Μια από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις μιας ολόκληρης δεκαετίας (και βάλε…) οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, τα απόνερα της οποίας όχι μόνο δεν λένε να φύγουν αλλά ενισχύθηκαν αποφασιστικά και από την έλευση της πανδημίας, είναι η αδυναμία όλο και περισσότερων ανθρώπων να ανταποκριθούν στα έξοδα που έχει ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα αγαθά: η στέγαση.
Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια το φαινόμενο των ανθρώπων που αν και πλησίαζαν τα 40 τους χρόνια συνέχιζαν να μένουν στο πατρικό τους διότι δεν είχαν την δυνατότητα να νοικιάσουν ένα δικό τους σπίτι, να εξηγήθηκε με βάση την κατακόρυφη πτώση των μισθών αλλά τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα μοιάζει να εκκινείται από το έτερο σκέλος που έχει να κάνει με τα ενοίκια. Δηλαδή όχι την αδυναμία των υποψήφιων ενοικιαστών να ανταποκριθούν οικονομικά στα δεδομένα αλλά εξαιτίας της ανεξέλεγκτης αύξησης ενοικίων που έχουν επιβάλλει οι ιδιοκτήτες.
Έτσι λοιπόν, προκύπτει μια παραδοξότητα: όλος ο κόσμος δυσκολεύεται να βρει ένα σπίτι να νοικιάσει και ταυτόχρονα, η Αθήνα έχει γεμίσει με σπίτια τα οποία είναι άδεια! Και πως θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό, αφού σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το κόστος στέγασης έχει αγγίξει το το εξωφρενικό ποσοστό του 60% με 70% του διαθέσιμου εισοδήματος αν πρόκειται για ένα δυάρι, στο οποίο μπορεί να μείνει ένας άνθρωπος μόνος του και το σύνολο ενός «καλού» μισθού για τα δεδομένα της εποχής αν πρόκειται για οικογενειακή κατοικία.
Το εξίσου αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι πως το συγκεκριμένο σκηνικό διαμορφώθηκε μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια, αφού σύμφωνα με τους αντίστοιχους επίσημους υπολογισμούς, η συνολική αύξηση των ενοικίων από το 2018 μέχρι και το 2022, εκτοξεύτηκε κατά 37,2% όσον αφορά τα λεγόμενα δυάρια και έφτασε μέχρι και το 42,1% όσον αφορά τις οικογενειακές κατοικίες.
Εκεί μάλιστα που γίνεται πραγματικό… πάρτυ όσον αφορά τις ανεξέλεγκτες αύξήσεις ενοικίων είναι τα μικρότερα ακίνητα -τύπου στούντιο και γκαρσονιέρες- στα οποία συνηθίζεται να μένουν φοιτητές και φοιτήτριες που μετακομίζουν από την πόλη τους λόγω σπουδών. Για την ακρίβεια, τα επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία δείχνουν ότι οι τιμές μίσθωσης μιας φοιτητικής κατοικίας αυξήθηκαν κατά 53% στην Αθήνα, ενώ ακολουθεί η Πάτρα με την 2η μεγαλύτερη συνολική αύξηση πανελλαδικά, εκεί όπου το ποσοστό έφτασε το απίστευτο 49,23%!
Μόνο μέσα στο 2022 δε, η αύξηση των ζητούμενων μισθωμάτων κυμάνθηκε στο 10% σε σχέση με το 2021 τη στιγμή που το 2021 σε σχέση με το 2020 τα αντίστοιχα ποσοστά κυμαίνονταν από 3% έως 7%. Τα συμπεράσματα βγαίνουν αυθόρμητα και μάλλον δεν χωράνε καμία αμφισβήτηση: οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων αντιλαμβάνονται τη θέση τους ως την τέλεια ευκαιρία για να ξεζουμίζουν οικονομικά όποιον έχει την ανάγκη τους προκειμένου να βγάζουν πλουσιοπάροχα εισοδήματα.
Σε μια περίοδο που η κρίση στέγασης μοιάζει να αποτελεί ένα από τα βασικότερα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, μάλλον μια κρατική ρύθμιση και εν τέλει, η οριοθέτηση ενός πλαφόν στα ενοίκια να ειναι μια από τις μεγαλύτερες αναγκαιότητες της εποχής…
