Συμπαθής; Συμπαθέστατη. Πετυχημένη; Η πιο. Όμορφη; Σε σημείο που να παραμιλάνε οι άντρες για χάρη της σε όλες τις γλώσσες του Πύργου της Βαβέλ- ενδεχομένως και σε κάνα δυο που έχει δημιουργήσει ο Τόλκιν. Ταλαντούχα; Αναμφίβολα. Εργατική; Σαφέστατα. Έξυπνη σε τηλεοπτικό πλαίσιο (ή και μη…); Βουτάει το κεφάλι της στο νερό ανά τακτά διαστήματα για να μην αυτοαναφλεγεί.
Κοινωνική συναίσθηση και επίγνωση της βαρύτητας των όσων λέει σε φλέγοντα θέματα; Εχμ, σε καμία περίπτωση. Όχι.
Η Ελένη Μενεγάκη υπήρξε, στα νιάτα της, μια καινοφανής περίπτωση παρουσιάστριας για τα ελληνικά δεδομένα. Με «όπλο» τα… προλεχθέντα της πρώτης παραγράφου και το γεγονός πως ο φακός υπήρξε- κι ακόμα είναι- αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της, έκανε μια τεράστια καριέρα που όμοιά της, ιδίως σε διάρκεια, δεν είχαμε δει και είναι κομματάκι δύσκολο να ξαναδούμε στα μέρη μας.
Κατά καιρούς η λατρεμένη (εκτός εισαγωγικών) Ελένη έχει χαρίσει ορισμένα αξέχαστα highlights, που αποτελούν αμάλγαμα πονηριάς, τσαχπινιάς και ηθελημένης «χαζομάρας». Αθώα, κατά βάση, μέσα στην προφανή- τουλάχιστον για την ΕΠΕ (Ένωση Πουριτανών Ελλάδος)- προστυχιά τους.
Σ’ αυτά η Μενεγάκη υπήρξε μανούλα. Εκτός αυτών, όμως, η Ελένη είναι και κυριολεκτικά μανούλα, και γι’ αυτό είναι απείρως χειρότερο το παρατεταμένο μαργαριτάρι που ξεστόμισε προσφάτως- και που, δυστυχώς, δεν είναι το πρώτο της σε ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν με το μέγεθος και την υφή ψαριών που δύσκολα, λόγω της μειωμένης τους δημοφιλίας, θα εκλέγονταν πρόεδροι του 15μελούς του Βυθού.
Είπε, λοιπόν, η πασίγνωστη παρουσιάστρια: «Εγώ δεν έχω περάσει επιλόχειο κατάθλιψη. Ίσως γιατί πραγματικά το ήθελα πάρα πολύ. Και τα τέσσερα παιδιά τα κυνηγούσα, ήθελα να τα κάνω. Δεν το ένιωσα, μπήκα και μετά γρήγορα στη δουλειά, ίσως το μυαλό μου έφευγε και σε άλλα πράγματα. Υπήρχε πάλι ξανά αυτή η ισορροπία, και δουλειά και παιδιά και οικογένεια».
Μάλιστα: η κ. Μενεγάκη δεν πέρασε επιλόχειο καθώς πράγματι ήθελε να κάνει παιδιά- το ήθελε πολύ-, επομένως γιατί όταν αυτά έρθουν στον κόσμο να διαβείς τ’ αποκρουστικά μονοπάτια της κατάθλιψης, σωστά; Είναι άλλωστε παγκοίνως γνωστό πως επιλόχειο περνούν μονάχα όσες είναι ντεμί για το αν θέλουν να κάνουν παιδιά και όσες όταν παίρνουν το νεογέννητο μωράκι τους στα χέρια για πρώτη φορά λένε «Πω ρε φίλε, τι ξενέρα είναι αυτή;».
Ρε Ελένη, πραγματικά τι λες. ΤΙ ΛΕΣ.
Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μία κλινική νόσος που ένα 15% των γυναικών την περνάει πάρα μα πάρα πολύ βαριά, ενώ το συντριπτικό ποσοστό του 80% τη βιώνει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
Δεν είναι δηλαδή ότι ξυπνάει μια ωραία (που λίαν συντόμως θα εξελιχθεί σ’ εφιαλτική) πρωΐα η εκάστοτε λεχώνα και λέει «Ρε συ, ξέρεις τι θ’ απογείωνε τώρα την εμπειρία της μητρότητας; Τι θα γ@μούσε πραγματικά, θα έσπερνε; Να τραβούσα μια καταθλιψάρα να γουστάρει το σύμπαν…».
Η (οποιαδήποτε, πολλώ δε μάλλον η επιλόχειος) κατάθλιψη δεν είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αγάπης ή της επιθυμίας να φέρει στον κόσμο ένα παιδάκι η μητέρα, αλλά μία νόσος που σου χτυπάει παντελώς απροειδοποίητα την πόρτα. Ή, ακριβέστερα, την γκρεμίζει και γεμίζει κάθε γωνιά του ψυχολογικού σου σπιτιού με το μαύρο που βγάζουν οι σουπιές όταν θέλουν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους (για να πούμε και καμιά μαλ@κία για τα μαλάκια, που είδαν τον λούτσο να τους κλέβει τη δόξα).
Δεν μπορεί το 80% του συνόλου των γυναικών να «μην ήθελαν πάρα πολύ», κατά τη μενεγάκειο θεωρία, να γίνουν μητέρες, με αποτέλεσμα να «τιμωρηθούν» για την πρωτοφανή τους απροθυμία.
Η αποκρουστική προέκταση των όσων είπε η Ελένη είναι πως με αυτή της τη δήλωση θα κάνει στατιστικά (διότι το κοινό της είναι πολύ μεγάλο…) αρκετά κορίττσια να νιώσουν τύψεις για το γεγονός πως έχουν κατάθλιψη αφότου γέννησαν, ακολουθώντας την ακόμα πιο ερεβώδη ατραπό του «Μήπως δεν αγαπάω αρκετά το παιδί μου;».
Επίσης, καλό θα ήταν να έχουμε κατά νου όταν μιλάμε για τόσο καθολικά ζητήματα που απασχολούν τους πάντες, πως δεν είναι η κάθε περίπτωση η ίδια. Η κ. Μενεγάκη- με την αξία της και την αδιανόητα σκληρή δουλειά της ολ’ αυτά τα χρόνια, ουδείς το αμφισβητεί αυτό εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι είναι εύκολο να κάνεις 30 χρόνια τηλεόραση- δεν είχε να σκέφτεται ούτε τον οικονομικό παράγοντα ούτε το αν θα βρει κάποιον να της «κρατήσει» τα παιδιά ούτε το πώς θα είχε την οποιαδήποτε βοήθεια. Ολ’ αυτά τα είχε a priori εξασφαλισμένα λόγω της επιφάνειάς της και του στάτους της.
Υπάρχουν και οι γυναίκες εκείνες, όμως, που μέσα σε όλο αυτόν τον ψυχολογικό οδοστρωτήρα της εγκυμοσύνης/γέννας, πρέπει να σκέφτονται παράλληλα και το πώς θα «τα φέρουν βόλτα», ποιος ή ποια θα τους βοηθήσει εφόσον δεν υπάρχει η δυνατότητα για νταντά και οι γονείς τους ενδεχομένως να είναι σε άλλη πόλη/χώρα ή ν’ απεβίωσαν και ούτω στενόχωρο καθεξής. Μία τέτοια συνθήκη επιτείνει σε ανυπολόγιστο βαθμό την ψυχολογική πίεση, με αποτέλεσμα η λεχώνα να οδηγείται ακόμα πιο γρήγορα στ’ ανεπιθύμητα γαμψώνυχα της κατάθλιψης.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, ενίοτε να περιορίζονται οι εκάστοτε influencers της τηλεόρασης σε ανάλαφρα θέματα, ιδίως από την στιγμή που δεν έχουν τις γνώσεις και το υπόβαθρο να στηρίξουν την «εύθρυπτη» άποψή τους όταν μπαίνουμε σε πιο βαθιά νερά. Ιδίως, ακόμα περισσότερο, όταν τα λεγόμενά τους μπορεί να επηρεάσουν τον ήδη καταβεβλημένο ψυχισμό μίας «φρέσκιας» μητέρας που δίνει τη δική της μάχη με το επίμονο τέρας της επιλόχειας κατάθλιψης.
Ορισμένα ζητήματα είναι πράγματι σοβαρά και καλό θα ήταν να μην παίζουμε μαζί τους.
Υπάρχουν, βέβαια, κι αυτά που είναι για τον λούτσο.