Τον περασμένο Αύγουστο συνέβη στη Θεσσαλονίκη ένα περιστατικό που σε κάνει να απορείς για την ανθρώπινη φύση και το μέγεθος της βαρβαρότητας που μπορεί να φτάσει εν γένει ένας άνθρωπος. Συγκεκριμένα, ένας τύπος ποδοπάτησε μέχρι θανάτου ένα αβοήθητο και μικρό γατάκι επιδιδόμενος σε ένα κρεσέντο βαβαρότητας. Πρόσφατα, η υπόθεση ήρθε εκ νέου στην επιφάνεια της επικαιρότητας.
Ο άνθρωπος που συνελήφθη για το εξοργιστικό περιστατικό αφέθηκε ελεύθερος άνευ περιοριστικών όρων, έπειτα από την απολογία του στον ανακριτή,Ο 40χρονος αρνήθηκε την κακουργηματική πράξη που του αποδίδεται περί «φόνου ζώου συντροφιάς», επαναλαμβάνοντας αυτό που είχε πει και προανακριτικά, ότι δηλαδή δεν έχει καμία σχέση με το περιστατικό και έχει συλληφθεί αδίκως.
Ενάντια στους ισχυρισμούς του λειτουργεί η ταυτοποίησή του προέκυψε, από υλικό που κατέγραψαν κάμερες ασφαλείας της περιοχής, αλλά και καταθέσεις μαρτύρων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν, ο 40χρονος, που είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου και δικηγόρος, αμφισβήτησε το περιεχόμενο των μαρτυρικών καταθέσεων.
Η υπόθεση είχε γίνει γνωστή από φιλοζωική οργάνωση με καταγγελία της στις Αρχές, ενώ την προανάκριση διενήργησε το ΑΤ Λευκού Πύργου. Σύμφωνα με τη δικογραφία, το περιστατικό έλαβε χώρα το ξημέρωμα της 20ής Αυγούστου, επί της οδού Ερμού. Μια κάμερα ασφαλείας από ένα κατάστημα κατέγραψε με λεπτομέρειες το ανατριχιαστικό γεγονός: ο δράστης κοίταξε γύρω του για να βεβαιωθεί ότι δεν τον παρακολουθεί κανείς, πλησίασε το μικρό γατάκι και στη συνέχεια το συνέθλιψε με το πόδι του, για να αποχωρήσει στη συνέχεια χωρίς να έχει συμβεί τίποτα.
Προφανώς, εφόσον ο ύποπτος αρνείται τις κατηγορίες, είναι και πρέπει να θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και δεν είμαστε ντετέκτιβ ούτε εισαγγελείς για να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως λέει ψέμματα ή αλήθεια στην απολογία του. Κάπου εδώ ωστόσο περιορίζεται η «νομική» προσέγγιση της υπόθεσης. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι πως το συγκεκριμένο περιστατικό έγινε: είτε το έκανε ο άνθρωπος που κατηγορείται για αυτό είτε κάποιος άλλος, είναι δεδομένο πως ανάμεσά μας κυκλοφορεί κάποιος που είναι ικανός για κάτι τέτοιο.
Θα μπορούσε να πει κάποιος πως μέσα στον κοινωνικό ζόφο που βιώνουμε τα τελευταία πέρα για πέρα σκοτεινά χρόνια που έχει αφήσει πίσω της η πανδημία, η δολοφονία ενός ζώου είναι «πταίσμα». Το τελευταίο διάστημα έχουμε χάσει το μέτρημα από τις περιπτώσεις δολοφονιών γυναικών από τους «συντρόφους» τους, έχουμε ακούσει για σπρώξιμο μικρών παιδιών στην πορνεία, για βασανιστήρια μέσα σε δομές προστασίας ανήλικων, για δολοφονίες μικρών παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους. Μήπως θα υπερβάλαμε αν εκφράζαμε τόσο μεγάλο αποτροπιασμό για τη βία σε ένα γατάκι;
Και όμως: η μεγαλύτερη παγίδα θα ήταν ακριβώς η συγκεκριμένη αντίληψη. Το να τοποθετείς την βαρβαρότητα στο ζύγι και να βγάζεις μια light και μια… hardcore βαρβαρότητα. Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι αυτό, αλλά να μην συνηθίσουμε την βαρβαρότητα στο σύνολό της. Αυτό που έγινε στη Θεσσαλονίκη δεν το χωράει το ανθρώπινο μυαλό. Δεν θα έπρεπε να το χωράει. Η ψυχή που χάθηκε και άνηκε σε αυτό το μικρό γατάκι μπορεί να μην μας προκαλεί τα δάκρυα που θα έτρεχαν στα μάτια κάθε φορά που ένας δικός μας άνθρωπος χάνεται αλλά έχει τη δική της αξία και πρέπει να γίνεται σεβαστή.
Ο άνθρωπος που το έκανε αυτό δεν μπορεί να θεωρείται νορμάλ μέσα στην κοινωνία. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αυτό.