Φράση που μνημονεύεται και θα μνημονεύεται χρόνια.
Έγινε σλόγκαν στα γραφεία του περιοδικού Τρίποντο. Με χλευαστική διάθεση και αρκετή δόση ειρωνείας. Χαρακτηριστικά του επαγγέλματος και της ελληνικής κοινωνίας.
Είχα συμπληρώσει ένα χρόνο από την πρώτη φορά (1/8/1988) που πέρασα το κατώφλι των ΝΕΩΝ, στο ιστορικό κτίριο της Χρήστου Λαδά και ο αείμνηστος Χρήστος Μότσιας, ένας πραγματικός τζέντλεμαν, μου ανέθεσε την Α2 κατηγορία μπάσκετ.
Μεγαλεία! Ένα δίστηλο, από πάνω μέχρι κάτω. Όλο δικό μου. Με υπογραφή, που παρεμπιπτόντως πρωτοτυπώθηκε στο χαρτί τον Γενάρη του ’89 για ένα ματς Α2. (Μίλωνας-Έσπερος θυμάμαι ήταν και εκείνη η «αποστολή» έχει τη δική της ιστορία).
«Θα βρεις κάποιο παιδί που μαζεύει τους αγώνες και θα στους δίνει» ήταν η οδηγία του Χρήστου.
Αμάν!
Ποιος θα μου τα δίνει;
Και γιατί να μου τα δίνει;
Και γιατί σε εμένα;
Πως και που θα τον βρω;
«Μίλα με κάποιον από το Τρίποντο» είπε ακόμη, προφανώς αναγνωρίζοντας στο βλέμμα μου την αγωνία.
Σε ένα ματς, καθήμενοι σε ένα τραπέζι που οριοθετούσε στην άκρη του παρκέ τα «δημοσιογραφικά», αναζήτησα τον συνάδελφο από το Τρίποντο.
«Ο Πάνος» μου ειπε κάποιος δείχνοντας τον.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ψέλλισα σε τι ακριβώς ήθελα να με βοηθήσει. «Να με πάρεις τηλέφωνο αύριο, Κυριακή, κατά τις 12:00 για να τα έχω μαζέψει όλα» μου είπε. Η αμηχανία μου, παρότι ήταν θετικός, δεν είχε νικηθεί.
Γιατί να μου δώσει τη δουλειά του;
Αυτή είναι η δημοσιογραφία;
Να τηλεφωνώ σε κάποιον για να μου χαρίζει τα στοιχεία που με κόπο μάζεψε, αναλογιζόμουν.
Την επόμενη μέρα έκανα το τηλεφώνημα. Με δισταγμό αλλά η έλλειψη επιλογής είναι καθοριστική σε τέτοιες περιπτώσεις.
«Τον Πάνο παρακαλώ; Γεια σου, τι κάνεις; Είμαι ο Σωτήρης από τα ΝΕΑ που μιλήσαμε για την Α2» είπα. Που να θυμάται επώνυμο, ακόμη και όνομα, σκέφτηκα.
«Φίλε δεν τα έχω ετοιμάσει. Πάρε αργότερα».
Πήρα 4-5 φορές. Πάντοτε εξηγώντας ότι είμαι «ο Σωτήρης από τα ΝΕΑ», με μεγαλύτερη επιμονή όσο περνούσα η ώρα καθώς άλλη πηγή δεν είχα βρει και στο γραφείο ήθελαν το κείμενο.
Καιρό μετά το «Σωτήρης από τα ΝΕΑ» κάποιος από το Τρίποντο θεώρησε ήτι ήταν άξιο αναφοράς σε κάποιο αφιέρωμα. Είναι θέμα ποιότητας χιούμορ.
Τότε αντιλήφθηκα το προφανές. Είχα γίνει αντικείμενο χλευασμού στο περιοδικό διότι έλεγα πως είμαι «ο Σωτήρης από τα ΝΕΑ». Στεναχωρήθηκα. Κυρίως ένιωσα άβολα επειδή αναφερόταν το Μέσο και αισθάνθηκα ότι το «εξέθετα!».
Προσπάθησα να το διασκεδάσω και πάντοτε όταν χαιρετιόμαστε με το συνάδελφο που το έγραψε του λέω ότι είμαι «ο Σωτήρης από τα ΝΕΑ». Μια φράση που όμως δεν την αναφέρω μόνο κάνοντας πλάκα στον χλευασμό του συναδέλφου αλλά την λέω ακόμη και τώρα, 29 χρόνια μετά, όποτε συστήνομαι ή κάθε φορά που τηλεφωνώ σε κάποιον που έχω γνωρίσει λίγο καιρό.
«Καλησπέρα σας, είμαι ο Σωτήρης Βετάκης από τα ΝΕΑ» έλεγα μέχρι να βεβαιωθώ πως όταν τους καλώ γνωρίζουν με ποιον Σωτήρη μιλάνε. Από συστολή γινόταν και γίνεται 29 ολόκληρα χρόνια. Πολλά. Τόσα πολλά που ακόμη κι αν ΤΑ ΝΕΑ κλείνουν, νιώθω πως ότι κι αν κάνω από δω και μπρος στη ζωή μου, θα είμαι πάντα -και από συνήθεια θα συστήνομαι πάντα ως- «ο Σωτήρης από τα ΝΕΑ».
