Κόμπος στο λαιμό. Ένα μόνιμο «γιατί» στα χείλη. Μια οργή που δεν λέει να καταλαγιάσει και πώς… Μπορείς ποτέ να αποδεχτείς το παράλογο, το φρικιαστικό;
Η τραγωδία στα Τέμπη μας φέρνει αντιμέτωπους με μια σκληρή αλήθεια. Αυτή η χώρα λειτουργεί συχνά σαν (ως;) τριτοκοσμική.
Και δυστυχώς, αυτό δεν αλλάζει ούτε μετά τέτοιο φόρο αίματος. Ξανά τα ίδια βλέπεις, με άλλο τρόπο. Μηδέν ενσυναίσθηση, μηδέν επαφή με την κοινωνία, καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Το βγάλαν τώρα το συμπέρασμα: Ανθρώπινο λάθος ο θάνατος τόσων συνανθρώπων μας. Ένα κλειδί στη λάθος θέση. Που δεν επανήλθε. Αυτό(ς) φταίει για όλα.
Βλέπεις στα κανάλια, στην πλειονότητα αυτών έστω, σαν κασέτα να επαναλαμβάνεται πως για το δυστύχημα φταίει ένας και μόνο ένας: Ο σταθμάρχης. Επειδή δεν έκανε καλά τη δουλειά του, επειδή δεν έκανε για τη δουλειά. Ότι ήταν μεγάλης ηλικίας (60άρης), πως είχε μια πολύ σύντομη εκπαίδευση, πως ήταν ασπρομάλλης (ναι, ναι, ειπώθηκε ακόμα κι αυτό, ως κατηγορία…) και ανεπαρκής.
Να δεχτούμε, για χάρη της συζήτησης, πως είναι έτσι. Που δεν είναι, αλλά ας το δεχτούμε. Και ας κάνουμε τώρα μια άλλη υπόθεση εργασίας. Πως στη θέση του ήταν ένας 45χρονος, μαυρομάλλης, πάρα πολύ καλά εκπαιδευμένος σταθμάρχης. Άριστος στη δουλειά του, ο καλύτερος όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο. Και την ώρα της βάρδιας του πάθαινε ανακοπή.
Ποια δικλείδα ασφαλείας είχαν φροντίσει να υπάρχει (όλοι αυτοί που λένε πως δεν φταίνε) ώστε να αποφευχθεί η τραγωδία σε ένα τέτοιο σενάριο; Ποιος μπορούσε να τους εγγυηθεί ότι ο «καλύτερος σταθμάρχης στον κόσμο» δεν θα πάθαινε ποτέ τίποτα (από απλή ζαλάδα- λιποθυμία έως σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα) κι άρα έπαιζαν κορώνα – γράμματα τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων καθημερινά;
Όταν αποδεδειγμένα υπάρχει αγορασμένο πλην ανενεργό ένα σύστημα που σβήνει το ανθρώπινο λάθος ποιος φταίει περισσότερο; Αυτός που έκανε το ανθρώπινο λάθος ή αυτοί που δεν φρόντισαν να το «σβήσουν» με τη λειτουργία ηλεκτρονικών συστημάτων; Τα οποία σημειωτέο ήταν αγορασμένα και πληρωμένα από το 2000. Χωρίς ποτέ να λειτουργήσουν. Από το 2000 – ξαναλέμε και δεν το πιστεύουμε. Υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας που τηρούνται; Ποιος είναι αυτός που τα ελέγχει;
Το «έτσι είναι αυτή η χώρα» δεν πρέπει να βγει μπροστά και να το αφήσουμε έτσι. Πρέπει όλα αυτά τα ερωτήματα να απαντηθούν. Άμεσα, καθαρά και ξάστερα. Είμαστε στο 2023 όχι στο 1950. Έχουμε GPS στα κινητά μας δεν γίνεται να μην υπάρχει ένα σύστημα παρακολούθησης της προκοπής για τρένα, να γίνονται πράγματα χειροκίνητα, να εξαρτώνται τόσες ζωές από έναν και μόνο άνθρωπο. Που μπορεί να είναι εκείνη την ώρα άρρωστος, κουρασμένος, νυσταγμένος ή χίλια δύο άλλα.
Δεν γίνεται πάντα να φταίει κάποιος άλλος. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες αυτοί που πραγματικά τις έχουν. Κι ας είναι μεγάλο το (πολιτικό) κόστος. Ίσως αιθεροβατούμε που πιστεύουμε πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι πρέπει να επιλέξουμε τη σιωπή ή να το αποδεχτούμε.