Προτού μπούμε στην ουσία, ας ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια: η λεγόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα ξεκίνησε σταδιακά να εκφράζεται μετά το 2004 -δηλαδή το αντικειμενικό σημείο τομής στην ελληνική κοινωνία-, γιγαντώθηκε στο 2010 με την επίσημη χρεωκοπία και την είσοδο της χώρας στη μακρά περίοδο των Μνημονίων και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η περίοδος της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία, που έχει επιπτώσεις εν γένει στην δυτική οικονομία, για να δώσει παράταση και νέα μορφή στην λεγόμενη κρίση.
Σε περίπτωση που είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι που μπήκαν στην αγορά εργασίας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή οι γενιές των τελευταίων 19 χρόνων, έχουν γνωρίσει μια αγορά εργασίας διαλυμένη σε επίπεδο μισθών και εν γένει συνθηκών εργασίας: οι άνθρωποι που σήμερα πλησιάζουν τα 40 δεν έχουν γνωρίσει καν μια «κανονική» αγορά εργασίας μέσα στον εργασιακό τους βίο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όλοι να ζουν με μετρημένα λεφτά, άλλοι να μην έχουν καν την δυνατότητα να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι και όσοι το καταφέρνουν να προσαρμόζονται σε μια ζωή αντικειμενικής λιτότητας και ταυτόχρονα, να αναμετρούνται με την κατάθλιψη που παράγουν αυτόματα οι… «καταθλιπτικοί» εργασιακοί χώροι ή την κατάθλιψη που παράγεται αυτόματα από την ανεργία.
Ναι, όλα αυτά είναι γνωστά, είναι αυταπόδεικτα, τα έχουμε ζήσει και τα ζούμε, δεν υπάρχει κανείς που να τα αμφισβητεί. Μόνο αν δεν έχεις ζήσει όλη αυτή την κατάσταση μπορεί να αμφιβάλλεις για αυτή. Υπό αυτό το πρίσμα, οι πρόσφατες δηλώσεις του Κώστα Φραγκολιά στον τηλεοπτικό αέρα του Alpha, σύμφωνα με τις οποίες οι «νέοι ζουν με επιδόματα και γι’ αυτό δεν πάνε να δουλέψουν» είναι οι δηλώσεις ενός ανθρώπου που ζει σε ένα ροζ συννεφάκι εκτός κοινωνίας και εκτός πραγματικότητας. Προφανώς, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει -δημοκρατία έχουμε, αλλίμονο…- αλλά είναι προτιμότερο να μιλάει για πράγματα που ξέρει: ας σχολιάσει κάνα θέμα της σόουμπιζ λοιπόν και ας αφήσει τις ερμηνείες για το γιατί υπάρχει ανεργία.
Προφανώς, ο Φραγκολιάς δεν έχει ιδέα για την κοινωνία την οποία σχολιάζει. Και ας έσπευσε να διορθώσει τις χοντράδες του λέγοντας ότι κάποτε και ο ίδιος έκανε δυο-τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Αν και δυσκολευόμαστε να τον πιστέψουμε μιας και εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια τον θυμόμαστε αραχτό στον καναπέ κάποιου τηλεοπτικού στούντιο να σχολιάζει την επικαιρότητα σε πρωινάδικα, το να έχεις περάσει στο παρελθόν μια φάση με πολλή δουλειά και δύσκολες συνθήκες διαβίωσης δεν αθωώνει το να είσαι σήμερα εκτός τόπου και χρόνου. Μάλλον αναδεικνύει πως το βόλεμα πολλές φορές θολώνει την κρίση ακόμα και όταν μιλάμε για καταστάσεις που γίνονται κατανοητές μέσω του βιώματος.
Κατά τα άλλα, ας μας ξεκαθαρίσει ο Φραγκολιάς και ποια είναι αυτά τα επιδόματα που κάνουν τους νέους τεμπέληδες και δεν ψήνονται να βρουν δουλειά. Όχι τίποτα άλλο, άλλα άμα είναι έτσι να τα μάθουμε και εμείς που βαρεθήκαμε να δουλεύουμε για λεφτά της πλάκας μπας και αράξουμε λίγο βρε αδερφέ. Για ποια επιδόματα μιλάει λοιπόν; Για το επίδομα θέρμανσης και άλλα τέτοια έκτακτα που δίνονται μια φορά τον χρόνο και φεύγουν από τα χέρια μας στο καπάκι για να πληρωθούν λογαριασμοί; Για το τεράστιο επίδομα ενοικίου που είναι 70 ευρώ τον μήνα και το παίρνουν όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα που έτσι κι αλλιώς δεν τους φτάνει για να νοικιάσουν σπίτι; ΄H για το τεράστιο επίδομα ανεργίας των 400 ευρώ που το παίρνεις μόνο εφόσον έχεις δουλέψει για τουλάχιστον 14 μήνες σερί -άρα δεν είσαι ακριβώς βολεμένος τεμπέλης που μια ζωή κάθεται στον καναπέ του- και μόνο για έναν χρόνο; Ή μήπως να το καταργήσουμε και αυτό έτσι ώστε σε περίπτωση απόλυσης να γινόμαστε ζητιάνοι;
Άσε μας ρε Φραγκολιά. Μίλα για πράγματα που ξέρεις και μην μας ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι. Αρκετά προβλήματα έχουμε και χωρίς τις εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις των σελέμπριτις.
