Οδηγάς το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα σου. Βρίσκεσαι σε έναν άγνωστο δρόμο για σένα. Το GPS σου λέει ότι σε λίγα μέτρα πρέπει να στρίψεις δεξιά. Μπροστά σου έχει τουλάχιστον 3-4 στενάκια, επομένως πρέπει να κοιτάξεις το κινητό σου για να βεβαιωθείς ότι ΤΩΡΑ είναι η στιγμή που θα γυρίσεις το τιμόνι προς τη σωστή κατεύθυνση και όχι λίγο πριν ή λίγο μετά.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι χάρη στο GPS καταφέρνεις να μπεις στη σωστή οδό. Αν δεν υπήρχε αυτό ενδεχομένως να μην καταλάβαινες πως η αμέσως προηγούμενη πινακίδα σε ενημέρωνε ότι απαγορεύεται να στρίψεις δεξιά. Ο λόγος; Το γεγονός ότι είναι καλυμμένη με ένα αυτοκόλλητο – ορατό ή σκισμένο μικρή σημασία έχει.
Το STOP μπορείς να το καταλάβεις από το έντονο κόκκινο χρώμα και το σχήμα. Καλά δεν παίρνουμε και όρκο, αλλά ας πούμε ότι έτσι είναι. Για στάσου όμως. Τι συζητάμε; Αν είναι εφικτό να βγάλουμε άκρη ή όχι με μία πινακίδα που έχει καμουφλαριστεί; Μία πινακίδα που κρίνει τη σωματική μας ακεραιότητα, ακόμα και τη ζωή μας ολόκληρη;
Αχ ρε Ελλάδα… Γιατί ρε Ελλάδα; Αυτοκαταστροφική, δολοφονικά αδιάφορη, στην κόψη του ξυραφιού. «Πάμε κι ό,τι γίνει», όπως μάθαμε με πόνο ψυχής όταν ξημέρωσε η φετινή ολόμαυρη άνοιξη. Όλοι φταίμε, μα πιο πολύ οι αρχές. Το κεντρικό κράτος, οι περιφέρειες, οι δήμοι.
Αυτή η… μόδα με τα αυτοκόλλητα στις ταμπέλες άρχισε γύρω στο 2005-2006. Στη συντριπτική πλειοψηφία από συνδέσμους οργανωμένων οπαδών. Δέκα-δέκα τα προμηθεύονταν τότε οι θαμώνες, οι οποίοι βάλθηκαν σε διάστημα λίγων μηνών να εξαφανίσουν την έννοια σήμανση από τους ελληνικούς δρόμους. Και δώστου οι «πράσινοι», κι από πάνω οι «ερυθρόλευκοι» κ.λπ. κλπ.
Έβλεπες τότε μία πινακίδα να έχει αλλάξει πέντε κι έξι φορές… ομάδα. Ούτε ο Νίκος Γαλανός (λέγε με Χούλιο Μπάλμας) στο «Η Ρένα είναι οφσάιντ» τέτοια ζήτηση. Από τη διαχρονική χρήση σπρέι σε δημόσια κτίρια και όχι μόνο, οι φανατισμένοι έβαλαν στο μάτι και τις ταμπέλες, η ύπαρξη των οποίων είναι ζωτικής σημασίας για τους οδηγούς.
Καταλαβαίνεις καλύτερα τώρα γιατί προηγουμένως έγινε η αναφορά στο STOP. Αυτό το διακρίνεις (αν δεν είναι πίσω από κανένα δέντρο ή στύλο). Την πινακίδα, όμως, που σου απαγορεύει να στρίψεις, δεν είσαι σίγουρος αν εννοεί αριστερά ή δεξιά. Αναγκάζεσαι να την κοιτάξεις προσεκτικά και, ασυναίσθητα, τσεκάρεις τη φορά των παρκαρισμένων αυτοκινήτων για να σιγουρευτείς.
Να υπάρχει τάχα μου κάποιο αρχείο στις διευθύνσεις Τροχαίας της ΕΛ.ΑΣ. που να ενημερώνει πόσα ατυχήματα ή δυστυχήματα έχουν γίνει επειδή κάποιος οδηγός δεν έκανε τον σωστό ελιγμό απόρροια μιας καλυμμένης πινακίδας; Δύσκολο.
Εξίσου δύσκολο μας φαίνεται να έχουν γίνει συλλήψεις ή, τέλος πάντων, αρκετές συλλήψεις ατόμων που θεώρησαν σωστό να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή άπειρων οδηγών για χάρη της… Θύρας 13, της 7, της 21 κ.λπ.
Το καλό είναι ότι αυτή η κακή συνήθεια έχει εγκαταλειφθεί επί σειρά ετών. Οι μαζικές… επιθέσεις σε πινακίδες πρέπει να κράτησαν για 4-5 χρόνια μάξιμουμ. Έκτοτε μόνο μεμονωμένα περιστατικά.
Το εξωφρενικό, όμως, είναι ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις τα αυτοκόλλητα παραμένουν στη θέση τους! Οk, τα περισσότερα έχουν χάσει την… αίγλη τους διότι έχουν σκιστεί ή ξεβάψει, αλλά δεν το κουνάνε ρούπι. Δηλαδή, τόσα χρόνια μετά από αυτήν την αρπακόλλα (κυριολεκτικά), οι δήμοι που είναι υπεύθυνοι για τη σήμανση, δεν έχουν ενδιαφερθεί να αποκαταστήσουν την τάξη;
Θα πρέπει να κατασκευαστούν αυτοκίνητα που θα δηλώνουμε μία διεύθυνση και θα μας πηγαίνουν μόνα τους για να είμαστε σίγουροι ότι δεν κάνουμε το μοιραίο λάθος απόρροια μιας καλυμμένης ταμπέλας; Δεν είναι πιο απλό και στοιχειώδες να καθαριστούν;
Μακάρι αυτό το άρθρο να διαβαστεί, να μοιραστεί και να ευαισθητοποιήσει κάποιους. Κοινώς, μακάρι να τους δείξει τον… δρόμο. Μήπως και καταφέρουμε να τον ξαναδούμε κυριολεκτικά.