Όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος, τα μίντια και τα σόσιαλ μίντια βοούν, φωνάζουν, απαιτούν δικαιοσύνη και τιμωρία. Όταν δολοφονείται ένα ζώο, τότε είναι απλά μια καλοκαιρινή Κυριακή που πάμε για μπάνιο να δροσιστούμε.
Ελάχιστα ποσταρίσματα είδα στο Instagram για τη δολοφονία με ψαροντούφεκο της φώκιας με το όνομα «Κωστής» που αποτελούσε ένα σήμα κατατεθέν του νησιού και ήταν μια από τις λίγες εναπομείνασες φώκιες Μονάχους Μονάχους, που δεν χρειάζεται να διαβάζεις επισταμένα ειδήσεις για να γνωρίζεις ότι είναι απειλούμενο είδος.
Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή ίσως η δολοφονία της φώκιας να περνούσε αδιάφορα. Δε μπορεί να γίνεται και τώρα αυτό. Δε μπορούμε να σφυράμε εξίσου αδιάφορα όταν έχει γίνει κάτι το τόσο κτηνώδες. Ίσως να είναι η μέγιστη απόδειξη για το πόσο σπισιστές είμαστε. Δεν αγαπάμε τα ζώα, αγαπάμε μόνο όσα ζώα δε μας έμαθαν ότι τρώγονται. Όλα τα υπόλοιπα μια χαρά τα σφάζουμε, μια χαρά τα σκοτώνουμε, μια χαρά θα τα κάναμε ουζομεζέ τώρα που είναι καλοκαίρι και θα κερνούσαμε τους φίλους μας σε συγκεντρώσεις με την παρέα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της οργάνωσης MOm, που φροντίζει για την προστασία της Μονάχους Μονάχους, η φώκια χτυπήθηκε με το ψαροντούφεκο επί τούτου, δεν ήταν δηλαδή παράπλευρη απώλεια ή κάτι που έγινε καταλάθος. Το πιο πιθανό είναι κάποιος ηλίθιος ψαράς να την σκότωσε γιατί έτρωγε ψάρια που εκείνος ήθελε να ψαρέψει ή γιατί μπορεί εκείνη τη στιγμή να του χάλασε κάποια ψαριά με την παρουσία της.
Το θέμα όμως δεν είναι στο γιατί έγινε. Θα ήταν, αν πιστεύαμε πως υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος και δη για το μέγιστο ζώον, τον Έλληνα. Δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα. Το ζήτημα είναι τι συμβαίνει και τι πρέπει να συμβεί σε νομικό πλαίσιο για να αλλάξουν, έστω με τον φόβο τα μυαλά των ανθρώπων.
Ποια είναι η παρούσα νομοθεσία για την αλίευση και δη σε μια περιοχή όπου υπάρχει θαλάσσιο πάρκο; Ποιες είναι οι ποινικές ευθύνες των θυτών; Από τον περασμένο Οκτώβριο ξέρουμε ότι η κακοποίηση και δολοφονία ζώου θεωρείται κακούργημα. Αυτό όμως ισχύει, στην πράξη, μόνο αν το ζώο είναι κατοικίδιο, άρα ιδιοκτησία κάποιου.
Αυτή τη στιγμή, στην περίπτωση του Κωστή, έχουμε έναν δολοφόνο να κυκλοφορεί ελεύθερος. Έναν που έχει κάνει έγκλημα ισότιμο με τη δολοφονία ανθρώπου. Ίσως και μεγαλύτερο μιας και ο άνθρωπος, δυστυχώς, δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση κι ούτε ιδιαίτερα πολύτιμος για την τροφική αλυσίδα και τη φύση.
Πρέπει να γίνει λοιπόν απαίτηση όλων όσοι αγαπάμε τα ζώα – δεν εννοώ προφανώς όσους από εσάς τρώτε κρέας, γιατί αποδεδειγμένα δεν αγαπάτε τα ζώα – το νομικό πλαίσιο να γίνει αυστηρό και να επισύρει ως και ισόβια για πράξεις όπως αυτή.
Δε νοείται δηλαδή να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι οι Έλληνες ψαράδες σε μια διαλυμμένη Μεσόγειο, σε ένα Αίγαιο που έχει πρόβλημα με αρκετά θαλάσσια είδη και να λειτουργούν κατά το δοκούν.
Θα πρέπει να γίνει κοινό κτήμα όλων μας ότι ακόμα και αυτή η δολοφονία, ναι μια «μεμονωμένη» πράξη, υποθηκεύει το μέλλον του πλανήτη, άρα και της ανθρωπότητας. Οι καύσωνες που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, οφείλονται ΚΑΙ στη δολοφονία του Κωστή και του κάθε Κωστή!
Και φυσικά πρέπει να πάψει να θεωρείται νορμάλ η έπαρση για το μεγάλο ψάρι που έπιασε ο τάδε ψαράς. Από κει ξεκινάνε τα κλειστά στόματα. Εννοείται πως γνωρίζουν στην Αλόννησο ποιος σκότωσε τη φώκια. Πριν ξεσπάσει ο σάλος, όλο και κάπου θα το είπε με κομπορρημοσύνη ο κενός εγκέφαλος.
Αλλά δεν θα μιλήσουν, δεν θα καταγγείλουν. Κι όταν βρεθεί και συλληφθεί, θα είναι μόνο χάρη στην οργή που θα υπάρχει μέσα από τα social media η ποινή που θα του επιβληθεί. Κι αυτή δεν θα είναι τέτοια που να προκαλεί παραδειγματισμό.
Όχι, όταν σκοτώνεις απειλούμενο είδος με τόση ευκολία, κανένας σωφρονισμός δε σου αξίζει. Μόνο να γίνεις παράδειγμα προς αποφυγή για τους άλλους. Κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με τις αυστηρότερες των ποινών.