει τον λαλίστατο, κύριο Κούβελα, να του λέει να μην εμβολιαστεί (!!!) και φοβάται, με κάποιον που θεωρεί πως επειδή είναι νέος σε ηλικία και δεν κινδυνεύει με βαριά νόσηση δεν χρειάζεται να κάνει καν να εμβολιαστεί.
Το δυστυχές είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που αρνούνται να εμβολιαστούν έχει διαμορφώσει αυτή τη θέση όχι για λόγους υγείας αλλά ξεκάθαρα για λόγους παρτακισμού: δεν γουστάρω (για τον άλφα ή βήτα λόγο), δεν εμβολιάζομαι. Αφήνω τους άλλους να χτίσουν το τείχος ανοσίας και όταν αυτό γίνει…το ξανασυζητάμε για το εμβόλιο. Είναι αστείο όταν τεκμηριώνεται έτσι η άρνηση εμβολιασμού να υπάρχει ταυτόχρονα και γκρίνια για τους διαχωρισμούς που αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν εφόσον δεν εμβολιάζονται όλοι.
Τα πράγματα είναι απλά: εφόσον ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να μην εμβολιαστείς θα έχεις και συνέπειες. Εφόσον κάνεις μια ΕΠΙΛΟΓΗ που έχει άμεσο αντίκτυπο στις ζωές των γύρω σου μην γκρινιάζεις που υπάρχουν συνέπειες και για εσένα. Έτσι είναι: ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο και οι επιλογές μας δεν επηρεάζουν μόνο τον εαυτό μας. Αν αγνοείς αυτή την πραγματικότητα θα σε αγνοήσει και εκείνη. Μπορείς πάντα να ζήσεις σαν ερημίτης και να μην σε απασχολούν όλα αυτά. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει είναι να σε σώσει η κοινωνία αν δεν θες να σωθείς εσύ.
Ζούμε σε μια χώρα που το κράτος δίνει επιδόματα στους νέους για να πάνε να εμβολιαστούν ενώ την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι σε χώρες της Αφρικής διαδηλώνουν για την ανεπάρκεια της ποσότητας των εμβολίων, διαδηλώνουν υπέρ του δικαιώματος στον εμβολιασμό. Και εδώ κάποιοι πληρώνονται μπας και εμβολιαστούν και από πάνω γκρινιάζουν περί σύγχρονου Απαρτχάιντ επειδή δεν θα μπορούν να πίνουν καφέ μαζί με εμβολιασμένους. Τα προβλήματα πρώτου κόσμου ποτέ δεν υπήρξαν πιο αστεία…