«Λίγο κάτι σαν απολογισμός για την υπόθεση της Αυγής. Στην Αυγή ανέλαβα ως διευθυντής στα τέλη Απριλίου του 2018.
Πίστευα ότι ανεξάρτητα από την γενικότερη κρίση του τύπου, η κυκλοφορία της εφημερίδας ήταν δραματικά υποτιμημένη. Επομένως αν δείχναμε ενδιαφέρον και φροντίδα για την εικόνα και το περιεχόμενο της, ο κόσμος θα ανταποκρινόταν.
Και ο χώρος θα αποκτούσε μια βιώσιμη, παρεμβατική και σοβαρή εφημεριδα όπως του αξίζει. Τα καταφέραμε; Όχι. Η αλήθεια είναι ότι στην πορεία από τότε ως εδώ, η εφημερίδα απέκτησε νέους αναγνώστες. Αλλά οι νέοι αναγνώστες δεν πάνε στο περίπτερο.
Θέλουν το pdf. Και για να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της η εφημερίδα βασισμένη στο ηλεκτρονικό χρειάζονταν 5000 συνδρομητές. Θεωρούσα ότι σε μια δεξαμενή 60.000 μελών του κόμματος θα καταφέρναμε να συγκεντρώσουμε αυτόν τον κόσμο. Δεν καταφέραμε ούτε να το πλησιάσουμε.
Και η διεύθυνση αξιολογείται πάνω σε αυτό. Τους αναγνώστες τους κερδίζεις, δεν μπορείς να απαιτείς να σου τους φέρουν με το ζορι. Και δεν τους κερδίσαμε. Σήμερα η κατάσταση έχει ως εξης: Ελλείψει συνδρομητών, οι πόροι για να χρηματοδοτηθεί η καθημερινή έκδοση, απλά δεν υπάρχουν.
Τελεία. Αλλα και να υπήρχαν, είναι πολύ δύσκολο για μια συντακτική ομάδα να συνεδριάζει, να σχεδιάζει, να τσακώνεται, να δίνει τον καλύτερο εαυτό της, για ένα καθημερινό φύλλο που κυκλοφοριακά είναι τόσο προβληματικό. Είναι θέμα κύρους και αξιοπρέπειας.
Αυτή είναι η πραγματικοτητα. Η διεύθυνση αξιολογείται εξ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα σας το περιέγραψα. Σας ευχαριστώ για όλα. Και ειδικά στους ανθρωπους με τους οποιους δουλέψαμε μαζί τοσον καιρό, αλλά κυριως σε όσους και όσες αγαπούν πραγματικά την Αυγή, και το αποδεικνύουν καθημερινά εδώ, εκφράζω την ειλικρινή μου λύπη που δεν ως διευθυντης δεν κατάφερα κάτι καλύτερο. Αυτά»
Με αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media ο διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή» παραιτήθηκε από τη θέση του, με το καθημερινό φύλλο να σταματά την κυκλοφορία του και να τίθεται εν αμφιβόλω και το κυριακάτικο. Εν ολίγοις, αν δε βρεθεί άμεσα λύση, κινδυνεύει με ολικό λουκέτο ένα έντυπο που εκδίδεται από το 1952 και που δικαίως (και ανεξαρτήτως των πολιτικών προτιμήσεων του καθενός) θεωρείται ιστορικό.
Η γνωστοποίηση της συγκεκριμένης είδησης προκάλεσε ντελίριο… ενθουσιασμού σε μια τεράστια μερίδα, η οποία οριακά δεν βγήκε στην Ομόνοια και τον Λευκό Πύργο για να πανηγυρίσει που «κλείνει η κωλοφυλλάδα του ΣΥΡΙΖΑ».
Την εποχή της πλήρους «τύφλωσης» και του άκρατου φανατισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, αυτή η αντίδραση δε θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Πλέον υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, με το γκρι (αλλά και όλα τα υπόλοιπα χρώματα) ν’ αποτελεί μακρινό παρελθόν.
Και σίγουρα δεν εκπλήσσει μια τέτοια συντεταγμένη ακραία αντίδραση, όμως δεν παύει ν’ αποτελεί αλγεινή εντύπωση: το ότι η «Αυγή» είναι συνυφασμένη με την αριστερά στη χώρα μας και έχει πίσω της 70 ολόκληρα χρόνια χάρτινης ζωής ή ότι απαγορεύτηκε η κυκλοφορία της κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας μπορεί να μη λέει τίποτα σε μερικούς- σεβαστό, ο καθένας έχει τις (αναγνωστικές και πολιτικές) προτιμήσεις του.
Ουδείς υποχρεούται να βλέπει την «Αυγή» σαν Ευαγγέλιο και να πίνει νερό κάθε φορά που αναφέρεται ο τίτλος της εφημερίδας μέχρι να πάθει τυμπανισμό. Σε καμία περίπτωση- δεχόμαστε πως μπορεί να του προκαλεί ακόμα και… αποστροφή το περιεχόμενό της.
Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι τις φωτοβολίδες και τους πανηγυρισμούς επειδή αναμένεται να κλείσει υπάρχει χαώδης διαφορά. Γιατί κάποιος να χαίρεται που αναμένεται κόσμος να χάσει τη δουλειά του, σε μια εποχή που η χειμαζόμενη Ελλάδα αντιμετωπίζει και τη λαίλαπα της πανδημίας, με την οικονομία να κατακρημνίζεται μ’ εκκωφαντικό τρόπο μέρα με τη μέρα;
Γιατί ν’ αντλεί ο οποιοσδήποτε τέτοια ευχαρίστηση, στα όρια της καινοφανούς ηδονής, που μερικοί συμπολίτες του θα πρέπει να ψάχνουν εν έτει 2022 να βρουν δουλειά, σε έναν χώρο εξαιρετικά «σφιχτό» δεδομένων των συνθηκών;
Απ’ όσο ξέρουμε, άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιο προεδρικό διάταγμα που υποχρεώνει τους πάντες ν’ αγοράζουν παρά τη θέλησή τους την «Αυγή». Αν δεν σ’ αρέσουν τα όσα λέει, πολύ απλά δεν την αγοράζεις και τελείωσε το θέμα. Την «αγνοείς» και είσαι ήσυχος- αλλά, ταυτόχρονα, παραμένεις άνθρωπος. Και, μάλιστα, χωρίς να κάνεις τίποτα. Τόσο απλό.
Κι επειδή η εξαγωγή ατυχών συμπερασμάτων έχει αναχθεί σε σκοτεινή τέχνη εσχάτως, ας πούμε κι το προφανές: ναι, τα ίδια θα λέγαμε και αν ήταν ένα δεξιό έντυπο αυτό που θα έκλεινε και αν «πανηγύριζαν» οι αριστεροί. Το ζητούμενο δεν είναι το ποια εφημερίδα βάζει λουκέτο, αλλά ο σαδιστικός τρόπος που αντιμετωπίζεται αυτό το γεγονός.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δε μετράει αν είσαι αριστερός, δεξιός ή κεντρώος (αν είσαι ακροδεξιός ή ακροαριστερός, κάνε μας τη χάρη και σβήσε το menshouse δια παντός από το κινητό σου). Το ζήτημα είναι η απτή χαιρεκακία στις δύσκολες στιγμές των εργαζομένων- όποτε κι αν έρχονται αυτές και σε όποιον (πολιτικό/ δημοσιογραφικό και ούτω καθεξής) χώρο κι αν λαμβάνουν συμβαίνουν.
Σήμερα, για σένα που πανηγυρίζεις, είναι τα παιδιά της «Αυγής». Αύριο, μπορεί (το απευχόμαστε, αλλά μπορεί) να είσαι εσύ.
Και τότε κάτι μας λέει πως δε θα εκτιμήσεις δεόντως τα γέλια των «απέναντι»…