Το ζήτημα της «ηθικής» ή όχι νομιμότητας του υποχρεωτικού εμβολιασμού είναι το trend εποχής σε παρεΐστικες κουβέντες και φυσικά στην αντανάκλασή τους, τα social media.
Υπάρχει κόσμος που θέλει να εκφράσει την αντίδραση του, αλλά γνωρίζει ότι η παρουσία του σε μια διαδήλωση θα τους βάλει στο τσουβάλι με τους νοσταλγούς της χούντας και τους «χριστιανοταλιμπάν», που με κοινό εχθρό το εμβόλιο περιφέρουν σαν αντικείμενο επίδειξης το σκοταδισμό τους. Το δικαίωμα τους στην αυτοδιάθεση του… οργανισμού τους απολύτως θεμιτό. Ποτέ όμως, σε περιόδους συστράτευσης των κρατικών δομών και αρχών απέναντι σε μια απειλή, δεν κρίθηκε στο ζύγι πιο βαριά η όποια ατομική πεποίθηση μπροστά στο δημόσιο συμφέρον.
Κανείς δεν επέβαλε φυλάκιση στους αρνητές των εμβολίων και θα είχε καλαμπούρι να υποθέσουμε τι θα έκανε σε αντίστοιχη περίπτωση μία κυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, τις φωτογραφίες και το βιβλίο του οποίου κραδαίνουν με περηφάνεια ως σύμβολο αντίστασης κάποιοι εκ των διαδηλωτών (ναι, ζουν ανάμεσά μας…) αυτές τις μέρες.
Η υπαγωγή σε καθεστώς αναστολής εργασίας ούτε απόλυση σημαίνει, ούτε λερώνει κάποιο ποινικό μητρώο. Είναι το ηθικά νόμιμο μέσο μιας κυβέρνησης για να προστατεύσει αφενός τους πιο ευάλωτους και αφετέρου να επιταχύνει το τέλος ενός «πολέμου», που μόνο στην Ελλάδα έχει στοιχίσει τη ζωή σε 13.600 ανθρώπους και έχει προκαλέσει ανεπιθύμητες παρενέργειες (long covid) σε άλλες δεκάδες χιλιάδες.
Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι το μέτρο της αναστολής εργασίας ήταν καθ’ όλα σωστό. Το ποσοστό των εμβολιασμένων εργαζομένων στις δημόσιες δομές φροντίδας ηλικιωμένων και ΑμεΑ έχει φτάσει στο 92%, όταν στις αρχές του προηγούμενου μήνα περιοριζόταν μόλις στο 45%. Σε μια μόλις εβδομάδα εφαρμογής του υποχρεωτικού εμβολιασμού, το σύνολο των εμβολιασμένων εργαζομένων σε ιδιωτικές, δημόσιες και εκκλησιαστικές προνοιακές δομές έχει ξεπεράσει στο 85%. Έως τη Δευτέρα 30/08 λιγότερο από 8% του συνόλου του προσωπικού των δημόσιων δομών είχε τεθεί σε αναστολή.
Έστω και μέσω της πλαγίας οδού ο σκεπτικισμός της μειοψηφίας αποδυναμώθηκε. Και ασφαλώς καλώς συνέβη. Διότι δεν είναι δυνατό να είναι υποχρεωτικά τα εμβόλια για να πάει ένα παιδί σχολείο και να μην είναι για έναν υγειονομικό που μπαίνει στο χειρουργείο.
Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου έδρασαν με χαρακτηριστική καθυστέρηση στο συγκεκριμένο επίπεδο. Αμήχανες και αυτές από το «βάρος» και την ταχύτητα των γεγονότων, έδωσαν χρόνο και χώρο σε ανθρώπους που μιλούν με παροιμιώδη βεβαιότητα για πεδία στα οποία εκ των πραγμάτων έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Δεν το κάνουν επιστήμονες αυτό, επιδίδονται σε δοκιμές και κόντρα δοκιμές για να διασταυρώσουν τα δεδομένα και τις «βεβαιότητές» τους, αλλά το κάνουν κάθε λογής απαίδευτοι που διακινούν απίθανα σενάρια σαν να πρόκειται για την αναζήτηση της χαμένης Ατλαντίδας.
Η αμφιβολία για το εμβόλιο είναι ανθρώπινη και κατά συνέπεια σεβαστή. Όπως όμως δεν μπορεί εν καιρώ πολέμου να μπει στο μαχητικό αεροσκάφος κάποιος που φοβάται τα ύψη, έτσι δεν γίνεται να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του covid αυτός που φοβάται το εμβόλιο.
Βέβαια, όσο παραμένουν στο «απυρόβλητο» οι ιερείς εκείνοι – και δεν είναι καθόλου λίγοι – που όχι μόνο δεν εμβολιάζονται, αλλά αποτρέπουν κιόλας τους πιστούς απ’ το να εμβολιαστούν, η προσπάθεια της κυβέρνησης για έξωθεν καλή μαρτυρία θα πέφτει στο κενό…