Είναι μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες λέξεις κατά την περίοδο της πανδημίας: δυστοπία. Ο καθένας φυσικά βλέπει τη δυστοπία και κάπου αλλού, δεν είναι ενιαία το κριτήριο άλλωστε για το τι συνιστά δυστοπία.
Κάποιος την βλέπει στο γεγονός ότι εν μέσω πανδημίας οι άνθρωποι πιέζονται να κάνουν εμβόλια και υπάρχουν συνεχείς έλεγχοι. Κάποιος άλλος μπορεί να την βλέπει στο γεγονός ότι εν μέσω 2021 υπάρχει αντιεμβολιαστικό κίνημα, το ότι ορισμένοι αρνούνται να κάνουν εμβόλιο και διαδηλώνουν για αυτό τη στιγμή που στην Αφρική οι άνθρωποι διαδηλώνουν επειδή ΔΕΝ έχουν εμβόλια.
Να μας συγχωράτε, αλλά δεν είναι η ώρα για να λέμε μισόλογα και κουβέντες που δεν σημαίνουν τίποτα: όποιος πιστεύει πως υπάρχει κάτι πιο δυστοπικό αυτή τη στιγμή από την άρνηση του εμβολίου και εν γένει των υγειονομικών κανόνων, είναι δεδομένα τμήμα αυτής της δυστοπίας. Και δυστυχώς είναι τόσοι πολλοί οι συγκεκριμένοι που είναι να σε πιάνει απελπισία.
Όχι μόνο για αυτά που έχουν ήδη υπογράψει με την κουλτούρα τους αλλά και με τα όσα επικίνδυνα έχουν στρωμένο δρόμο εξαιτίας τους.
Ας ελπίσουμε πως η είδηση από το Μεσολόγγι δεν θα αφήσει πίσω της μια επικίνδυνη παρακαταθήκη και ότι άπαντες θα συνεχίσουν τουλάχιστον να σέβονται τους γιατρούς. Σε περίπτωση που δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι έγινε, ο λόγος για το περιστατικό με την 18χρονη, η οποία πήγε στο ιατρείο με συμπτώματα κορωνοϊού, ζητούσε να της γράψει ο γιατρός μια συνταγή και αρνιόταν να κάνει rapid test. Όταν πιέστηκε πολύ, τότε… πλάκωσε στον ξύλο τον γιατρό και όποιον υγειονομικό προσπάθησε να την…μαζέψει.
Το τραγικό της όλης υπόθεσής είναι ο τρόπος που το κοινό εξέλαβε το γεγονός. Ας το σκεφτούμε με τα μέτρα και τα σταθμά που επικρατούσαν πριν την περίοδο της πανδημίας. Υπήρχε ποτέ περίπτωση κάποια που ασκεί βία σε έναν γιατρό επειδή της έχει κάνει μόλις ιατρικές υποδείξεις να θεωρείται ηρωίδα;
Όχι βέβαια: θα κατακρινόταν και για την άσκηση βίας και για το γεγονός ότι θεώρησε ότι ξέρει καλύτερα τα περί ιατρικής από έναν… γιατρό. Όμως δεν ζούμε στις κανονικές προ πανδημίας εποχές. Ζούμε στην δυστοπία της πανδημίας και αυτά ακριβώς τα παράλογα στοιχεία είναι που στη συγκροτούν.
Αν δει κανείς στο ίντερνετ το πώς σχολιάζεται η είδηση από τους αναγνώστες θα πρέπει μόλις να έχει… ψεκαστεί για να μην φρίξει. «Άξια». «Καλά του έκανε». «Πολύ φίλη μου». «Κουτουλιά έπρεπε».
Αυτές είναι μόνο λίγες από τις προτάσεις εξύμνησης του συγκεκριμένου συμβάντος και δείχνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο: πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει διαμορφώσει τους δικούς της απόλυτους, εσωτερικούς εχθρούς και όπως συμβαίνει με κάθε τέτοια περίπτωση, γουστάρει να τους βλέπει να γίνονται αποδέκτες βίας.
Είναι δεδομένο πως με την πανδημία θα ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή. Έχει κρατήσει πολύ παραπάνω απ’ ότι περιμέναμε, μας την έχει σπάσει όλη αυτή η ιστορία και μας έχει κουράσει. Αλλά είναι δεδομένο πως θα ξεμπερδέψουμε μαζί της.
Το χειρότερο είναι τα κοινωνικά κουσούρια που θα μας αφήσει. Και αν όλη αυτή η συνωμοσιολογική, καννιβαλιστική ατμόσφαιρα που μοιάζει να κατσικώνεται ανάμεσά μας συνεχίσει να εκφράζεται και μετά την πανδημία για άλλα θέματα, τότε η κατάσταση δεν θα είναι απλά δύσκολη. Θα είναι επικίνδυνη.