Υπάρχουν διάφορες διαδεδομένες παρεξηγήσεις γύρω από το πώς πρέπει να ασκείται η δημοσιογραφία. Μια από αυτές είναι εκείνη που λέει πως «ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι αντικειμενικός». Μεγάλο λάθος. Ως γνωστόν, κάνενας άνθρωπος δεν είναι αντικειμενικός, όλοι έχουμε τις υποκειμενικές μας απόψεις. Οι δημοσιογράφοι όχι απλά δεν μπορούν αλλά και δεν πρέπει να είναι αντικειμενικοί. Αντίθετα, οφείλουν να ασκούν το επάγγελμά τους συμβιβασμένοι με την υποκειμενικότητά τους.
Θα έλεγε κανείς λοιπόν ότι όταν τις προάλλες ο Άρης Πορτοσάλτε εξέφρασε φανατικά τη θέση του από την τηλεοπτική συχνότητα αναφορικά με τις επερχόμενες εκλογές, έκανε καλά; Για όποιον δεν έχει πάρει πρέφα τι έγινε με τον γνωστό δημοσιογράφο, πρόσφατα είπε επί λέξη σε μια εκπομπή του ΣΚΑΪ: «Πρέπει η κοινωνία να είναι σε ετοιμότητα. Αν δεν θέλει περιπέτειες, να δώσει 35%, 36% στη Νέα Δημοκρατία από την πρώτη Κυριακή για να έρθει η αυτοδυναμία και να μη χρειαστεί να χαλάμε χρόνο για τα δεδομένα».
Όταν μάλιστα ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ που βρισκόταν στο πάνελ διαμαρτυρήθηκε πως ο δημιοσιογράφος ενεργεί σαν εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, εκείνος απάντησε απλά: «Εγώ λέω την άποψή μου». Κάπου εδώ γίνεται λίγο περίπλοκο το ζήτημα. Διότι όσο και αν ένας δημοσιογράφος οφείλει να έχει άποψη, υπάρχει ένα συγκεκριμένο όριο ανάμεσα στην έκφρασή της και την αναπαραγωγή προπαγάνδας.
Ο Άρης Πορτοσάλτε μοιάζει να έχει ξεχάσει ή (ακόμα χειρότερα) να αγνοεί συνειδητά πως είναι άλλο πράγμα η άποψη και άλλο πράγμα η προπαγάνδα. Έχοντας βρει καταφύγιο στο ότι τόσο αυτός όσο και άπαντες έχουν από μια άποψη, απαξιώνει συστηματικά να μπει έστω και στην διαδικασία της τεκμηρίωσης. Εντάξει, ο άνθρωπος είναι Νέα Δημοκρατία – γνωστό αυτό. Αυτό που έχει ξεχάσει είναι πως -για την ώρα τουλάχιστον- δεν είναι εκπρόσωπος Τύπου του συγκεκριμένου κόμματος, συνεπώς οι αντιλήψεις του οφείλουν και πρέπει να εκφράζονται μέσα στα πλαίσια του ρόλου του.
Κάποιος πρέπει άμεσα να μάθει στον Πορτοσάλτε πως όσο δομικό στοιχείο του ρόλου του και αν είναι η έκφραση της προσωπικής αντίληψης αλλό τόσο είναι και ο διαχωρισμός από κάθε είδους εξουσία. Μπορεί η ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δυο να μοιάζει δύσκολη αλλά εδώ το πρόβλημα είναι πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος όχι απλά δεν δυσκολεύεται να την τηρήσει αλλά δεν ενδιαφέρεται καν να το κάνει.
Αυτό είναι το «πρόβλημα» όταν είσαι δημοσιογράφος και έχεις δημόσιο βήμα: η ανάγκη να υπερασπίζεσαι την θέση σου μέσα από επιχειρηματολογία και δίχως στράτευση είναι δύσκολο σπορ. Αν η πολιτική έχει το μειονέκτημα της στράτευσης, η δημοσιογραφία υπάρχει ακριβώς για να διορθώνει αυτό το μειονέκτημα. Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο δημοσιογράφος θα έπρεπε με τη στάση του να «σπρώχνει» προς μια καλύτερη κατεύθυνση πρώτα και κύρια τους φορείς με τους οποίους συμφωνεί. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Πορτοσάλτε, ακριβώς επειδή ειναι υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας, θα έπρεπε να είναι εκείνος που θα απαιτεί μέσα από τη δουλειά του, το κόμμα του να μιλάει όσο πιο πολύ τεκμηριωμένα και όσο λιγότερο συνθηματολογικά γίνεται. Όχι επειδή δεν έχει άποψη αλλά ακριβώς επειδή έχει.
Περίπλοκα πραγματάκια σε ένα μιντιακό τοπίο που μοιάζει να έχει πετάξει από το παράθυρο κάθε έννοια αληθινής δημοσιογραφίας. Σε κάθε περίπτωση το ερώτημα «Είστε σίγουρα δημοσιογράφος;» μοιάζει εύλογο κάθε αφορά που ακούμε τύπους όπως ο Πορτοσάλτε να λειτουργούν ως πολιτικοί προπαγανδιστές και όχι ως δημοσιογράφοι. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται αυθόρμητα την διάκριση, οι ίδιοι μοιάζουν απλά να μην τους ενδιαφέρει να κινηθούν με βάση αυτή. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα πολύ πιο βαθύ από όσο νομίζει κάθε ένας που απλά πετάει «γνώμη μου» και ξεμπερδεύει…
