Ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο πως η είδηση της βαριάς νοσηλείας του Νίκου Μιχαλολιάκου, του φυλακισμένου αρχηγού της Χρυσής Αυγής, στην ΜΕΘ με κορωνοϊό, θα προκαλούσε μαζικές αντιδράσεις στον κόσμο των social media. Δεν χρειαζόταν μάλιστα να είναι κανείς κάποιος φοβερός και τρομερός κοινωνιολόγος για να προβλέψει πως με τη δημοσιοποίηση του νέου τα σχόλια που θα εμπεριείχαν τη λέξη «ψόφο», τη φράση «αργός και βασανιστικός θάνατος» και την ευχή «να καείς στην κόλαση σκουλίκι» ή άλλες παρόμοιες διατυπώσεις θα είχαν την τιμητική τους στον σχολιασμό κάτω από τις αντίστοιχες αναρτήσεις των ενημερωτικών Μέσων.
Είναι αναμενόμενο και εύκολα εξηγήσιμο: η Χρυσή Αυγή υπήρξε μια πολιτική δύναμη που πρωταγωνίστησε στην πολιτική ζωή του τόπου την περασμένη δεκαετία, σόκαρε με την ανοιχτά ναζιστική της φυσιογνωμία τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο δράσης, έκανε ένα σωρό κόσμο που την στήριξε την εποχή της μεγάλης ανόδου της να ντρέπεται να αποκαλύψει αυτή τη στήριξη και κατέληξε να συσπειρώνει εναντίον της πολιτικούς χώρους και αντιλήψεις που κατά τα άλλα, δεν είχαν τίποτα να μοιραστούν μεταξύ τους πέρα από την απέχθεια στον ναζισμό.
Ο ναζισμός άλλωστε, που με τόση επιθετικότητα εισήγαγε στα εν Ελλάδι τεκταινόμενα η Χρυσή Αυγή, κουβαλάει μια δολοφονική και αντικοινωνική μανία που είναι δομική της φύσης του, συνεπώς αυτονόητα η απέχθεια προς αυτή αποκτά χαρακτηριστικά αδιάλλακτης αντίθεσης. Κάτι ωστόσο που δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει είναι πως η γιγάντωσή του δεν έρχεται από το πουθενά, δεν είναι ουρανοκατέβατη και αυτόφωτη αλλά αντίθετα, βασίζεται πάνω σε ένα ήδη καλλιεργημένο κοινωνικό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να υποτιμάται ποτέ.
Όσο δικαιολογημένο και αν φαντάζει λοιπόν το κύμα «ευχών» θανάτου προς τον Μιχαλολιάκο αυτή τη στιγμή, μια άβολη αλήθεια πρέπει να ειπωθεί και ας χαλάει το πάρτυ «ψόφων» στο οποίο τόσος πολύς κόσμος διασκεδάζει: οι αντιδράσεις αυτές είναι πιο συγγενικές με την παρουσία του Μιχαλολιάκου ανάμεσά μας από όσο θα ήθελαν οι φορείς τους να ισχύει. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, ο ναζισμός είναι η ιδεολογία του θανάτου και όταν ο θάνατος έρχεται ως θέση να του αντιπαρατεθεί στην πραγματικότητα συνδιαμορφώνει με αυτόν ένα κοινωνικό κλίμα άρρωστο, επιρρεπές στην γέννηση τεράτων όπως η Χρυσή Αυγή.
Ο Μιχαλολιάκος είναι ένας άνθρωπος απεχθής, ένας άνθρωπος που πρέπει να έχει απέναντί του όσες περισσότερες συνειδήσεις γίνεται. Είναι ένας άνθρωπος που ενορχήστρωσε την πιο αντι-ανθρώπινη πολιτική μεθοδολογία έχει ζήσει ποτέ η Ελλάδα: τον ορισμό των εχθρών του ως μη-ανθρώπους, την άρνηση της ανθρώπινης ταυτότητας σε όσους μέσα στο κεφάλι του έπρεπε να ηττηθούν για να νικήσει ο ίδιος. Οι ψόφοι και οι ευχές για θάνατο έρχονται για να αντιστρέψουν αυτή τη διαδικασία: αρνούνται την δική του ανθρώπινη ταυτότητα.
Δεν χρειάζεται ούτε να λυπάται κανείς ούτε να φοράει πλερέζες για το δράμα ενός χρυσαυγίτη που βρίσκεται στην ΜΕΘ και αντιμετωπίζει την πιθανότητα του θανάτου. Αυτό όμως που πρέπει να αποφεύγει είναι να κάνει σημαία του τον θάνατο και σύνθημα τους ψόφους. Η γραμμή είναι λεπτή αλλά πέρα για πέρα ουσιαστική και τμήμα της εναντίωσης στα όσα εκπροσωπεί πολιτικά ο Μιχαλολιάκος είναι η διαρκής αγωνία να μην ξεπεραστεί ποτέ αυτή η γραμμή. Είναι πολύ πιο ουσιώδες από όσο φαίνεται.
