Η κ. Σταμάτη πέραν του ότι δεν ζητάει συγγνώμη για την αλγεινή εντύπωση που προκάλεσαν τα όσα έκανε, υπερασπίζεται τον εαυτό της λέγοντας πως είναι… τρελή και όχι καθωσπρέπει. Τι να κάνουμε, αυτή είναι. Για τους άλλους δε θα μπορέσει.
Κι αυτή της η «τρέλα», στην διαστρεβλωμένη αντίληψή της για κάθε έκφανση της ζωής, της δίνει το δικαίωμα να μπουκάρει σε παραστάσεις, να τις διακόπτει άμα δε γουστάρει και αν δεν συμφωνούν με τα όρια της σάτιρας όπως αυτή τα ορίζει (άγιο είχε ο Αριστοφάνης που πρόλαβε και αποδήμησε εγκαίρως εις Κύριον, γιατί αλλιώς δε θ’ ανέβαζε παράσταση ούτε σε υπόγα) και, γενικά, YOLO μωρέ τώρα, δε μας αρέσει κάτι, θα σταματήσει.
Το να ενοχλεί κάτι τον οποιονδήποτε από εμάς (και, ως εκ τούτου, εννοείται και την κ. Σταμάτη) είναι απολύτως λογικό: το γούστο είναι αυστηρά προσωπικό και δε χωράνε «οικουμενικότητες» στην τέχνη. Σεβαστό.
Πώς θα σας φαινόταν, όμως, σαν (παράλογη, έστω) λύση αντί για να κάνεις «ντου», να πάρεις ας πούμε την τσάντα σου και ν’ αποχωρήσεις από το «Τζένη Καρέζη», αφήνοντας τους υπόλοιπους που πλήρωσαν εισιτήριο και ήθελαν να δουν την παράσταση, να την απολαύσουν μέχρι τέλους χωρίς αλαλαγμούς και διακοπές;
Η «τρέλα» δε μεταφράζεται αυτομάτως σε αυτόκλητο δικαίωμα μπουκαρίσματος ούτε δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Δεν μπορεί κανείς να πατάει στο «Εγώ αυτός/ αυτή είμαι, με ξέρετε τώρα, δε μασάω και δεν κάνω το καλό παιδί» για να την πέφτει σε όποιους και όποιον του αρέσει- κι αυτό, έχουμε την αίσθηση, είναι κάτι με το οποίο θα συμφωνούσαν τόσο ο Χάρυ Κλυνν όσο και ο Τζίμης Πανούσης.
Γιατί, ξέρετε κ. Σταμάτη, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις: πώς θα σας φαινόταν αν στο επόμενο ρεπορτάζ σας στην τηλεόραση (όταν ξαναβρεθείτε σε κάποιο πάνελ), μπουκάρει ας πούμε ο Ζαραλίκος που δανείστηκε λίγη από την τρέλα σας μετά το προχθεσινό σας τετ-α-τετ και σταματήσει την εκπομπή επειδή δεν του αρέσουν αυτά που λέτε;
Δε θα το εκτιμήσετε και τόσο πολύ, ακόμα κι αν είστε βέρα Αρβανίτισσα.
Έτσι δεν είναι;